Οι τέχνες - παραστάσεις

Δευτέρα, 06 Ιούνιος 2016 21:06 | | E-MAIL ΕΚΤΥΠΩΣΗ

Οι τέχνες είναι δημιουργήματα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Αναδεικνύουν και αποτυπώνουν τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μιας συγκεκριμένης περιόδου. Είναι έκφραση συναισθημάτων και αναζητήσεων. Είναι η απεικόνιση προσωπικών θεωρήσεων και εκτιμήσεων. Είναι η εξωτερίκευση εσωτερικών διεργασιών ανάμεσα στη νοητή προσέγγιση και στην αλήθεια.
Το παραγόμενο προϊόν είναι αποτέλεσμα συμπύκνωσης ιδεών και αξιών, απρόσκοπτης και ελεύθερης εμφάνισης και ανάδειξης της ωμής πραγματικότητας ή είναι η ελεγχόμενη και καθοδηγούμενη πορεία συγκεκριμένων πολιτικών και κοινωνικών σκοπιμοτήτων, πληρωμένων και εξαρτημένων επιλογών. Η τεράστια δύναμη που ασκεί στην κοινωνία των ανθρώπων ενεργοποίησε το σύστημα εξουσίας, το οποίο πέτυχε σε μεγάλο βαθμό να το εντάξει στη δικαιοδοσία του.
Δημιουργούνται και αναπτύσσονται θίασοι με συγκεκριμένα ιδεολογικά κίνητρα και ιδιοτελή συμφέροντα. Στηρίζονται και κορυφώνονται παραστάσεις που στοχεύουν στην παρέκκλιση, την παραπλάνηση και τον αποπροσανατολισμό. Κατευθύνουν σε ανούσια, ευτελή και φανταστικά πεδία και με το πρόσχημα της χαλάρωσης και της αναψυχής επιδιώκουν τον παραμερισμό των αξιών και των σημαντικών εκφάνσεων της κοινωνικής κουλτούρας. Εγκάθετοι ειδικών αποστολών με συγκεκριμένη σεναριογραφία σκηνοθετούν κατά παραγγελία, προτρέπουν και ωθούν σε ιδεατούς - μη πραγματικούς κόσμους. Με σοβαροφανείς, φτηνές, ως κενές εμφανίσεις και προβολές θεωρούν ότι μπορούν να πετύχουν την απομάκρυνση και την αποβολή, έστω για λίγο, των ασφυκτικών πιέσεων και καθοδηγούμενων εντολών. Καλλιτεχνικές κινήσεις απομακρυσμένες από την πραγματικότητα μη εκφράζοντας την αλήθεια και τις πτυχές της ζωής επενεργούν ανασταλτικά με αποτέλεσμα η κοινωνία να αιωρείται ανάμεσα στο υπαρκτό και το χειροπιαστό, στο γενικό και το αόριστο. Ο θεατής μπερδεμένος ανάμεσα στο προοδευτικό και το οπισθοδρομικό, στο ριζοσπαστικό και το συντηρητικό, στο ελεύθερο και το νεοφιλελεύθερο και μη μπορώντας να ξεχωρίσει το φυσικό και καλλιτεχνικό γυμνό από το αισχρό και ανήθικο αφήνεται να πλανάται ταλαντευόμενος, μετέωρος και απροστάτευτος.
Η κωμωδία, ίσως το πιο δύσκολο θεατρικό και κινηματογραφικό είδος, καταντάει περίγελως στα στόματα και τις κινήσεις γελοίων και παλαβών. Επιτήδειοι εκμεταλλεύονται την επιφανειακή ψυχαγωγία και πλασάρουν τις μαριονέτες και τους καραγκιόζηδες του συστήματος. Το κοινό, επηρεασμένο και κατευθυνόμενο από την προβολή και τη διαφήμιση, παρακολουθεί την εξελισσόμενη παρωδία και έτσι έμμεσα συμμετέχει στην υποκρισία και τη φάρσα. Παρασύρεται από το χειροκρότημα των πληρωμένων αβανταδόρων και ασυνείδητα συμβάλλει στον κατήφορο και την αλλοτρίωση. Ίσως αργότερα με ήρεμη σκέψη και συλλογισμό αντιληφθεί το λάθος της βεβιασμένης τοποθέτησης.
Παραστάσεις που δεν είναι βγαλμένες από τη ζωή και δε συμπορεύονται με αυτήν επενεργούν αρνητικά, απωθητικά και οδηγούν στην απογοήτευση και την αποστασιοποίηση. Η πολιτικοποιημένη, ανήσυχη και προβληματισμένη κοινωνία πρέπει να σταθεί εμπόδιο στην αναπαραγωγή και στο εμπόριο ψεύτικων και παραπλανητικών προβολών και να απαιτήσει να συνδεθούν με την πραγματικότητα, τις καθημερινές αναζητήσεις, ανάγκες και πρακτικές. Να αποκαλυφθούν και να στιγματιστούν οι μηχανορραφίες, οι ίντριγκες και οι πλεκτάνες των τζακιών των στοιχειωμένων πύργων της μαφίας και του παρακράτους. Να αναδειχθούν τα φαινόμενα διαπλοκής και οι μορφές εξάρτησης, χειραγώγησης και εκμετάλλευσης.
Είναι ανάγκη ο θεατής να παίρνει θετικά μηνύματα αληθινής ενημέρωσης και ορθού προβληματισμού. Να αισθάνεται ότι η ζωή του εκτυλίσσεται μπροστά του, να γίνεται μέλος της παράστασης και να φεύγει ολοκληρωμένος, αλλιώτικος άνθρωπος. Τότε θα αντιληφθεί ότι τα προβλήματα δεν είναι μόνο δικά του, αλλά αγγίζουν, επηρεάζουν και βιώνονται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας και ότι η αντιμετώπισή τους είναι υπόθεση όλων. Έτσι, η ικανοποίηση θα είναι εμφανής και το χαμόγελο πηγαίο, αφού θα προέρχονται από τα σπλάχνα μιας ενεργούς και πολιτικοποιημένης κοινωνίας.

Αξίζει η αναφορά στα φετινά βραβεία του φεστιβάλ των Καννών, όπου ο χρυσός φοίνικας δόθηκε στο Βρετανό σκηνοθέτη Κεν Λόουτς για το δράμα «I, Daniel Blake», στο οποίο περιγράφει την καθημερινότητα ενός βιοπαλαιστή που έπειτα από μια ξαφνική αρρώστια αρχίζει να νοιώθει στο πετσί του την αποστροφή και την ανυπαρξία του κοινωνικού κράτους. Υπερασπιζόμενος το δίκιο του ταπεινού ανθρώπου ενάντια στο σύστημα δήλωσε «…ο κόσμος μας αυτή τη στιγμή κινδυνεύει από τις ιδέες που αποκαλούμε νεοφιλελευθερισμό και που έχουν οδηγήσει στη δυστυχία εκατομμύρια ανθρώπους από την Ελλάδα ως τη Βραζιλία. […] πρέπει να πιστέψουμε ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός κι απαραίτητος».

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΑΡΘΡΑ
του Ανδρέα Πετρουλάκη
Το κλίκ της ημέρας
του Ανδρέα Πετρουλάκη

Πρόσφατα Νέα

LINARDI
Koutsoviti