Μετά το τέλος της διαδικασίας για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, η κυβέρνηση δια του πρωθυπουργού εξήγγειλε την απόφασή της να προχωρήσει στην αναθεώρηση του Συντάγματος, πιστή στις προεκλογικές της εξαγγελίες και το κυβερνητικό της πρόγραμμα, αφού και τα δύο αυτά κορυφαία ζητήματα δεν εμπίπτουν στις αυστηρές υποχρεώσεις μας προς τους δανειστές και μπορούν να προχωρήσουν ανεμπόδιστα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση και οι δορυφόροι της (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ και ΠΟΤΑΜΙ), αμέσως μετά την ανακοίνωση των κυβερνητικών προτάσεων, έσπευσαν να δηλώσουν την αντίθεσή τους και να καταγγείλουν την κυβέρνηση για λαϊκισμό !!! Από κοντά και τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια του έντυπου, ηλεκτρονικού και διαδικτυακού τύπου, που δεν βρίσκουν καλή κουβέντα να πουν για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.
Εμείς, στα περιορισμένα πλαίσια ενός άρθρου, θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε την κατάσταση ως έχει, με στοιχεία και όχι με αερολογίες, προσπαθώντας να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα, αν πρέπει να γίνει η αναθεώρηση του Συντάγματος ή όχι.
Θα ξεκινήσουμε με μια γενική παραδοχή, που είναι αποδεκτή από όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις αυτού του τόπου: «Το Σύνταγμα είναι ο υπέρτατος θεμελιώδης νόμος, που πάνω του χτίζονται όλοι οι νόμοι και οι αποφάσεις του κράτους».
Το Σύνταγμα που ισχύει είναι αυτό του 1975, το πρώτο μετά την μεταπολίτευση και το δημοψήφισμα του 1974, το οποίο κατάργησε την βασιλεία και μετέτρεψε το πολίτευμα σε αβασίλευτη δημοκρατία και φέρει την σφραγίδα του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Έκτοτε έγιναν τρεις συνταγματικές αναθεωρήσεις:
1. Του 1986 με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου, που ισχυροποίησε το ρόλο του Πρωθυπουργού έναντι του Προέδρου της Δημοκρατίας κι έδωσε στο πολίτευμα τον χαρακτήρα της προεδρευομένης δημοκρατίας.
2. Του 2001 με Πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, οπότε θεσπίστηκε από τον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης Ευάγγελο Βενιζέλο ο περιβόητος νόμος περί ευθύνης υπουργών και ασυλίας των βουλευτών, που τροποποίησε το άρθρο 86 του Συντάγματος. Με το νόμο αυτό οι πολιτικοί απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση έναντι των πολιτών για αξιόποινες πράξεις, οι οποίες παραγράφονται, νομίμως, μετά την παρέλευση πενταετίας! Ο εμπνευστής του νόμου σε δημόσια δήλωσή του (15/06/2001), ενώπιον πυκνού ακροατηρίου, παραδέχθηκε ότι: «Η συνταγματική αναθεώρηση έγινε με αποκλειστικό στόχο την αναθεώρηση του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών». Η αναθεώρηση αυτή υπερψηφίστηκε από 268 βουλευτές που ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία. Σημειωτέον ότι, σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι πολιτικοί που διαπράττουν αξιόποινες πράξεις κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, διώκονται από την τακτική δικαιοσύνη όπως όλοι οι άλλοι πολίτες.
3. Του 2008 με Πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή. Ήταν μια άτολμη και «κολοβή» αναθεώρηση ορισμένων άρθρων του ισχύοντος Συντάγματος, η οποία δεν τόλμησε να αγγίξει τα κακώς κείμενα. Θεσπίστηκε το επαγγελματικό ασυμβίβαστο των βουλευτών (άρθρο 57), δόθηκε στη Βουλή το αποκλειστικό διακαίωμα να τροποποιεί τα επιμέρους κονδύλια του τακτικού προϋπολογισμού και να παρακολουθεί την εκτέλεσή του (άρθρο 79) και προβλέφθηκε η ειδική μεταχείριση των ορεινών και των νησιωτικών περιοχών (άρθρο 101).
Πέρασαν 8 χρόνια από την προηγούμενη αναθεώρηση ως την ανακοίνωση των κυβερνητικών προτάσεων, τις οποίες οι αμερόληπτοι και καλόπιστοι κριτές τις θεώρησαν ως «ρηξικέλευθες, προωθημένες και ζυγισμένες». Ο Αλέξης Τσίπρας με την πρωτοβουλία του αυτή πήγε κόντρα στις κατεστημένες πολιτικές των συμφερόντων όσων νέμονταν, επί δεκαετίες, την κυβερνητική εξουσία κι επέτρεπαν τη λεηλασία της δημόσια περιουσίας. Οι προτάσεις του στοχεύουν στην αποκατάσταση της ισονομίας μεταξύ πολιτικών και πολιτών, στην εμβάνθυνση της δημοκρατίας και την ενίσχυση του λαϊκού παράγοντα (κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και της ασυλίας των βουλευτών, βουλευτική θητεία 8 ετών, απαγόρευση ανάδειξης εξωκοινοβουλευτικού πρωθυπουργού πλην του υπηρεσιακού, καθιέρωση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος, καθιέρωση δημοψηφισμάτων με συγκέντρωση 1 εκατομμυρίου υπογραφών, ανάδειξη Προέδρου Δημοκρατίας από το εκλογικό σώμα, αν αποτύχουν οι δύο ψηφοφορίες στη Βουλή, κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους με διατήρηση της συνταγματικής αναφοράς «ως κρατούσας θρησκείας» της Ορθοδοξίας).
Ποιος καλόπιστος και καλοπροαίρετος πολίτης θα έλεγε «όχι» σ’ αυτές τις προτάσεις; Γιατί απορρίπτονται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Από πού κι ως πού μπορούν να ονομαστούν «λαϊκίστικες» και «γενικόλογες»; Μήπως κάποιοι τρέμουν στην ιδέα πως με την αναθεώρηση αυτή θα μπει τέλος στην στην ιδιότυπη ασυλία και ατιμωρησία των πολιτικών προσώπων, περνώντας από τα λόγια στην πράξη; Κι αυτό με δεδομένο ότι, για να αναθεωρηθεί το Σύνταγμα, χρειάζονται δύο διαδοχικές βουλευτικές περίοδοι, μία συντακτική και μία αναθεωρητική. Με απλά λόγια, δηλαδή, αν δεν γίνει τώρα η αρχή στο ζήτημα της αναθεώρησης του Συντάγματος, αυτό μετατίθεται στις καλένδες.
Η συνταγματική αναθεώρηση πρέπει να προχωρήσει και θα προχωρήσει παρά τη στείρα στάση των αντιπολιτευομένων κομμάτων και δη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των δορυφόρων της, γιατί όπως λένε οι συνταγματολόγοι «κάθε συνταγματική αναθεώρηση αποκρυσταλλώνει τα χαρακτηριστικά πολιτικά αιτήματα των ιστορικών περιόδων τις οποίες σφραγίζουν». Επέστη καιρός!
