Στην κριτική που έχουμε ασκήσει, με την κατά καιρούς αρθρογραφία μας, στα δύο κόμματα, τα οποία άσκησαν μεταπολιτευτικά την κυβερνητική εξουσία (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), είχαμε εκφράσει την άποψη ότι πρόκειται για αδιόρθωτους κομματικούς μηχανισμούς, που συγκροτούνται, στην πλειονότητά τους, από αμετανόητους πολιτικούς, χωρίς καμιά διάθεση αυτοκριτικής και αλλαγής για τη μέχρι τώρα πορεία τους. Και είχαμε επισημάνει την απαξίωση της κατεστημένης πολιτικής σκηνής από τους αγανακτισμένους πολίτες, οι οποίοι έδειχναν ποικιλοτρόπως την απέχθειά τους προς αυτούς που οδήγησαν τη χώρα μας και το λαός μας στην παρακμή και στην εξευτελιστική χρεοκοπία. Ταυτόχρονα, όμως, είχαμε «κρατήσει», κατά το κοινώς λεγόμενο, «πισινή», σε ό,τι αφορά τη μελλοντική στάση αυτών των πολιτών, αναρωτούμενοι κάποτε μήπως στις επόμενες εκλογές επιδείξουν «μνήμη χρυσόψαρου», ψηφίζοντας πάλι τους καταστροφείς μας!
Ιδού, λοιπόν, που προσεγγίζουμε προς αυτές τις εκλογές, που όπως όλα δείχνουν θα γίνουν τέλος Απριλίου ή αρχές Μαΐου και η ατμοσφαιρα στην πολιτική ζωή άρχισε να «παίρνει» προεκλογικό «άρωμα», καθώς τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης του 2ου μνημονίου, άρχισαν να ονειρεύονται την επιστροφή τους στην εξουσία, προκειμένου να ολοκληρώσουν...το έργο τους!
Λες και δεν συνέβη τίποτε, ωσάν να μην κυβέρνησαν ποτέ τούτον τον αξιολύπητο τόπο, λες κι έπεσε η χρεοκοπία εξ ουρανού και άλλοι ευθύνονται για την προσβλητική κατάντια του ελληνικού κράτους, ετοιμάζονται να διεκδικήσουν την ψήφο μας και μάλιστα ... με το κεφάλι ψηλά! Κι όχι μόνο! Μας αυτοπροβάλλονται ως «σωτήρες» κι έχουν την απαίτηση να το πιστέψουμε! Τόσα χρόνια υπουργοί πρωτοκλασάτοι, τόσα χρόνια ηγετικά στελέχη στα κόμματα της χρεοκοπίας και τώρα παρουσιάζονται ντυμένοι το χιτώνα της αθωότητας, σαν να προέρχονται από παρθενογένεση!
Ο κ. Σαμαράς-πού είσαι Πολιτική Άνοιξη να με κλαις!- δέσμιος της επιθυμίας του να καθίσει στον πρωθυπουργικό θώκο, έγινε πρωταγωνιστής της λεγόμενης «κωλοτούμπας», αφού από τη σφοδρή αντιμνημονιακή στάση και κριτική της τρόικα πέρασε στην υποταγή μέσω της συγκυβέρνησης και του δεύτερου μνημονίου, σπεύδοντας να υποβάλλει τα σέβη του στην παντοδύναμη καγκελάριο της Γερμανίας. Κι ενώ διέγραψε τους βουλευτές του που τήρησαν την αντιμνημονιακή γραμμή της πρώτης περιόδου, μας διαβεβαιώνει πως αν εκλεγεί θα επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο!
Ο κ. Βενιζέλος περιχαρής για το «κούρεμα» των ομολόγων και τη νέα δανειακή σύμβαση, διεκδικεί, χωρίς αντίπαλο, την ηγεσία του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ, επιδιώκοντας να γίνει πρωθυπουργός...για να μας σώσει! Από τι άραγε; Γιατί, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις των Ευρωπαίων Εταίρων και δανειστών μας, αλλά κι από τις ανάλογες δικές του, η μνημονιακή πολιτική, υπό τη χειραγώγηση των τροϊκανών, θα συνεχιστεί για έτη πολλά κι έχει ο Θεός! Επιπλέον, το κομμάτι του πρώην μεγάλου «σοσιαλιστικού» κομματός του, στο οποίο εκ των πραγμάτων θα ηγηθεί, είναι πια ταυτισμένο με την πιο ακραία εφαρμογή νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε βάρος του ελληνικού λαού και καλό θα ήταν πρώτα να μας ξεκαθαρίσει τη θέση του για όλʼ αυτά, μιας και δεν έλειψε ποτέ από τις κυβερνητικές εκδοχές του ΠΑΣΟΚ των τελευταίων δεκαετιών.
«Στο ίδιο έργο θεατές»...Μόνο που πρόκειται για το γνωστό κακοπαιγμένο έργο του αδίστακτου δικομματισμού που διέφθειρε, διάλυσε, υποβάθμισε, απαξίωσε και συνέθλιψε τα πάντα σʼ αυτόν το δύσμοιρο τόπο, ο οποίος θα χρειαστεί δεκάδες ετών για να ορθοποδήσει και να βρει τη χαμένη του εθνική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Με άκρατο κυνισμό οι φταίχτες μας ζητούν να «ξεχάσουμε» και να τους ξαναεμπιστευτούμε. Και βρίσκονται, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, που ζούμε τις τραγικές συνέπειες της αλόγιστης κυβερνητικής πολιτικής τους, οι αιώνιοι κομματικοί οπαδοί που τους ζητωκραυγάζουν και τους χειροκροτούν, προκαλώντας την ευαισθησία και τη νοημοσύνη μας!
Σε λίγο φτάνουν οι εκλογές. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να τιμωρήσουμε όσους μας έριξαν στο γκρεμό και να φέρουμε τα πάνω – κάτω σʼ αυτή τη χώρα που βιώνει την οδυνηρή καταστρατήγηση της δημοκρατίας από τους διαπλεκόμενους της κατεστημένης τάξης, οι οποίοι δε διστάζουν να βάζουν, πάνω από τα συμφέροντα της πατρίδας και του λαού της, τα προσωπικά τους οφέλη και τα οικονομικά τους κέρδη!
Αν από τις κάλπες αναδειχθεί νικητής το νεκροζώντανο κουφάρι του γαλάζοπράσινου δικομματισμού, τότε θα αποδειχθεί «εν τοις πράγμασι» πως αυτός ο λαός δε διδάχθηκε τίποτε από τη χρεοκοπία του κράτους του, οπότε δικαίως θα του ζητηθεί, εφεξής, «να ράψει το στόμα του». Γιατί, αν αυτή η απόλυτη καταστροφή δε σταθεί ικανή να αλλάξει εκ θεμελίων τα πράγματα, τότε ό,τι κι αν πάθουμε στο μέλλον...θα μας αξίζει, γιατί όπως έλεγε ο Ισοκράτης: «Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν».