Καιρό τώρα μου έχουν γεννηθεί ερωτήματα που ψάχνουν απάντηση και τα ερωτήματα αυτά αφορούν τον κόσμο που ζούμε, το πως δηλαδή τον έχουμε φτιάξει έτσι με τέτοιο τρόπο που η αίσθησή μου είναι, πιστεύω και η δικιά σας, ότι είναι αποτυχημένος, λανθασμένος, γενικά η ύπαρξή μας επάνω στη γη χρειάζεται επειγόντως μια αλλαγή, έναν μετασχηματισμό, μια αλλαγή πλεύσης δηλαδή.
Θέλεις η κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, θέλεις ότι γερνάω, θέλεις κάτι καινούργιο που μπήκε στην ζωή μου ξαφνικά, όλα αυτά μαζί μου γέννησαν μέσα μου τα ερωτηματικά αυτά χωρίς καμία διάθεση πεσιμισμού, αλλά κυρίως με ρεαλιστική διάθεση, αναγνωρίζοντας τα λάθη που έχουμε κάνει όλοι μας και που σιγά σιγά τα πληρώνουμε και πιστεύω ότι όσο περνούν τα χρόνια τόσο αυτό θα γίνεται όλο και πιο έντονο.
Ο τίτλος του άρθρου παραπέμπει σε περιεχόμενο ιατρικό, αλλά δεν είναι έτσι, γιατί η αποστείρωση δεν γίνεται μόνο στα νοσοκομεία αλλά και στον ανθρώπινο εγκέφαλο, και στην ανθρώπινη συμπεριφορά, ακόμα ακόμα και στην ανθρώπινη ψυχή!
Στον ανεπτυγμένο κόσμο είναι ορατό ότι ζούμε και υπάρχουμε σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, η τουλάχιστον έτσι προσπαθούμε να το κάνουμε.
Είμαστε περιχαρακωμένοι στα στενά πλαίσια και όρια ενός σπιτιού, μιας επαρχίας, ενός κράτους, μιας συμμαχίας, ενός οργανισμού, τελικά τι είναι ακριβώς αυτο που σηματοδοτεί τα σύνορα ενός σπιτιού, μιας επαρχίας, μιας χώρας;
Μήπως τα προσδιορίζει ένα συμβόλαιο ιδιοκτησίας; Μήπως είναι μια ομάδα ανθρώπων με κοινές προσδοκίες και όνειρα η μήπως εν τέλει αποτελούν μια γυάλα αποστείρωσης, όπου κάποιος μπαίνει εκεί για να γλυτώσει από τα μικρόβια που τον περιβάλλουν εκεί έξω στον σκληρό και ανελέητο κόσμο;
Άλλωστε για να γλυτώσεις από τα μικρόβια υπάρχουν πολλά και διάφορα προϊόντα που μας εξασφαλίζουν την προστασία μας από κάθε μικροβιακή επίθεσή.
Παρατηρώ τους νέους και τις γυναίκες που περπατούν στο δρόμο και στις πλατείες οι οποίοι είναι,έτσι μου μοιάζει εμένα, σαν να τους έχεις βγάλει εκείνη την στιγμή από τον κλίβανο αποστείρωσης, σαν να τους έχεις περάσει από σκληρή συρματόβουρτσα, αλλά από την εσωτερική πλευρά του θέματος δεν νομίζω ότι η τόση εξωτερική καθαρότητα, έχει σχέση με αυτή που δύσκολα μπορείς να την διακρίνεις.
Δεν είναι βέβαια το πρόβλημά μου η εξωτερική καθαριότητα και υγιεινή του καθενός από εμάς, αλλά είναι ένας τρόπος για να σας δείξω την πλαστικότητα και την αδιαφορία που διέπει αυτή την στιγμή την ανθρώπινη συμπεριφορά σε όλο της το μεγαλείο, όπου ταμπουρωμένη η ψυχή πίσω από κλειστές πόρτες ενός σπιτιού, εξασφαλισμένη από επιθέσεις ενός εχθρού πίσω από τα σύνορα ενός κράτους, αποπροσωποιημένη πίσω από την συμμετοχή της σε ένα σωματείο, έναν οργανισμό, έναν κομματικό φορέα, αισθάνεται ολοκληρωμένη, ικανοποιημένη, παραβλέποντας όλα τα υπόλοιπα προβλήματα τα οποία και δεν αφορούν τις παραπάνω κοσμικές δομές, σπίτι, κράτος, οργανισμό, κόμμα, οι οποίες και αποτελούν τις θεμελιώδεις δομές της κοινωνίας, αυτής της κοινωνίας που επιμένω ότι είναι γυάλινη, πλαστικοποιημένη, αποστειρωμένη, και κατ'επέκταση και οι δομές της διαθέτουν τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά.
Ένα παράδειγμα, μικρό, για να σας δείξω πόσο αποστειρωμένος είναι ο κόσμος που ζούμε, αποτελεί η εμπειρία που έζησα την μέρα που κάηκαν ζωντανοί οι συνανθρωποί μας στο Μάτι.
Ταξιδεύοντας όλη την νύχτα για να φτάσω στους Αγίους Θεοδώρους, όπου έπρεπε να παραλάβω μια οικογένεια αποκλεισμένη στην παραλία, οι οποία είχε σπίτι στην Κινέτα που εκείνη την στιγμή καιγόταν, αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση, είναι το γεγονός ότι ενώ ήταν η ώρα δύο το πρωί ο κεντρικός δρόμος των Αγ. Θεοδώρων και τα μαγαζιά, καφετέριες, ταβέρνες ήταν γεμάτα, παρ 'όλη την άσχημη κατάσταση που ζούσε η Ελλάδα εκείνη την δύσκολη ώρα.
Τα ερωτήματά μου λοιπόν τώρα είναι πιο βασανιστικά και πιστεύω ότι και εσείς περίπου τα ίδια θα έχετε, την απάντηση δεν γνωρίζουμε. Εγώ αυτό που νομίζω, και με αυτό κλείνω, είναι το ότι πρέπει να πηδήξουμε έξω από την γυάλα και ας πονέσουμε και ας γεμίσουμε μικρόβια, γιατί οι άνθρωποι που κάηκαν δεν νομίζω αυτή την στιγμή να τους ενδιαφέρει η προσβολή τους από κάποιο μικρόβιο,έτσι και αλλιώς η φωτιά τα σκότωσε όλα!