Πολλοί με ρωτούν γιατί στα κείμενά μου είμαι κάθετα σκληρός κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα προσωπικά. Δεν είναι αλήθεια. Αν ανατρέξει κανείς σε κείμενά του παρελθόντος, θα διαπιστώσει ότι αντίστοιχα κείμενα έγραφα για τον αγριανθρωπισμό των Σαμαρά - Βενιζέλου που έστελναν στο αυτόφωρο των 20 μηνών θύματα της κρίσης.
Έγραφα κείμενα ίδιας έντασης για τις τραπεζικές κατασχέσεις ολίγων ευρώ σε ανθρώπους που δεν είχαν γάλα για το παιδί τους. (Δεν υπήρχε το ακατάσχετο των 1.000 ευρώ, γιατί να το σκεφτούν; Ούτε τους ένοιαζε ο διασυρμός των απλών ανθρώπων που τους έβαζαν χειροπέδες μπροστά στα παιδιά τους).
Η κριτική μου στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα έχει να κάνει με την τεράστια απώλεια ευκαιρίας να διορθωθεί η χώρα, να βγεί από την κλεπτοκρατία της μεταπολίτευσης και να γυρίσει όχι σελίδα αλλά νέο βιβλίο.
Το ασήμαντο μέγεθος του Τσίπρα που αντί να ενώνει την χώρα προς το μέλλον της, την διχάζει προς το παρελθόν της γιατί αυτό μπορεί και οι "αριστερές" εμμονές αυτών που τον περιτριγυρίζουν, δημιούργησαν ένα μόρφωμα εξουσίας που πήρε όλο τον εκφυλισμό κ;αι την φρίκη του παλιού και τα έκανε ακόμα χειρότερα.
Λεηλασία του κράτους, ψεύδη χωρίς όρια, χώρα - σουρωτήρι χωρίς σύνορα και σχέδιο, μόλυνση της ανθρώπινης σκέψης που σιγά - σιγά αποδέχεται σαν κανονικότητα αυτή την αδιανόητη παρακμή. Υπήρχε πάτος και πιο κάτω από εκεί που μας άφησαν οι προηγούμενοι.
Απαντώ λοιπόν σε όσους με ερωτούν: Θα έπρεπε να μην ξαναγράψω ούτε λέξη αν βλέποντας όλα αυτά που γίνονται μπροστά στα μάτια μας, τα έβαζα σε δεύτερη μοίρα και ασχολιόμουν π.χ. με το είπε ο Καμμένος ή η Αυλωνίτου. Δεν θα μπορούσα να κοιτάξω ούτε τον καθρέφτη μου. Τώρα τον κοιτώ.