Αλήθεια ποιο παιδί, τώρα, τότε, κάποτε, ήθελε πράγματι να ξαναρχίσει το σχολείο;
Να ξυπνάει κάθε μέρα, νωρίς, την ίδια ώρα, να τρέχει να προλάβει το σχολικό, να φτάσει πριν χτυπήσει το κουδούνι; Να έχει καθημερινό διάβασμα και καθημερινή αγωνία αν «θα με σηκώσει σήμερα ο δάσκαλος», ή αν «θα μας βάλει διαγώνισμα ο καθηγητής;»... Κι όταν έρχεται η ώρα των ελέγχων, να σκέφτεται τις αντιδράσεις της μάνας του όταν ακούσει και μάθει τις επιδόσεις στην τάξη και τα κατορθώματά του στο διάλειμμα. Ασε που θα γυρίσει σπίτι και θα τα πει στον πατέρα του. Τι τιμωρία να τον περιμένει αυτή τη φορά και πόσο ακόμα διάβασμα;
Η πρώτη μέρα στο σχολείο πάντως παραμένει ξεχωριστή, κι ας αποτελεί την αφετηρία αυτής της κουραστικής καθημερινότητας που θα διαρκέσει εννέα (!) μήνες. Κι έχει την γοητεία της. Αλλιώς είναι η πρώτη μέρα για ένα πρωτάκι του δημοτικού με την αντίστοιχη ενός τελοιόφοιτου του λυκείου. Σαν να τις χωρίζει άβυσσος... Κι όμως, οι αλλαγές στα παιδιά μέσα σ΄αυτήν την δωδεκαετή «άβυσσο» συντελούνται... Το σχολείο είναι εκείνο που διαμορφώνει ένα κομμάτι του χαρακτήρα μας και άρα επηρεάζει την μετέπειτα ζωής μας.
Οι συμμαθητές, οι δάσκαλοι, οι φίλοι, οι καθηγητές -εκείνοι που μας έμαθαν κάτι κι εκείνοι από τους οποίους δεν πήραμε τίποτα. Η πειθαρχία, η υπακοή, η ανάληψη της ευθύνης, η συνεργασία, η αποδοχή του λάθους, η συγνώμη. Η επιτυχία και η αποτυχία, ο ανταγωνισμός και ο συναγωνισμός, η ομάδα και η μονάδα. Στο σχολείο τα μαθαίνουμε όλα αυτά. Εκεί, για πρώτη φορά, εκθέτουμε τον εαυτό μας, τον προβάλλουμε χωρίς την κάλυψη και την προστασία των γονιών μας. Μια πρόβα κοινωνίας είναι το σχολείο, μια πρόβα ζωής. Κι ίσως γι΄αυτό να θέλουν, όσοι θέλουν, να επιστρέψουν σ΄εκείνα τα χρόνια.
Για να κάνουν καλύτερα την πρόβα για να πετύχει η παράσταση -της ζωής...Καλή σχολική χρονιά λοιπόν...