(Το ευθυμογράφημα αυτό γράφτηκε ενώ είχα ξεχάσει να πάρω τα χάπια της πίεσης κάμποσες μέρες)

Ζω, όπως οι περισσότεροι από εμάς, σε πολυκατοικία, αστός γαρ. Πολλές φορές θυμάμαι, κι όχι άδικα, τον φιλόσοφο Ροζάνη, που είχε πει πως «Καλή πολυκατοικία είναι η γκρεμισμένη!». Θα τον συμπληρώσω λέγοντας: «Το πιο άθλιο καλυβάκι, η χαμοκέλα, είναι απείρως καλύτερο από το πιο ακριβό διαμέρισμα!».
Υπερβολικός; Ίσως! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά:
Όταν ζεις σ’ ένα διαμέρισμα, οπωσδήποτε θα έχεις γύρω σου, δίπλα σου, πάνω και κάτω από εσένα, γείτονες. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα πλήττεις, γιατί θ’ ακούς, θες δε θες, τι συμβαίνει στα γειτονικά σου διαμερίσματα, όσο κι αν οι κατασκευαστές διατείνονται πως διαθέτουν ηχομόνωση.
Αυτό από μια άποψη είναι καλό, γιατί ζεις ανάμεσα σε ανθρώπους, με τα προτερήματα κι ελαττώματά τους. Γίνεσαι έτσι πιο σοφός αφού μαθαίνεις τι γίνεται στην πόλη. Δεν χρειάζεται να ρωτήσεις κανέναν. Θα τα μάθεις ακούγοντας την Κατίνα του κάτω ορόφου, όταν τηλεφωνεί με τις ώρες στην κουμπάρα της, και της τα λέει όλα χαρτί και καλαμάρι.
Θα μάθεις ότι ο Γιώργος απατάει τη γυναίκα του και με ποιαν (όλη σου η έννοια αυτή ήταν), ότι η Δήμητρα άλλαξε χρώμα στα μαλλιά της (αυτό κι αν ήταν είδηση) καιθ’ ακούσεις σχόλια γι’ αυτό (Δεν της πάνε, καλύτερα ήταν πρώτα), ότι ο ηθοποιός… χώρισε τη σύντροφό του και τα έφτιαξε με την καλύτερη φίλη της (όπως και στις ταινίες του ο μπαγάσας!), ότι η κόρη της Τάνιας έμεινε έγκυος (ο μάγκας όμως έκανε την πάπια) και πάει να το ρίξει εσπευσμένα, και πολλά-πολλά άλλα, που ουδόλως σ’ ενδιαφέρουν.
Αυτά είναι ευτράπελα κι ευχάριστα, από μια άποψη. Τι γίνεται όμως, όταν έρχεσαι το μεσημέρι, κατάκοπος από τη δουλειά και θες να ξαπλώσεις, να ηρεμήσεις λιγάκι; Θα σ’ αφήσει το κανίς του διπλανού, που δεν σταματά να γαβγίζει ή η τηλεόραση του από πάνω, που δεν ακούει καλά και την έχει στη διαπασών;
Το βράδυ είναι που υποφέρεις αρκετά. Φτάνει δώδεκα και θες να ξαπλώσεις σαν άνθρωπος. Το ζευγάρι της διπλανής βεράντας αποφάσισε να λύσει τότε τις διαφορές του, και δεν είναι λίγες. Φωνή ο ένας, φωνή η άλλη και πάει λέγοντας. Αν τους ζητήσεις ευγενικά να σταματήσουν, γιατί είναι ώρα κοινής ησυχίας, δεν ξέρεις με ποιον τρόπο θα σε αντιμετωπίσουν. Μπορεί, πάνω στα νεύρα τους, να σε στολίσουν με διάφορα κοσμητικά επίθετα, αυτοί να τα βρουν κι εσύ να χάσεις την ηρεμία και τον ύπνο σου.
Οι απέναντι έχουν πάλι την τηλεόραση δυνατά. Τι να κάνεις; Να κλείσεις τα παράθυρα, καλοκαίρι είναι, δεν γίνεται. Μια λύση είναι να το κάνεις αυτό και ν’ ανοίξεις κλιματιστικό, αλλά για όλη τη νύχτα; Να φορέσεις μήπως ωτοασπίδες; Μια φορά δοκίμασα κι ανέβηκε η πίεσή μου, αντί να ηρεμήσω! Χίλιες φορές λοιπόν στο καλυβάκι!
Όλα συνήθεια είναι, θα μου πείτε, κι ως ένα βαθμό θα συμφωνήσω. Δεν ήρθα δα κι από τον Άρη, ούτε νομίζω πως είμαι τόσο στριμμένος, απλά την ησυχία μου θέλω, όπως ο περισσότερος κόσμος. Αν νομίζετε πως τελειώνουν τα βάσανά μου, όσον αφορά τη συμπεριφορά των γειτόνων, κάνετε λάθος. Ελάτε να σας μπάσω στο σπίτι μου, στο ωραίο μου διαμέρισμα!
Θα σας περιγράψω το μεγάλο μου μαρτύριο. Είμαι σπιτόγατος, δεν ξεκολλάω εύκολα από το σπίτι. Στρώνομαι που λέτε στον καναπέ του μεγάλου καθιστικού, πενήντα τετραγωνικά και βάλε, να παρακολουθήσω τηλεόραση, ή ν’ απολαύσω μουσική. Με το που την αράζω, η γυναίκα μου αποφασίζει πως είναι η κατάλληλη ώρα να μαγειρέψει. Ανοίγει λοιπόν τον απορροφητήρα, παράλληλα με τη βρύση.
Πόσο βασανιστικό που είναι αυτό! Η κουζίνα, δυστυχώς, αποτελεί μέρος του καθιστικού. Απορώ ποιες μεγαλοφυΐες σχεδίασαν αυτή την κατατομή. Πόσο πολλή φαιά ουσία ξόδεψαν οι μηχανικοί, για να κατασκευάσουν αυτό το τερατούργημα! Τ’ αυτιά μου προσπαθούν να ξεχωρίσουν τους ήχους. Δυναμώνω την ένταση, και γίνεται έξαλλη:
«Χαμήλωσε την τηλεόραση, κουφός είσαι; Ενοχλείς τους γείτονες, δεν είσαι μόνος εδώ μέσα!»
Νάτα μας! Αυτά που έλεγα στο παραπέντε, μου τα λένε ακριβώς! Αμέσως μετά, αποφασίζει να κάνει καθαριότητα και βάζει σκούπα τη στιγμή που έχω φτάσει στους εφτά ουρανούς με τη θεία μουσική των τεσσάρων εποχών του Βιβάλντι. Χαμός!
Τι ωραία που είναι στο σπίτι σου! Σαν το σπίτι σου, πουθενά! Όσες φορές είπα πως θα χτίσω την κουζίνα, θα την απομονώσω, ξεχωριστό δωμάτιο, με είδε σαν αρειανό, κι από τη μεριά της ίσως να είχε και δίκιο. Μη μου πείτε τη γνωστή παροιμία πως «Της κακής …ψιψίνας της φταίνε κι οι τρίχες!», γιατί θα με στενοχωρήσετε πολύ!