Στον Δάσκαλο
Του Κωστή Παλαμά

“Σμίλεψε πάλι , δάσκαλε , ψυχές !
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου ,
Μην τ’ αρνηθείς ! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου !
Χτισ’ το παλάτι , δάσκαλε σοφέ !”

Ο Βασίλης Μπουρνάκης γεννήθηκε το 1929 στο Κορακοβούνι Κυνουρίας Αρκαδίας !
Σπούδασε δάσκαλος στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως και στα 1962, υπηρετούσε στο 1/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Σίταινας, ένα ορεινό χωριό της Κυνουρίας, με 45 μαθητές, εκείνη τη χρονιά, όλων (φυσικά) των τάξεων. Το ημερολόγιο έδειχνε 5 Δεκεμβρίου 1962, ανήμερα του Αγίου Σάββα. Από το πρωί έπεφτε δυνατή βροχή και ο αέρας λυσσομανούσε. Από την παλιά σκεπή του σχολείου με τα κεραμίδια, όπως κάθε χειμώνα, έμπαινε νερό και στάλαζε από το ταβάνι μέσα στην τάξη, κάνοντας ρυάκια. Τα παιδιά, μαζεμένα γύρω από την παλιά ξυλόσομπα, κοίταζαν ανήσυχα μια το δάσκαλο και μια το ταβάνι που έτρεχε.
Ο Δάσκαλος Βασίλης Μπουρνάκης προσπαθούσε να κάνει μάθημα κι έκλαιγε η ψυχή του γι’ αυτό που ζούσαν οι μαθητές του, τα παιδιά του. Έκανε μάθημα, αλλά στο μυαλό του στριφογύριζαν τα δεκάδες έγγραφα που κατά καιρούς είχε υποβάλει στις «αρμόδιες υπηρεσίες», για την επισκευή της στέγης του Σχολείου, χωρίς, αλλοίμονο, καμιά ανταπόκριση. Το ρολόι του χωριού χτύπησε. Το μάθημα τέλειωσε. Οι μαθητές βαρύθυμοι χαιρέτησαν το δάσκαλό τους κι έφυγαν για τα σπίτια τους μέσα στο ανεμόβροχο. Θα ξανάρχονταν σε λίγες ώρες στο σχολείο για το απογευματινό πρόγραμμα. Ο Δάσκαλος Βασίλης Μπουρνάκης, όμως, έμεινε πίσω. Στο σχολείο του. Στις δικές του Θερμοπύλες. Κράτησε και τρεις μεγάλους μαθητές για να του βαστήξουν τη σκάλα. Γιατί ήταν αποφασισμένος, ν’ ανεβεί στη σκεπή και να φτιάξει τα χαλασμένα κεραμίδια, να μην πλημμυρίσει το σχολείο, και το απόγευμα (και τις άλλες μέρες) να κάνουν μάθημα τα παιδιά του χωρίς να βρέχονται μέσα στην τάξη. Έφερε από την αποθήκη μια ξύλινη σκάλα, οι μαθητές την κράτησαν γερά και ο Δάσκαλος Βασίλης Μπουρνάκης ανέβηκε, μέσα στη βροχή και στον άνεμο, στη στέγη κι άρχισε να φτιάχνει τα χαλασμένα κεραμίδια, λέγοντας στους τρεις μαθητές να φύγουν για τα σπίτια τους, για να μη βρέχονται και ταλαιπωρούνται.
Ο αέρας, όμως, φυσούσε δυνατά, τα κεραμίδια γλιστρούσαν και ο Δάσκαλος παραπάτησε κι έπεσε στο κενό….
Οιτρεις μαθητές,και κάποιοι άλλοι που δεν είχαν προλάβει ακόμα να απομακρυνθούν, έγιναν μάρτυρες της θυσίας του.
Ο Δάσκαλος Βασίλης Μπουρνάκης ξεψύχησε δίπλα στους μαθητές του και τους κατοίκους του χωριού που έτρεξαν ακούγοντας τις φωνές και περιμάζεψαν το τσακισμένο κορμί του.
Το άψυχο σώμα του, βαλμένο πάνω σε μια πρόχειρη ξυλοδεσιά, το ξεπροβόδισαν οι μαθητές του. Οι μεγαλύτεροι το συνόδεψαν μέχρι το Άστρος, όπου ενταφιάστηκε μέσα σε γενικό θρήνο.
Ήταν μόλις 33 χρόνων (όσα και τα χρόνια του Χριστού) και άφησε πίσω του γυναίκα και δύο παιδιά !!!
Οι «αρμόδιες υπηρεσίες», αυτές που πετούσαν στα καλάθια των αχρήστων τα αιτήματα του Δασκάλου για επισκευή της στέγης του σχολείου, μαζί και το άστοργο «κράτος» , απεφάνθησαν πως δεν επρόκειτο περί «εργατικού ατυχήματος», ότι «από 14 :00΄ έως 16:.00΄ υπήρχε διακοπή των μαθημάτων» και «ως εκ τούτου η οικογένειά του δεν εδικαιούτο αποζημιώσεως»!!!
Δηλαδή, το λεγόμενο ελληνικό κράτος τιμώρησε ΚΑΙ μετά θάνατον το Δάσκαλο Βασίλη Μπουρνάκη, επειδή, με αίσθημα ευθύνης και αυταπάρνησης, κοίταξε να τελειώσει πρώτα το μάθημά του κανονικά και μετά ν’ ανεβεί για να φτιάξει τη σκεπή του σχολείου του, κι ας μην ήταν καθόλου δικιά του δουλειά κι ευθύνη.
Για αγάλματα, αναθηματικές πλάκες, τιμητικές επετείους μνήμης, κλπ, κλπ, δεν το συζητάμε !!! Αυτά άλλωστε αφορούν νεκρούς κι όχι ζωντανούς! Γιατί ο Δάσκαλος Βασίλης Μπουρνάκης μένει ακόμα ζωντανός πάνω στη στέγη του σχολειού του, πατώντας στα σπασμένα κεραμίδια και βάζοντας το χέρι αντήλιο, για να δει αν θα έρθει κάποτε το κρατικό λεωφορείο της στοργής για την κακόμοιρη και πολύπαθη δημόσια εκπαίδευση. Σχεδόν πενήντα πέντε χρόνια μετά, τα κεραμίδια της ελληνικής εκπαίδευσης συνεχίζουν(δυστυχώς) να στάζουν ακόμα .
Ο δάσκαλος Βασίλης Μπουρνάκης δεν πέθανε. Από το μεγάλο Σχολείο των Δασκάλων συνεχίζει το μάθημα για όλα τα παιδιά της χώρας, για όλα τα παιδιά της οικουμένης, για όλους τους ανθρώπους των λαϊκών τάξεων που ξέρουν καλά (από τα χρόνια τα παλιά) πως Δάσκαλος σημαίνει Αλήθεια και Φως, Φλόγα και Πάθος, Υπευθυνότητα και Συνείδηση, Προσφορά κι Έγνοια, Αγώνας κι Αγωνία, Ελευθερία και Δημοκρατία!
Η τοπική εφημερίδα «Κυνουρία» (αρ. φύλλου 501)έγραψε στις 1 Ιανουαρίου 1963 τα παρακάτω:
«Την 5ην Δεκεμβρίου απέθανεν εις ηλικίαν 32 ετών – κατόπιν δυστυχήματος – ο διδάσκαλος Σιταίνης Βασίλειος Μπουρνάκης. Ο θάνατος του διδασκάλου Βασίλειου Μπουρνάκη προεκάλεσε πανελλήνιον συγκίνησιν και συμπάθειαν, εβύθισε δέ είς βαθείαν θλίψιν την ιδιαιτέραν περιφέρειαν είς την οποίαν υπηρέτει και είς την οποίαν έπεσεν θύμα τραγικόν του καθήκοντος .Ο Βασίλειος Μπουρνάκης δέν υπήρξε απλώς θύμα του καθήκοντος’ αν ήτο μόνον αυτό, η μεγάλη οικογένεια του Διδασκαλικού κόσμου και ευρύτερον των Εκπαιδευτικών θα ήτο υπερήφανος. Ο Βασίλειος Μπουρνάκης υπήρξε θύμα της αδιαφορίας και της ελλείψεως στοργής εκ μέρους του Κράτους. Ο τραγικός δάσκαλος έκανε κάτι παραπάνω απο το καθήκον του. Όλοι γνωρίζουν πόσον δύσκολο είναι το έργον του Εκπαιδευτικού, όλοι αντιλαμβάνονται τας αντιξοότητας, τας οποίας συναντά ούτος εν τη εκτελέσει του καθήκοντος. Και όμως το Κράτος σπανίως έρχεται αρωγόν εις την τραχείαν αυτήν προσπάθειαν του εκπαιδευτικού. Δεν τον ενισχύει εις το έργον του. Τον εγκαταλείπει εις το έλεος της Τύχης. Και ο εκπαιδευτικός παύει να είναι υπάλληλος – όπως και δεν είναι - , γίνεται λειτουργός, γίνεται ιεραπόστολος».

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ !
Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΡΝΑΚΗΣ «ΖΕΙ» !!!
Πηγές πληροφοριών , κειμένου και φωτογραφιών :
-https://www.kalimera-arkadia.gr/Ν.Πολυμενάκος
-http://vlachakispan.blogspot.gr /Παν. Βλαχάκης
-http://www.elzoni.gr/ Θωμάς Σίδερης