Άφησα να περάσουν μερικές ημέρες από την πρόσφατη κινητοποίηση των «συνταξιούχων» στην Αθήνα και το κύμα των καταγγελιών και διαμαρτυριών της αντιπολίτευσης και των έντυπων και ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ για τη χρήση ψεκασμού από μέρους των ΜΑΤ, πριν να κοινοποιήσω στο αναγνωστικό κοινό του Λ.Τ. ορισμένες σκέψεις και προβληματισμούς, που πιθανόν να βοηθήσουν κάποιους να ξεχωρίζουν την αλήθεια από τη δημιουργία εντυπώσεων, το γεγονός από την προπαγάνδα κ.ο.κ..
Οι αστυνομικές δυνάμεις, δυστυχώς, με ευθύνη των πολιτικών προϊσταμένων των προηγούμενων κυβερνήσεων είχαν δώσει πολύ άσχημα δείγματα γραφής, έως τώρα, σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των απεργιακών κινητοποιήσεων, με αποκορύφωμα την περιβόητη υπόθεση της ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη, κατά την οποία αυτό το άψυχο αντικείμενο ευθυνόταν για τον τραυματισμό του διαδηλωτή φοιτητή!
Μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ υπήρξε, αναντίρρητα, μία καταφανής αλλαγή στη στάση των δυνάμεων της τάξης απέναντι όλων των διαδηλωτών και έπαψε να υπάρχει εκείνη η πολεμική εικόνα που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε σε κάθε απεργιακή ή αγωνιστική παρουσία στην Αθήνα ή αλλού.Κι αυτό παρά το ότι, επί μήνες, ο χώρος των αναρχοαυτόνομων επωφελήθηκε αυτής της μεταστροφής της αστυνομίας για να δημιουργήσει αδικαιολόγητα επεισόδια και να προκαλέσει τα αστυνομικά όργανα να απαντήσουν αναλόγως.
Σε τόσο έντονες και δυναμικές καταστάσεις είναι εύλογο, παρά την αλλαγή που υπήρξε, να σημειώνονταικατά καιρούς και κάποιες εκτροπές, οπωσδήποτε πολύ μικρότερης έντασης και έκτασης, οι οποίες συχνά προκαλούνται και από την ακραία στάση ορισμένων εκ των διαδηλωτών ή των διαμαρτυρομένων. Ξεπερνώντας τις όποιες αναστολές ή επιφυλάξεις έχουν ορισμένοι έναντι της αστυνομίας ως θεσμού του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, θα πρέπει να ομολογήσουν με ψυχραιμία πως δεν είναι δυνατόν, πάντοτε, να κρατήσει η αστυνομία μόνο αμυντική στάση όταν λ.χ. οι αστυνομικοί δέχονται επιθέσεις με μαγκούρες, καδρόνια, σιδερολοστούς, κομμάτια σπασμένων μαρμάρων και κοκτέιλ μολότοφ.
Πολλές φορές, μάλιστα, οι αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες με κραυγαλέες και εξόφθαλμα παράλογες καταστάσεις, τις οποίες είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουν ή να διαχειριστούν «με χαμόγελα και λουλούδια». Τέτοιες είναι μερικές ενέργειες που προέρχονται από τον συνδικαλιστικό εκτραχηλισμό κάποιων, οι οποίοι θεωρούν πως μπορούν, εν ονόματι του όποιου δίκιου τους, να παρεμποδίζουν ή να παραλύουν την λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας, ακόμα κι αν εκφράζουν μια πολύ μικρή μειοψηφία. Π.χ. Η παρεμπόδιση πρόσδεσης κρουαζερόπλοιων ή του απόπλου πλοίων της γραμμής, η απαγόρευση εισόδου σε κρατικές υπηρεσίες ή σε καταστήματα και επιχειρήσεις, η κατάληψη υπηρεσιών και υπουργείων, ο αποκλεισμός εθνικών δρόμων, η δημιουργία κυκλοφοριακού προβλήματος κτλ..
Η πρόσφατη κινητοποίηση των «συνταξιούχων» - βάζω εισαγωγικά διότι από τις εικόνες της τηλεόρασης ήταν οφθαλμοφανές πως συμμετείχαν σ’ αυτήν και άτομα πολύ νεότερα- ήταν οργανωμένη από συγκεκριμένο κόμμα της αντιπολίτευσης, του οποίου τα στελέχη ήταν επικεφαλής. Τα αστυνομικά όργανα ήταν φανερό πως είχαν παραταχθεί αμυντικά, σύμφωνα με τις εντολές που είχαν λάβει, ώστε να μην υπάρξει πρόσβαση προς το πρωθυπουργικό γραφείο από το οποίο, σημειωτέον, δεν είχε ζητηθεί κανένα ραντεβού των διαδηλωτών. Παρά ταύτα οι διαμαρτυρόμενοι άρχισαν να πιέζουν δυναμικά τους αστυνομικούς για να περάσουν, ενώ εκτοξεύονταν και μπουκάλια νερού. Στην κορύφωση αυτών των πιέσεων «τα τιμημένα γηρατειά» δοκίμασαν να ανατρέψουν την σταθμευμένη κλούβα των ΜΑΤ, που είχε τοποθετηθεί ως εμπόδιο, οπότε ρίχτηκαν οι σχετικοί ψεκασμοί για να αναγκαστούν οι διαδηλωτές να υποχωρήσουν. Αναρωτιέμαι: Τι θα έπρεπε να κάνουν οι αστυνομικοί; Να «σπάσουν» την αλυσίδα τους, παραβαίνοντας τις εντολές που είχαν λάβει και να τους επιτρέψουν να περάσουν, κάτι που θα σήμαινε εισβολή στο γραφείο του Πρωθυπουργού, με απρόβλεπτες συνέπειες ή να συνεχίσουν να κρατούν παθητική στάση «ανοίγοντας την όρεξη» στους θερμόαιμους για περαιτέρω δυναμικές ενέργειες με πιθανούς τραυματισμούς;
Μου προκαλεί εντύπωση πώς ο Πρωθυπουργός, οι υπουργοί, ο Πρόεδρος της Βουλής και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ «έπεσαν» στην παγίδα της αντιπολίτευσης και των συστημικών μέσων «ενημέρωσης», που πήραν την υπόθεση των «συνταξιούχων» και την μετέτρεψαν σε κατά βούληση αντιπολιτευτικό γεγονός, αναγκάζοντάς τους να καταδικάσουν τη χρήση των ψεκαστικών με ταυτόχρονη απαγόρευσή τους σε κάθε μελλοντική απεργιακή ή άλλη κινητοποίηση!
Η απόφαση αυτή, όμως, μπορεί να ικανοποιεί τα αριστερά αντανακλαστικά κάποιων, αλλά φέρνει στην επιφάνεια κάποια πολύ σοβαρά ερωτηματικά, που πρέπει, το συντομότερο δυνατό, να απαντηθούν από την κυβέρνηση.
• Πώς θα αντιμετωπίζονται, εφεξής, οι βίαιες ενέργειες των διαδηλωτών κατά των αστυνομικών;
• Πώς πρέπει να αντιδράσουν οι αστυνομικοί, όταν δεχτούν ενδεχόμενη επίθεση κατά της ζωής τους;
• Πως πρέπει να αντιμετωπίσουν τους διαδηλωτές που δεν υπακούν και θέλουν να περάσουν τον αστυνομικό κλοιό;
• Τι θα κάνουν αν οι διαδηλωτές πυρπολήσουν δημόσια κτίρια ή καταστήματα;
• Με ποιον τρόπο θα χειριστούν όσους επωφελούνται των διαδηλώσεων για να προκαλέσουν βανδαλισμούς και λεηλασίες;
• Πώς θα διεκπεραιώνουν τις συγκρούσεις μεταξύ αντίπαλων ομάδων διαδηλωτών;