Έχω ξαναγράψει για τον τρόπο που ασκείται η αντιπολιτευτική κριτική στην Κυβέρνηση, άνευ ουσίας, επιχειρημάτων κι εναλλακτικών προτάσεων. Η ηγετική ομάδα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακολουθεί την τακτική του καθημερινού πριονίσματος, αναδεικνύοντας θέματα ήσσονος σημασίας τα οποία γιγαντώνονται με μοναδικό στόχο τη φθορά της Κυβέρνησης, την πτώση της και την επάνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία. Κι αυτό αδιαφορώντας για τις οποιεσδήποτε συνέπειες στην οικονομία και την ενδεχόμενη έξοδό μας από τα μνημόνια και την επιτροπεία των δανειστών.
Ένα από τα τελευταία αντιπολιτευτικά ατού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι η έντονη κριτική που ασκείται κατά του Υπουργού Παιδείας για την απόφασή του να πάψει η σημαία να αποτελεί βραβείο για τους αριστούχους μαθητές κάτι που για την συντηρητική παράταξη θεωρήθηκε ως κατάργηση της «αριστείας» στο ελληνικό δημόσιο σχολείο.
Το θέμα είναι «πιασάρικο» και με την αθρόα υποστήριξη των συστημικών Μ.Μ.Ε. δημιουργήθηκε μια αρνητική εικόνα για την κυβερνητική απόφαση, η οποία αν εξεταστεί ενδελεχώς και καλοπροαίρετα θα διαπιστωθεί ότι κινείται στη σωστή κατεύθυνση και ανταποκρίνεται στις επιταγές της σύγχρονης παιδαγωγικής και στις ανάγκες της ψυχολογίας του παιδιού.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να επισημανθούν μερικές αναμφισβήτητες, κατά γενική ομολογία, παραδοχές.
1ον. Το εθνικό σύμβολο της σημαίας δεν είναι βραβείο προς ικανοποίηση των λεγόμενων αριστούχων μαθητών.
2ον. Στο στρατό ποτέ δεν διανοήθηκε κάποιος να δώσει τη σημαία στον «αριστούχο» στρατιώτη.
3ον. Σε περίπτωση πολέμου θα αναζητηθεί ποτέ ο «άριστος» για να πάρει τη σημαία;
4ον. Υπάρχει άλλο ευρωπαϊκό κράτος που να δίνει τη σημαία «μποναμά» στους αριστούχους μαθητές;
5ον. Αν υποθέσουμε ότι καλώς δινόταν η σημαία στους αριστούχους μαθητές γιατί ξεσηκωνόταν οργίλη αντίδραση όταν ο αριστούχος ήταν αλλοεθνής ή αλλόθρησκος;
Η αξιωματική αντιπολίτευση και τα συνοδά κόμματα που νόμισαν ότι «έπιασαν το λαγό από τ’ αυτιά», στην πραγματικότητα επανέφεραν, άθελά τους, τη μεγάλη συζήτηση που διεξάγεται εδώ και χρόνια - από το 1995 κι εντεύθεν -στο χώρο της Παιδείας για τη μέθοδο με την οποία πρέπει να αξιολογούνται ή όχι οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου.
Στο χώρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, των Παιδαγωγικών Τμημάτων και των Σχολικών Μονάδων είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι η αριθμητική βαθμολόγηση δεν προσφέρει στα παιδιά. Οι εισηγήσεις τους μάλιστα είχαν βρει ευήκοα ώτα στους επικεφαλής του Υπουργείου Παιδείας επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι συζητούσαν ακόμα και την κατάργησή της! Αλλά τότε τι θα γινόταν με τους «αριστούχους» και τη σημαία;
Το 1995 καθιερώθηκε η βαθμολόγηση τριών ταχυτήτων: στις δύο πρώτες τάξεις μόνο περιγραφική αξιολόγηση, στις τάξεις Γ΄ και Δ΄ εκτός από την περιγραφική αξιολόγηση θεσπίστηκε κλίματα βαθμολογίας γραμμάτων με μέγιστο το «ΆρισταΑ» και κατώτατο το «Σχεδόν Καλά Δ» και στις δύο τελευταίες τάξεις αριθμητική κλίμακα που αρχίζει από το Άριστα (9-10) και καταλήγει στο Καλά (5-6).
Το 2003 η κ. Ελένη Καρατζιά, Επίκουρος Καθηγήτρια Εκπαιδευτικής Αξιολόγησης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών, είχε δηλώσει στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»:
«Στον παγκόσμιο εκπαιδευτικό χώρο είναι αδιανόητο να βάζεις σε ένα δεκάχρονο παιδί βαθμούς, γιατί δεν πρέπει να μάθει να συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους. Οι έρευνες δείχνουν ότι κίνητρα εξωγενή όπως ο βαθμός δεν επιδρούν θετικά στους μαθητές όσο τα ενδογενή δηλαδή η κινητοποίηση να διαβάσει για τον εαυτό του». Κι από τη θέση της αναπληρώτριας Προέδρου του Τμήματος Ποιότητας της Εκπαίδευσης του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου είχε εισηγηθεί την καθιέρωση της περιγραφικής αξιολόγησης σε όλες τις τάξεις της Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης. Η εισήγηση αυτή δεν έγινε ποτέ υπουργική απόφαση, αλλά επηρέασε τη συγγραφή των μετέπειτα βιβλίων του Δημοτικού.
Η ισχύουσα αξιολόγηση των μαθητών και δη των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού είναι προβληματική κι αποτελεί σημείο τριβής μεταξύ των Εκπαιδευτικών, αφού συνήθως επικεντρώνεται στα λεγόμενα πρωτεύοντα μαθήματα (Γλώσσα, Μαθηματικά), αφήνοντας υποβιβασμένα μαθήματα όπως η Φυσική Αγωγή, η Μουσική, τα Εικαστικά κλπ. Στη Μεγάλη Βρετανία ο Εκπαιδευτικός δεν χρησιμοποιεί αριθμητική βαθμολογία, αλλά σχόλια βάσει της παρακολούθησηςκαι των εργασιών σε όλη τη διάρκεια τηςχρονιάς.
Ο Βασίλης Κουλαϊδής, Καθηγητής Παιδαγωγικής, στο Τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του ΠανεπιστημίουΠελοποννήσου, που ήτανΓενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας με Υπουργό την κ. Άννα Διαμαντοπούλου, είχε δηλώσει: «Επειδή αλλάζουμε ριζικά τα προγράμματα, θα προωθήσουμε και ανάλογους τρόπους για την αξιολόγηση των μαθητών. Στο πλαίσιο αυτό εξετάζεται και το σύστημα βαθμολόγησης των μαθητών του Δημοτικού, που ενδεχομένως να περιλαμβάνει και την κατάργησή της»!
Καταλαβαίνετε το μέγεθος της υποκρισίας όλων αυτών που μιλούν σήμερα περί καταργήσεως της «αριστείας»,επειδή η σημαία θα δίδεται με κλήρωση;
Η παιδοψυχολόγος κ. Αλεξάνδρα Καππάτου είχε επισημάνει σχετικά με το θέμα: «Η βαθμολογία λειτουργεί πιεστικά στον ψυχισμό των παιδιών, ιδιαίτερα των ευαίσθητων, με αποτέλεσμα να τους προκαλεί συμπτώματα άγχους. Η αξιολόγηση ειδικά στο Δημοτικό επιδρά ποικιλοτρόπως και εξαρτάται από διαφορετικές παραμέτρους όπως η ωριμότητα, τα βιώματα του παιδιού, αλλά και η σχέση που έχουν μαζί του οι γονείς. Οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις από το οικογενειακό περιβάλλον παίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που το παιδί εισπράττει την αξιολόγησή του. Ο βαθμός διαμορφώνει μια βαθμοθηρική στάση και συνείδηση και από το παιδί και από την οικογένεια, η οποία το απομακρύνει από το στόχο του που πρέπει να είναι η αγάπη για τη γνώση».
Σημειωτέον ότι και μεταξύ των αριστούχων γινόταν κλήρωση για να αναδειχθεί ο τυχερός που θα κρατήσει τη σημαία, αλλά αυτό συγχωρείται από τους αντιδρώντες γιατί είναι μέσα στα πλαίσια της στρεβλής αντίληψης που υπάρχει ήκαλλιεργείται σκόπιμα για την «αριστεία». Αλλά γιατί κόπτονται τόσο πολύ οι αντιπολιτευόμενοι πολιτικοί; Τα βλαστάρια τους, αν δεν κάνω λάθος, φοιτούν στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία και δεν τίθενται υπό την βάσανο των πανελλαδικών εξετάσεων, αφού στην πλειονότητά τους κατευθύνονται στα καλύτερα ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού κι όταν αποφοιτήσουν επανέρχονται με τις δάφνες της «αριστείας» για να κυβερνήσουν την δυστυχή Ελλάδα και... «πάει σόι το βασίλειο»!