Παρακολουθώ με θλίψη τη νέα προσπάθεια των πικραμένων και απογοητευμένων οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ να ειδωλοποιήσουν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και να την καταστήσουν αντίπαλο δέος απέναντι στον πολτικά ηττημένο και ταπεινωμένο Τσίπρα.
Το γεγονός αυτό (που συναντάται κατά καιρούς ΚΑΙ σε άλλα κόμματα) λειτουργεί ως μια διαρκής ψυχολογική ανάγκη κάποιων, να μην ξεμένουν ποτέ από πολιτικά είδωλα-φετίχ, διότι χωρίς αυτά αισθάνονται ανασφαλείς, χαμένοι, ανύπαρκτοι και κενοί. Επίσης, η διαδικασία αυτή της αντικατάστασης του ειδώλου λειτουργεί κι ως μια «εκδίκηση» απέναντι στο πρώην είδωλο που τους πρόδωσε. Δηλαδή:
"Αφού Τσίπρα μας «πρόδωσες», μας έβγαλες στο δρόμο της σύγκρουσης και του δημοψηφίσματος, πανηγυρίσαμε το ΟΧΙ και τη ΡΗΞΗ και την άλλη μέρα πήγες και υπέγραψες μια οδυνηρή συμφωνία, ΕΜΕΙΣ, τώρα πάμε με τη Ζωή που έχει τσαγανό και «σου τη βγαίνει» καταπρόσωπα χωρίς να σε φοβάται"!
Οι «ειδωλολάτρες» αυτοί οπαδοί πρέπει να δουν πως τούτη η αφελής και μεταφυσική σε ένα βαθμό νοοτροπία είναι επικίνδυνη, γιατί εξακολουθεί να συντηρεί και να στηρίζει ένα παλαιοκομματικό πολιτικό σύστημα, το οποίο - με αυτόν ακριβώς τον τρόπο - έσυρε και σύρει τους πολίτες σε λάθος επιλογές (τις συνέπειες των οποίων πληρώνουν τελικά οι ίδιοι), αφού με την «ειδωλολατρεία» ο πολίτης παραμένει σε διαρκή καταστολή και σε μοιρολατρεία θρησκευτικού χαρακτήρα, καρτερώντας πάντα τη λύση εξ ουρανού και από πεφωτισμένους!
Στην πλειονότητά τους αυτοί οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται από έναν χώρο απύθμενης πολιτικής ειδωλολατρείας (παλαιό ΠΑΣΟΚ) κι έχουν καταφέρει, με την μαζική κι αιφνίδια προσχώρησή τους στον ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν ή λίγο μετά την έλευση της Εξουσίας, να διαστρέψουν τελείως τον διαχρονικό πολιτικό πολιτισμό του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς, επιβάλλοντας, μαζί με τους πρώην ΚΚΕδες της κομματικής γραφειοκρατίας που είναι συνηθισμένοι σε τέτοιου τύπου δογματικές αφοσιώσεις στους «Ηγέτες», «ειδωλολατρικά» ήθη που ο χώρος αυτός (ανανεωτική αριστερά) απέφευγε ΠΑΝΤΟΤΕ όπως «ο διάβολος το λιβάνι».
Είναι χαρακτηριστικό πως αυτή η μερίδα των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, με όμοιον ακριβώς τρόπο, ειδωλοποίησε για λίγους μήνες και τον τέως υπουργό οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη, επειδή ήταν ο ακατανίκητος οικονομικός εγκέφαλος κι έδειχνε (δήθεν) έναν «τσαμπουκά» απέναντι στους εκπροσώπους της τρόικας και των εταίρων, ενώ τώρα που κατέπεσε, έχουν πέσει πάνω στα συντρίμμια του και τον τσαλαπατούν βάναυσα!
Το ίδιο έπραξαν, τέλος, ΚΑΙ με τον νεαρό και άπειρο πολιτικό Αλέξη Τσίπρα τον οποίο εκμαύλισαν και αποθέωσαν ως νέο μεγάλο εθνικό πολιτικό ηγέτη, συντελώντας αποφασιστικά στο να χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα και να οδηγηθεί σε προεκλογικούς λαϊκισμούς, μετεκλογικές μεγαλοστομίες κι εξαγγελίες και στη συνέχεια απανωτά τραγικά διαπραγματευτικά λάθη κι εσωτερικές επιλογές, τα οποία, συνολικά, κόστισαν μιαν οδυνηρή συμφωνία, όταν αναγκάστηκε να προσγειωθεί ανώμαλα στην πραγματικότητα!
Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά, κρίσιμα κι εν πολλοίς ανυπέρβλητα εσωτερικά προβλήματα να λύσει και να ανατάξει, προβλήματα που ούτε η επικείμενη διάσπαση θα τον βοηθήσει να ξεκαθαρίσει εύκολα.
Ο έντιμος και υπεύθυνος χώρος της ανανεωτικής αριστεράς, που είναι το πρώτο και μεγάλο θύμα αυτού του «δυστυχήματος» που συνέβη στη χώρα, πρέπει να αναρρώσει πάραυτα και να ανασυνταχθεί πάνω σε νέες υγιείς ιδεολογικές βάσεις και προγράμματα και με πρόσωπα άφθαρτα και καθαρά από παλιές αλλά και νέες αμαρτίες.