-Παρακαλώ θα ήθελα ένα πιστοποιητικό από την υπηρεσία σας για να το χρησιμοποιήσω στην υπηρεσία που θα πιστοποιήσει πως είμαι εγώ αυτή που πρέπει.
Ο εφιάλτης κάθε πολίτη είναι η επίσκεψη σε κάποια Δημόσια Υπηρεσία για να … βγάλει ένα χαρτί. Ένα οποιοδήποτε χαρτί. Και είναι ελάχιστες οι Υπηρεσίες που εξυπηρετούν την ίδια στιγμή. Και ας διανύουμε τον αιώνα της αλματώδους αύξησης της χρήσης της τεχνολογίας.
-Θα κάνετε την αίτηση, θα φέρετε και αυτά τα δικαιολογητικά, θα πρωτοκολλήσετε την αίτηση και θα περάσετε την άλλη βδομάδα να πάρετε το πιστοποιητικό σας.
Βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται για την σύνδεση όλων των Υπηρεσιών ηλεκτρονικά, διαδικτυακά, γεγονός που θα κάνει την εξυπηρέτηση του πολίτη αυτόματη. Μπα! Δύσκολα τα πράγματα. Οι υπολογιστές που υπάρχουν παντού είναι για άλλες δουλειές (τις περισσότερες φορές). Και αν τις δουλειές τις κάνανε αμέσως τα μηχανήματα, ποιο λόγο ύπαρξης θα είχαν τόσοι υπάλληλοι (σε κάποιες υπηρεσίες); Και κάτσε εσύ Έλληνα φορολογούμενε, να βολοδέρνεις για ένα χαρτί, να σπαταλάς τον χρόνο σου και να χαλάς την υγεία σου.
Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν πρέπει να ζητάμε δύσκολα πράγματα από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα μουσικής. Ανάμεσα σε άξιους Δημόσιους Υπάλληλους, κατηρτισμένους και γνώστες του αντικειμένου τους, ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν όρεξη για δουλειά και παλεύουν για αυτό που κάνουν, παρασιτούν και εκείνοι που αποτελούν τη ρίζα του κακού. Εκείνοι που χωρίς προσόντα, από όλο το πολιτικό φάσμα, διορίστηκαν για να τακτοποιηθούν και να πληρώνονται μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει. Τρανταχτό παράδειγμα εκείνο το χαρτί που διέρρευσε κάποτε από το πολιτικό γραφείο του αλήστου μνήμης Σουφλιά
«Παντελώς άχρηστος, βολέψτε τον». Και τον βολέψανε στην <Αττικό Μετρό> με βαρβάτο μισθό. Για να μην πούμε και για κάθε Καρανίκα. Αν αρχίσει κάποιος να απαριθμεί τέτοια …ευεργετήματα, η λίστα δεν θα τελειώσει ποτέ.
Και φυσικά οι ορδές των άχρηστων, άσχετων, φυγόπονων ποτέ δεν προσπάθησαν να μάθουν κάτι παραπάνω, να προχωρήσουν και να βελτιωθούν. Όχι μονάχα από ανικανότητα αλλά και από κουτοπονηριά. «Όσα περισσότερα ξέρεις τόσα περισσότερα θα σε βάλουν να κάνεις», μου είπε κάποτε συγγενικό μου πρόσωπο και είχε δίκιο βουνό. Βέβαια έχουν γίνει και κάποιες προσπάθειες στο παρελθόν που οι περισσότερες δεν απέφεραν καρπούς.
Πρόσφατη επίσκεψη μου σε Δ.Υ. στην πόλη μας για ένα απλό –απλούστατο πιστοποιητικό και το πέρασμα μου από γραφεία που μέτρησα 10 άτομα που δεν έκαναν απολύτως τίποτα, η μνήμη γύρισε στο παρελθόν και στάθηκε στην ιστορία του Παναγιώτη.
Ο Παναγιώτης, λοιπόν, μοναχοπαίδι με μεγάλη κτηματική περιουσία, εκεί που ρεμπέλευε, ήρθε η μεταπολίτευση και βρήκε τον προορισμό του. Δημόσιος Υπάλληλος (ανιψιός του κομματάρχη ήταν) και ο μήνας έχει εννιά. Βέβαια τον διόρισαν σε μια Υπηρεσία υποδεέστερη, που δεν είχε άμεση επαφή με κοινό, δεν υπήρχαν συναλλαγές άρα δεν υπήρχε και …διάφορο. Αλλά ο Παναγιώτης δεν είχε ανάγκη. Ίσα –ίσα που δεν κουραζόταν. Και πώς να κουραστεί που στα 3 δωμάτια που στέγαζαν την Υπηρεσία, βρίσκονταν εννέα εργαζόμενοι, μαζί με τον Διευθυντή και η δουλειά έφτανε και περίσσευε για τρείς.
Ο Παναγιώτης, κάθε μέρα, μετά το καφεδάκι και το πρωινό κοινωνικό σχόλιο, έβαζε κάτω από τη μασχάλη την αλληλογραφία, και αφού της έκανε μια περιφορά από τα ουζερί της πόλης, την απέθετε στον γκισέ του Ταχυδρομείου. Και μετά γραμμή για το σπίτι του. Κουραστική η ζωή του, δεν το συζητάω. Κάποτε προσπάθησε, κατ’ εντολή της Διεύθυνσης, να μάθει γραφομηχανή, αλλά μάταιος ο κόπος. Ανεπίδεκτος στο να μάθει οτιδήποτε.
Και έτσι ξεκούραστα περνούσε ο καιρός, μέχρι που μπήκαν στη ζωή των πολιτών οι υπολογιστές. Με μεγάλη καθυστέρηση, ήρθε η εντολή στην Υπηρεσία να αρχίσει η χρήση τους. Και ο Διευθυντής, με πολύ κόπο, σκέψη και προβληματισμό και προσμετρώντας και τα (;) προσόντα, αποφάσισε να στείλει να εκπαιδεύσει, ποιον άλλο, τον Παναγιώτη. Νάτον λοιπόν τον Παναγιώτη στην Πάτρα μερικές βδομάδες να εκπαιδεύεται. Και πέρασε όμορφα με την χορηγία του Δημοσίου. Και όπως ήταν φυσικό, όπως πήγε, έτσι και γύρισε. Δεν έμαθε απολύτως τίποτα.
Ο Παναγιώτης, δυστυχώς δεν είναι μονάδα αμελητέα. Δεν είναι ο μοναδικός που έκανε διακοπές με έξοδα του Δημοσίου. Υπάρχουν αμέτρητοι Παναγιώτηδες διασκορπισμένοι στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα. Πως λοιπόν μπορούμε εμείς οι παράλογοι να ζητάμε να εξυπηρετηθούμε αυθημερόν και on line (σε άπταιστα Ελληνικά) και να μην τρέχουμε σαν παλαβοί από γραφείο σε γραφείο για να μαζέψουμε χαρτιά, δικαιολογητικά, παράβολα;
Ελλάδα είναι εδώ. Δεν είναι Βουλγαρία, όπου, άκουσον-άκουσον, έχει ελάχιστους Δημόσιους Υπάλληλους, όσους χρειάζονται δηλαδή και είναι όλες οι Υπηρεσίες συνδεδεμένες ηλεκτρονικά κοντά είκοσι χρόνια τώρα. Και εξυπηρετούνται οι πολίτες στη στιγμή. Έλεος!