Πάντα μου άρεσε από μικρός να μπαίνω και να κάθομαι στα παλιά τσαγκάρικα. Μου άρεσε να μυρίζω τη βενζινόκολλα και το δέρμα και να βλέπω τους τσαγκάρηδες να παλεύουν με τα αμόνια, τα σφυριά, τις φαλτσέτες, τις πρόκες, τα δέρματα και τα καλαπόδια για να σολιάσουν και να μπαλώσουν τα παλιά παπούτσια ή να φτιάξουν καινούρια από την αρχή. Μου άρεσε ακόμα να κοιτάζω τον τοίχο πίσω από τους τσαγκάρηδες τσαγκάρη που ήταν γεμάτος με φωτογραφίες δικές τους ή με εξώφυλλα του Ρομάντσο, του Ντομινό, της Βεντέτας, κ.α., που έδειχναν ηθοποιούς, τραγουδιστές και ποδοσφαιριστές με πρώτη και καλύτερη και σε θέση εξέχουσα την αφίσα με την ομάδα του τσαγκάρη (ΠΑΟ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, ΑΠΟΛΛΩΝ, ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ, ΑΡΗΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ, ΚΛΠ). Μου άρεσε, τέλος, ν' ακούω τα τραγούδια απ' το ραδιοφωνάκι που συντρόφευε τον τσαγκάρη απ' το πρωί ως το βράδυ, γιατί ο τσαγκάρης ήταν πάντα μερακλής κι έπιανε τους σταθμούς με τα καλά τραγούδια του Καζαντζίδη, του Αναγνωστάκη, του Αγγελόπουλου, της Καίτης Γκρέυ, της Γιώτας Λύδια κ.α. Εκεί στο τσαγκάρικο μαζεύονταν και διάφοροι φίλοι και αργόσχολοι και κουβέντιαζαν για όσα απασχολούσαν τον κοσμάκη, για την πολιτική, για τα ποδόσφαιρα, για την ταβέρνα που είχε το καλό κρασί, για το ποιος ζευγάρωσε με ποιαν, κ.α.π.
Δεν ξέρω αν το ψιθύρισα στη Μοίρα όταν ήρθε στην κούνια μου να με μοιράνει, αλλά η ζωή μου χάρισε δυο μπαρμπάδες τσαγκάρηδες, τον Βασίλη Αποστολόπουλο που δεν ζει πια και τον Θύμιο Κοντοέ που ζει και βασιλεύει (και να είναι πάντα καλά) που από τα 1950, όταν, μικρό παιδάκι, κατέβηκε απ' το χωριό του (Κουρουνιού Αρκαδίας) στη Σπάρτη, έκανε την τέχνη του τσαγκάρη τρόπο ζωής.
Ο πολιτισμός μαζί με άλλα πολλά έφαγε τα παλιά τσαγκάρικα, μαζί και τους τσαγκάρηδες. Ελάχιστοι γνήσιοι, παλιοί τσαγκάρηδες έχουν πια μείνει σ' όλην την Ελλάδα που δουλεύουν ακόμα όχι από ανάγκη αλλά από αφοσίωση στην τέχνη τους και γιατί αυτή είναι η ζωή τους. Ένας απ' αυτούς είναι και ο θείος μου ο Θύμιος που στο υπόγειο τσαγκάρικο της οδού Ευαγγελιστρίας στη Σπάρτη, εξακολουθεί να φτιάχνει παπούτσια με όλους τους παραδοσιακούς κανόνες και τρόπους που σπούδασε από παιδί στα τσαγκάρικα της Σπάρτης, πρώτα σαν παραγιός και ύστερα σαν μάστορας. Όταν κατεβαίνεις τη σκάλα του υπογείου το μικρό τσαγκάρικο γίνεται μια μηχανή του χρόνου που σε πάει πίσω στα παλιά, καλά χρόνια. Εκεί είναι το αμόνι και τα καλαπόδια και ο πάγκος με τα εργαλεία και τα προκάκια και τα σφυριά και οι φαλτσέτες και οι ραπτομηχανές και τα κουτιά με τη βενζινόκολλα ...όλα μα όλα είναι εκεί. Εκεί είναι και το ραδιοφωνάκι με τα τραγούδια εκεί και οι φωτογραφίες στον τοίχο. Και ακριβώς πάνω απ' την καρέκλα του μάστορα είναι μια φωτογραφία σε χαρτόνι της αγαπημένης του ομάδας, της ΑΕΚ, του 1958 !!!
Αυτές τις φωτογραφίες με τις ομάδες τις θυμάμαι πολύ καλά, γιατί τις κερδίζαμε στις "τύχες" που αγοράζαμε από τα μπακάλικα της γειτονιάς και στολίζαμε μ' αυτές τους τοίχους στα καμαράκια μας. Ο μάστρο-Θύμιος, λοιπόν, σαν αιώνιος ΑΕΚτζής την κράτησε αυτή τη φωτογραφία της δαφνοστεφανωμένης ΑΕΚ κι όχι μόνο αυτό:
Θυμάται ακόμα τους 11 ποδοσφαιριστές της μεγάλης εκείνης ομάδας του 1958 και τους ονοματίζει έναν-έναν όταν κάποιος δείξει ενδιαφέρον:
ΟΡΘΙΟΙ : Σεραφείδης-Βερνέζης-Σκευοφύλακας-Άμπος-Πολύζος-Παπαποστόλου
ΚΑΘΗΜΕΝΟΙ : Σοφιανίδης-Νεστορίδης-Κανάκης-Σταματιάδης- Πετρίδης.
Κάποια πράγματα όσο κι αν η ζωή τα πληγώνει, δεν πεθαίνουν ποτέ, γιατί αντλούν αίμα απ' τη μεγάλη και απέθαντη καρδιά που λέγεται Άνθρωπος - Ζωή - Μνήμη!