Δάκρυσαν τα μάτια του τσολιά στο Σύνταγμα με την επέλαση των ΜΑΤ του Παπουτσή της πάλαι «διαλαμψασης» ΕΦΕΕ! Σε εμένα η εικόνα, έφερε στο νου τον Γέρο του Μωριά όταν οι «αφεντικοί» του τόπου, το γκουβέρνο που θάλεγε κιʼ ο ίδιος ψήφιζαν τα μνημόνια και τα μακροπρόθεσμα.
Ταγμένοι τάχα να υπερασπιστούν την πατρίδα ακόμα και με το αίμα τους. Όπως έπραξε ο Θοδωράκης των ηρώων. Όμως αυτοί υποταγμένοι πιότερο παρά καπεταναίοι προτίμησαν να δώσουν την Ελλάδα -που άλλοι, «αγράμματοι» κατά τον Πάγκαλο, ελευθέρωσαν- σε νέα σκλαβιά. Πωλείται η Ελλάς σε τιμή μνημονίου. Αντουφέκιστη! Έβλεπα τον τσολιά να δακρύζει και έφερα στο μυαλό μου το Γέρο της Ελλάδας, το Γέρο της καρδιάς μου και της…
… καρδιάς όλων των Ελλήνων-Ρωμιών, να δακρύζει και να λυγίζει έστω για λίγο, μπροστά στον άδικο χαμό του λεβεντογιού του, του Πάνου του. Ένας λυγμός σταμάτησε τη σκέψη μου, αλλά δεν μπορώ, δεν δικαιούμαι να σωπάσω όσο και να μου κοστίσει η κραυγή μου αυτή. Γέρο Θοδωράκη, αγαπημένε σύντροφε της ανάστασης του Γένους μας, αγαπημένε χορηγέ της ελευθερίας μας πόσο αλήθεια θα ντρέπεσαι για εμάς σήμερα!
Γιʼ αυτόν τον Χρήστο, δεν τον χαρακτηρίζω, απαξιώ -που μοιάζει πια Χρηστάκης- που έδειξε την παλληκαριά του και τον τσαμπουκά του κουβέρνου που υπηρετεί, σπάζοντας κεφάλια άνεργων παιδιών που ανησυχούσαν για την εξαθλίωση που τους ανέμιζαν από τα έδρανα της πολυτελούς Βουλής και όχι από τα ρουμάνια που αγνάντευε ο Γέρος τις κινήσεις του εχθρού.
Οι σημερινοί μας κυβερνήτες, σπάζουν τα κεφάλια των παιδιών μας, ξέροντας ότι τους παρακολουθούν οι φραγκολεβαντίνοι «προστάτες» τους, αυτοί που μας δάνειζαν στα χρόνια του αγώνα μας και μας κατάκλεβαν διαιωνίζοντας το χρέος και εισπράττοντας το διπλό και τρίδιπλο. Για τότε η πατρίδα λευτερωνόνταν με το αίμα των αγωνιστών αλλά ξανασκλαβώνονταν με τις ξεροκεφαλιές και δειλία των πολιτικών. Αλλά τα χρόνια εκείνα διαφέρουν θα μας πούνε. Έτσι λένε.
Αλλά εγώ βλέποντας τον έλληνα τσολιά αγέρωχο να δακρύζει και να ατενίζει ευθεία, ντράπηκα για λίγο που είμαι έλληνας, ντράπηκα που αίμα ηρώων με λευτέρωσε και εγώ κάθομαι ακούνητος, αναποφάσιστος και αποσβολωμένος να περιμένω την εθελοντική μου υποταγή στις ορδές των Σόρος επειδή οι «καλαμαράδες» του κόμματος του πάλαι ποτέ αυτοδιαφημιζομένου και ως… πατριωτικού δίνουν γη και ύδωρ εις τους ξένους. Σχώρα μας αν μπορέσεις καπετάνιε, σχώρα μας που φανήκαμε δειλοί σε τούτη την επέλαση. Θα ήθελα να γράψω βαριές κουβέντες αλλά κρατιέμαι…
Κοίτα Γέρο τους γρωσσάτους, τους καλοζωισμένους στις Βρυξέλλες και όπου αλλού. Αυτούς που με τη θητεία μιας συγκυρίας, πίνουν το αίμα όλων μας για δυο γενιές ήδη.
Σχώρα με Γέρο γιατί ξαστόχησα και δεν έχω σταματημό. Όμως το κλάμα μου έχει οργή, έχει θυμό, σου υπόσχομαι να έχει και μνήμη και διάρκεια. Να μην ξεχάσω ποτέ αυτούς που «ξεσκίζουν» τη μάνα πατρίδα, με θλίψη τάχα και μάλιστα για το καλό όλων μας.
Κοίτα τώρα Γέρο αυτούς που κατάντησαν την πατρίδα μπαίγνιο των μπαγάσηδων του ΔΝΤ και της παρέας των Βρυξελλών…
Σχώρα με Γέρο, σχώρα μας στρατηγέ!
Σχώρα μας και εσύ λεβέντη της σκοπιάς του Άγνωστου στρατιώτη, που σε κάναμε να δεις την ασχήμια στην οποία αφήσαμε τη χώρα μας να πέσει. Σίγουρα εσύ θα πονάς την πατρίδα όχι από επάγγελμα όπως οι περισσότεροι από τους επαγγελματίες του κτιρίου που φρουρείς.
Έτσι κατάλαβα τα δάκρυά σου πριν λίγο καιρό. Έτσι θα έκλαιγε ο Γέρος του Μωριά, ο ελευθερωτής του Γένους που δεν έσκυψε το κεφάλι, όπως κάνουν οι πρωταγωνιστές του σήμερα!...
Σήκω Γέρο. Πωλείται η Ελλάς!