Μετά τα παιδικά παιχνίδια, παιδαγωγικού περίπατου συνέχεια. Ας σταθούμε στο κεφάλαιο κινούμενα σχέδια, τα οποία κατά κανόνα παρακολουθούν στην τηλεόραση ή διαβάζουν στα περιοδικά τα παιδιά. Τι βλέπουμε λοιπόν σ’ αυτά; Οι πρωταγωνιστές συνήθως είναι ζώα. Φιγούρες ποντικών, σκύλων, γάτων, πουλιών, εντόμων, ερπετών και κάθε είδους ζώων, μόνο που όλα αυτά κουβαλάνε κάτι επικίνδυνο, τη συμπεριφορά τους.
Δεν είναι απλά ζώα, αλλά ανθρωποποιημένα όντα, που δεν θυμίζουν σε τίποτα το ποντίκι, την πάπια, κλπ. Φοράνε ρούχα, περπατάνε χαριτωμένα, μιλάνε και συμπεριφέρονται όπως ο άνθρωπος. Θα μου πείτε, «Ποιος σε διόρισε αστυνόμο στη φαντασία των δημιουργών κινουμένων σχεδίων; Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να δημιουργήσουν ότι η φαντασία τους γεννάει. Θα φτάσουμε στο σημείο να τους λογοκρίνουμε και να τους βάλουμε κανόνες;»
Ναι, σωστά τα λέτε, με μια διαφορά όμως: τα δημιουργήματα αυτά απευθύνονται σε παιδιά, στα δικά μας παιδιά και στα παιδιά όλου του κόσμου, που περιμένουμε να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο, να φέρουν ένα καλύτερο αύριο. Όμως, τα παιδιά, που η ψυχούλα τους είναι αγνή κι εύπλαστη σαν την πλαστελίνη, επηρεάζονται πολύ απ’ όσα βλέπουν, ακούν και διαβάζουν, και διαπλάθουν ανάλογα το χαρακτήρα τους.
Βλέποντας τη φιλάργυρη πάπια να κολυμπάει στα χρυσά νομίσματα, το παιδί θα ζηλέψει και θα βάλει σκοπό της ζωής του, όχι να γίνει καλός άνθρωπος και να ζήσει μια άνετη κι ευτυχισμένη ζωή, αλλά να γίνει πλούσιος, με ότι συνεπάγεται αυτό. Θα θεοποιήσει δηλαδή το χρήμα, κι αυτό μόνο κακό θα του κάνει, γιατί το χρήμα το εφεύρε ο άνθρωπος σαν μέσον, που τον βοηθάει στις συναλλαγές του με τους άλλους ανθρώπους. Στο τέλος όμως κατάντησε υπηρέτης του, δηλαδή εξουσιάζεται από αυτό.
Ποτέ δεν παρουσιάζουν τον κόσμο όπως είναι, αλλά φτιάχνουν έναν πλαστό, στον οποίο όλα κυλάνε όπως θέλουν αυτοί. Η πάλη του καλού με το κακό αμφισβητείται πολλές φορές, για να μην πω πως είναι ανύπαρκτη. Τα λαχανικά μεγαλώνουν μόνα τους, χωρίς κόπο, χωρίς πότισμα, σκάψιμο, λιπάρισμα, ξεβοτάνισμα, χωρίς δηλαδή να ιδρώσει ο περιβολάρης. Το σπίτι λάμπει από καθαριότητα, χωρίς να το σκουπίσει κανένας.
Οι πρωταγωνιστές δεν τρώνε, δεν πίνουν, δεν πεινάνε, απλά περπατάνε και μιλάνε, ενίοτε δε τραγουδάνε κιόλας. Ποτέ δεν τραυματίζονται, κι ας πέφτουν από πολύ ψηλά χωρίς αλεξίπτωτο. Ποτέ δεν σκοτώνονται, κι ας τους πυροβολούν με πολυβόλα. Οι σφαίρες πάντα σφυρίζουν δίπλα τους, αλλά δεν τους αγγίζουν. Όταν τρακάρουν, παθαίνουν λίγες μόνο γρατσουνιές, κι ας τρέχουν με διακόσια. Τι λέτε, αυτές οι αηδίες δεν εισβάλλουν στον κόσμο των παιδιών; Δεν τραυματίζουν την αθώα τους ψυχή, κάνοντάς τα να δουν τον κόσμο, όχι όπως είναι, αλλά αυτό τον πλαστό που τους παρουσιάζουν τα κινούμενα σχέδια;
Πολλά ζώα έχουν μαντικές ικανότητες, και μπορούν να επιλύουν όλα τα προβλήματα που παρουσιάζονται, κινώντας μονάχα το μαγικό τους ραβδάκι. Άλλα έχουν τεράστια δύναμη και κινούν θεόρατους βράχους με το δαχτυλάκι τους. Άλλα βλέπουν τι θα γίνει στο μέλλον, άλλα ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός, άλλα θεραπεύουν αρρώστους από το τηλέφωνο, ή προφέροντας μόνο κάποιες μαγικές λέξεις, άλλα τρέχουν πιο γρήγορα κι από το τραίνο, ή πετάνε ταχύτερα κι από το αεροπλάνο, άλλα, άλλα, άλλα….
Δεν είδα πουθενά τον Ηρακλή να πραγματοποιεί τους δώδεκα άθλους του, το Θησέα να σκοτώνει τον Μινώταυρο, τον Οδυσσέα να ξεγελά τους Τρώες με τον Δούρειο Ίππο, τίποτα από αυτά, αν και θα έπρεπε. Υπάρχουν όμως κάποια, που με ευχαρίστηση θα τα διάβαζαν και οι μεγάλοι, όπως τα περίφημα «Κλασικά Εικονογραφημένα», που βλέπουμε εικονοποιημένα τα αριστουργήματα της παγκόσμιας κλασικής λογοτεχνίας. Θυμάμαι, πιτσιρικάς ήμουνα, όταν διάβασα τους Πέρσες του Αισχύλου σε αυτά, και όχι μόνο. Υπάρχει η Μυθολογία του Διονύση Σαββόπουλου, ότι πρέπει για τα Ελληνόπουλα.
Υπάρχει ο Αστερίξ, από το μικρό Γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στους Ρωμαίους, κι έχει πολλά να μας πει. Υπάρχει και ο Λούκι Λουκ, που, παρά τις υπερβολές του, (ποτέ δεν τραυματίζεται, ποτέ δεν σκοτώνει τους κακούς), διαβάζεται ευχάριστα. Υπάρχει ο πάντα ερωτευμένος ναύτης Ποπάυ, που με τη δύναμη του σπανακιού και μόνο, (άλλη υπερβολή πάλι), καταποντίζει τους κακούς. Αυτά τα καλά αναγνώσματα, ευχαρίστως θα πρότεινα στα παιδιά να τα διαβάσουν, κι ας μην είμαι εκπαιδευτικός, αλλά, δυστυχώς είναι ελάχιστα.