Στα παλιά καλοκαίρια δεν έλειπε ποτέ από το ντουλάπι της κουζίνας το κουτάκι με τη βανίλια που αγοράζαμε από το μπακάλικο της γειτονιάς. Το δροσερό «υποβρύχιο» ήταν το πιο λατρεμένο γλυκό του καλοκαιριού, με την μαστιχωτή του υφή και την υπέροχη γλύκα του και το άρωμά του, το πιο εύκολο αλλά και το πιο καλοδεχούμενο κέρασμα για τους επισκέπτες και η εύκολη λύση για τα απαιτητικά παιδόπουλα της οικογένειας που γύρευαν κάτι γλυκό απεγνωσμένα.
Αλλά και τα καφενεία της εποχής εκείνης σέρβιραν τα καλοκαίρια, αφειδώς, βανίλια υποβρύχιο, μαζί με τον καφέ και τα αναψυκτικά, κάτι που προτιμούσαν ιδιαίτερα οι κυρίες και τα παιδάκια (οι άντρες ντρέπονταν να παραγγείλουν βανίλια δημοσίως).
Η διαδικασία απλή και πασίγνωστη: Ένα κουταλάκι, βούλιαγμα στη μαλακή, μυρωδάτη, μαστιχωτή και γλυκιά βανίλια, μια γενναία κουταλιά και βύθισμα μετά σ' ένα γυάλινο ψηλό ποτήρι γεμάτο με κρύο, κρυσταλλένιο νερό! Παρατηρούσες πρώτα τα παιχνιδίσματα της ζάχαρης που δραπέτευε στο νερό και ύστερα έφερνες το κουτάλι στο στόμα, έγλειφες ή έκοβες μικρά κομμάτια βανίλιας (ανάλογα με τα χούγια του ο καθένας), έπινες και μια γουλιά κρύο νερό και το γλυκό "παιχνίδι" συνεχιζόταν μέχρις ότου η βανίλια εξαφανιστεί απ' το κουταλάκι. «Έξυνες» με τα δόντια τα τελευταία υπολείμματα που έμεναν κολλημένα στο κουταλάκι κι έπειτα το ποτήρι κι έπινες μονοκοπανιά το νερό που είχε απομείνει και που είχε πάρει γλυκάδα και άρωμα από τη βανίλια.
Κι αν σήμερα έχουμε γυρίσει την πλάτη σ' αυτό το ταπεινό γλύκισμα των παιδικών μας χρόνων, όμως, σε πείσμα των καιρών, όλα τα απογεύματα του καλοκαιριού μας μυρίζουν ακόμα (και θα μυρίζουν για πάντα) άρωμα βανίλιας!