Πώς περνάει ο καιρός, ούτε που το καταλαβαίνω! Καθώς υφαίνει το στημόνι του ο χρόνος, γερνάμε απαθείς και δεν νοιώθουμε τα σημάδια του πάνω μας, παρά μονάχα όταν πια είναι πολύ αργά, όταν βλέπουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ξανανιώσουμε.
Ο κόσμος φεύγει σαν τα κύματα που σπάνε στην ακρογιαλιά. Κύματα – κύματα οι άνθρωποι μισεύουν για τον άλλο κόσμο, κι εμείς τους προσπερνάμε, λες κι αυτοί πως δεν έζησαν πάνω στη γη και δεν άφησαν το στίγμα τους.
Κι όλο περιμένουμε κάτι να συμβεί που να μας ταρακουνήσει, να ξεφύγουμε από το τέλμα που έχουμε βυθιστεί. Τυχεροί αυτοί που το ζουν, που τους επισκέπτεται η χαρά, έστω και μια φορά μονάχα στη ζωή τους. Τυχεροί και άτυχοι μαζί, γιατί όταν εκείνη σβήσει, (τι είναι νομίζετε η χαρά, παρά μονάχα ένα αναμμένο σπίρτο στα χέρια ενός παιδιού; Πόσο κρατάει; Αλίμονο πολύ λίγο!), αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια της, κι αυτός που κάηκε από τη φωτιά της, φτάνει πολλές φορές να πει: «Καλύτερα να μην την έβλεπα καθόλου, παρά αυτό το μαρτύριο που τραβάω τώρα, να τη νοσταλγώ και να μην μπορώ να ησυχάσω». Κι όλο σπρώχνει το κύμα του να φτάσει στην ακτή και να σβήσει στην άμμο.
Κι εμείς, κύματα είμαστε στη θάλασσα της ζωής, και ξέρουμε πως αργά ή γρήγορα θα σβήσουμε σε κάποιαν ακτή, κι από εμάς δεν θ’ απομείνει τίποτα, παρά μονάχα λίγες φουσκάλες από τον αφρό στην άμμο, ώσπου να τις καταπιεί κι αυτές το επόμενο κύμα που θα σβήσει, μετά από εμάς.
Δεν βλέπουμε την ακτή, κι ας έχουμε φτάσει σε απόσταση αναπνοής από αυτήν, κι αν τη δούμε, κάνουμε πως δεν την είδαμε. Νομίζουμε πως θα ζούμε αιώνια, πως το δικό μας κύμα δεν θα συναντηθεί με την ακτή, όμως, φευ, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ! Αθάνατα κύματα στην πολυκύμαντη θάλασσα δεν υπάρχουν. Η πορεία τους είναι προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που θα φυσήξει ο άνεμος και θα πάρουν το δρόμο προς την ακτή, είτε μικρά, είτε μεγάλα είναι αυτά, όλα προς τα εκεί τραβάνε, ο ρόλος τους έχει κριθεί νομοτελειακά και είναι αδύνατο να συμβεί κάτι και να μη φτάσουν στην ακτή, όπως συμβαίνει δισεκατομμύρια χρόνια τώρα.
Τι μένει λοιπόν από την πορεία των κυμάτων; Τίποτα; Όχι φυσικά! Μένει η ομορφιά της ζωής. Αλίμονο αν όλα ήταν ρόδινα σ’ αυτήν, τότε δεν θα άξιζε να ζούμε, αλίμονο αν υπήρχαν μόνο χαρές ή μόνο λύπες. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. «Ευτυχία είναι το βήμα που κάνεις πριν την καταστροφή», λέει ο ποιητής. Να ευχηθούμε μόνο, όταν με το καλό μας επισκεφτεί η χαρά, να μας κάνει Αρμένικη επίσκεψη!