Ο αείμνηστος Ανδρέας Χιώτης – ο κυρ Ανδρέας – ήταν άνθρωπος γεννημένος για την δημοσιογραφία. Απ’ ό,τι γνωρίζω, στα νιάτα του, αρνήθηκε τη θέση του δημοσίου υπαλλήλου, για να αφιερωθεί στον Τύπο. Η πρώτη του εφημερίδα ήταν ο «Λακωνικός Κήρυξ», που κυκλοφόρησε το 1954 και στεγαζόταν στο τυπογραφείο του Λευτέρη Νικόλαρου, στο τέρμα της Παλαιολόγου, κοντά στο Εθνικό Στάδιο. Εκεί, μέσα στη βουή των τυπογραφικών μηχανών έγραφε ο κυρ Ανδρέας τα άρθρα του και συνέτασσε το καθημερινό του φύλλο.
Τα χρόνια πέρασαν και το 1996 ο κυρ Ανδρέας έκανε τη μεγάλη στροφή, αποφασίζοντας την ίδρυση και κυκλοφορία μιας νέας τοπικής εφημερίδας, που θα ανταποκρινόταν στο πνεύμα και στις απαιτήσεις των καιρών. Και εγένετο ο «ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ». Την ίδια, περίπου, περίοδο είχε ιδρύσει και το τοπικό ραδιόφωνο «ΛΑΚΩΝΙΑ F/M», στο οποίο με προσκάλεσε να συμμετάσχω ως ραδιοφωνικός παραγωγός. Επόμενο ήταν η συνεργασία μας να επεκταθεί και στην νέα εφημερίδα, στην οποία αναλάβαμε με τον αδελφό μου Βαγγέλη να καλύψουμε τον τομέα της αρθρογραφίας. Το πρώτο μου άρθρο στον ΛΑΚΩΝΙΚΟ ΤΥΠΟ ήταν σχετικό με το φαινόμενο των μαθητικών καταλήψεων με τον τίτλο: «Καταλήψεις: Τα παιδία παίζει» (05/12/1996).
Ο κυρ Ανδρέας ήταν δημοσιογράφος της παλιάς σχολής. Του άρεσε το χειρόγραφό κείμενο, αλλά και το δακτυλογραφημένο. Ήταν με την καλή έννοια «ψείρας». Όλα τα προς δημοσίευση κείμενα περνούσαν από τα χέρια του για να κάνει τις διορθώσεις και να αποφασίσει την διάταξη της ύλης. Άλλοτε δούλευε στο γραφείο του που βρισκόταν στον ραδιοφωνικό σταθμό στο ισόγειο της οικίας του και άλλοτε στο γραφείο που είχε στα νέα τυπογραφεία του Λευτέρη Νικόλαρου, απέναντι από τον 1ο παιδικό σταθμό. Ο Λευτέρης Νικόλαρος, μάλιστα, ήταν συνεκδότης του ΛΑΚΩΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ, στα πρώτα χρόνια της κυκλοφορίας του. Κι ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από την εποχή εκείνη. Κάποτε άρχισαν να εμφανίζονται στην πρώτη σελίδα του ΛΑΚΩΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ κάτι μικρά μονοστηλάκια, που υπέγραφε ο «Α.ΖΟΛ.». Από το ύφος και τον τρόπο της γραφής κατάλαβα πως πίσω από το «Α.ΖΟΛ.» κρυβόταν ο κυρ Ανδρέας. Ήμουν περίεργος να μάθω γιατί τα υπέγραφε με αυτά τα αρχικά. Σε μια συνάντησή μας τον ρώτησα και μου απάντησε: «Το Α.ΖΟΛ. σημαίνει Ανδρέας Ζολώτας. Αυτό είναι το πραγματικό όνομα της οικογένειάς μου, που ήρθε κυνηγημένη στο Θεολόγο της Λακωνίας, μετά την καταστροφή της Χίου. Εκεί μας έδωσαν το προσωνύμιο «Χιώτης», που μας έμεινε τελικά ως επίσημο όνομα»!
Η αποδοχή του ΛΑΚΩΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ από τους Λάκωνες αναγνώστες κι όχι μόνο, ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Γι’ αυτό και παρά τις εκάστοτε δυσκολίες, που βρήκε στο δρόμο του, κατάφερε να επιβιώσει και να συνεχίσει την επιτυχημένη πορεία του μέσα στο χρόνο. Η μεγαλύτερη δοκιμασία του ήταν αυτή που προέκυψε από την ασθένεια και τον θάνατο του ιδρυτή κι εμψυχωτή του. Τότε ανέλαβαν οι άξιες κόρες του η Ρένα και η Χριστιάνα, οι οποίες κατάφεραν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να αλλάξουν το ιδιοκτησιακό καθεστώς, να φτιάξουν νέα σύγχρονα γραφεία και τυπογραφείο στο ισόγειο της πατρικής τους οικίας, όπου κάποτε λειτουργούσε το ΛΑΚΩΝΙΑ F/M και να τον εισαγάγουν στη νέα ηλεκτρονική εποχή.
Η σημερινή εκδότρια του ΛΑΚΩΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ, κατά τον Νόμο, είναι η μικρότερη κόρη του κυρ Ανδρέα, η Χριστιάνα, η οποία αποδείχθηκε ικανή τιμονιέρισσα του ΛΑΚΩΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ μέσα στη φουρτούνα της οικονομικής κρίσης, που μαστίζει τον τόπο μας. Προσωπικά της εύχομαι να γιορτάσει και τα επόμενα είκοσι χρόνια του ΛΑΚΩΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ, μένοντας πιστή στις δημοκρατικές δημοσιογραφικές αρχές με τις οποίες ξεκίνησε την έκδοσή του ο αξέχαστος Ανδρέας Χιώτης.
