Πόρτες, καρδιές και τσέπες κλειστές

Πέμπτη, 31 Δεκέμβριος 2015 15:08 | | E-MAIL ΕΚΤΥΠΩΣΗ

Υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι, δυστυχισμένοι που βασανίζονται και υποφέρουν, χωρίς κανείς να νοιάζεται γι’ αυτούς… Χαμένοι στο ατελεύτητο διάστημα της αδιαφορίας…
Κάποιοι… κάπου… κάποτε… Ποιος να τους προσέξει; Ποιος;
Είναι αυτοί που κτυπούν κλειδαμπαρωμένες πόρτες και επτασφράγιστες ψυχές που δεν ανοίγουν ποτέ… Γιατί οι κτύποι δεν φτάνουν μέσα στο Μεγάλο Αρχοντικό με τις τηλεοράσεις στη διαπασών, τα ραδιόφωνα σε μεγάλη ένταση και την υπερσύγχρονη ηχομόνωση ψυχής τε και σώματος, για να μην ακούγονται κραυγές ικεσίας και πόνου…
Χορεύουν ολόγυρά μας, πιασμένοι χέρι-χέρι, οι νεκροί εραστές του χαμένου ονείρου και της ψεύτικης ελπίδας… «Κάτω από το όριο της φτώχειας» ο κόσμοςτου Άδη…
«Εκείνοι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας»! Θέμα επίκαιρο και πολυσυζητημένο στις μέρες μας. Όλοι γι’ αυτούς μιλούν, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι συλλόγων και σωματείων και τόσοι άλλοι… Λόγια όμορφα, θερμά, γεμάτα αγάπη γι’ αυτούς τους δυστυχισμένους… Όμως εκεί μένουν σχεδόν όλοι. Στα λόγια. Στις υποσχέσεις, στα προγράμματα, στις εκδηλώσεις συμπαράστασης. Πάντοτε υπάρχουν όμως και φωτεινές εξαιρέσεις.
Από κει και πέρα αρχίζει η σκληρή πραγματικότητα, η ίδια η άσχημη ζωή…
Μια νέα Σπιναλόγκα έχει δημιουργηθεί γι’ αυτό το «άθλιο» πλήθος.
Οι φτωχοί μοιάζουν σαν τους λεπρούς της εποχής εκείνης. Κανείς δεν τους πλησιάζει και κάπου κάπου έρχεται μια βάρκα στο νησί του πόνου τους και αφήνει λίγα τρόφιμα.
Δεν θα αναφερθώ εδώ στους «έχοντες και κατέχοντες» την ματαιότητα του πλούτου και της δόξας των…
Θα ρωτήσω όμως πρώτα τον εαυτό μου και μετά όλους εσάς:
Πόσα δάκρυα σφούγγισες; Πόσους πεινασμένους χόρτασες; Πόσους διψασμένους ξεδίψασες; Πόσους γυμνούς έντυσες;
Με ποιο τρόπο; Με τι; Μα υπάρχουν χίλιοι τρόποι… Κάθε μέρα ακούμε, βλέπουμε, μαθαίνουμε, ζούμε αμέτρητες φρικτές ιστορίες… Όλοι αυτοί, οι φιγούρες από τους αθλίους του Ουγκώ, τι θα γίνουν;
Η ελεημοσύνη δεν είναι θέατρο και υποκρισία. Είναι έργο ζωής που ανακουφίζει, που σφουγγίζει δάκρυα, που κλείνει πληγές. Οι κραυγές της από δω όχθης δεν φτάνουν στην από κει. Κανείς δεν σκέφτεται ότι η δυστυχία και ο πόνος είναι κινούμενη άμμος… Μετακινείται εύκολα. Σήμερα εδώ, αύριο πιο πέρα… Σήμερα σε μένα, αύριο σε σένα… Κτυπάει πονηρούς και αγαθούς, δίκαιους και άδικους… «Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι ίσως να ’ρθεις»!
Αν όλοι κρατούσαν κάτι τι από το περίσσευμά τους και το πρόσφεραν σε εκείνους που υποφέρουν, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή! Η ελεημοσύνη είναι προσφορά και θυσία. Γι’ αυτό πρέπει να είναι άφωνη και αθέατη, για να πιάσει τόπο… λυτρώνει, σώζει, σκορπίζει ελπίδες… Είναι πάνω απ’ όλες τις προσευχές… Πάνω από νηστείες και σταυροκοπήματα… Πάνω από εντυπωσιακές γονυκλισίες και κατανυκτικές ψαλμωδίες.
Το είπε Εκείνος ετούτο το μεγαλειώδες και ανεπανάληπτο: «Ο ελεών πτωχόν, δανείζει Θεόν…» Και θα’ ρθει να μας κρίνει με αυτό το κριτήριο:
«Επείνασα και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψασα και ουκ εποτίσατέ με, ξένος ημίν και ουκ συνηγάγετέ με, γυμνός και ουκ περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή και ουκ επισκέψασθέ με… Εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε…»

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΑΡΘΡΑ
του Ανδρέα Πετρουλάκη
Το κλίκ της ημέρας
του Ανδρέα Πετρουλάκη

Πρόσφατα Νέα

LINARDI
Koutsoviti