Είναι άδικο να μισείς κάτι το οποίο τυχαία δεν είσαι. Είναι άδικο να μισείς κάτι το οποίο τυχαία δεν έτυχε σε σένα και στην οικογένειά σου. Κι είναι αυτά τα άδικα και τυχαία που υφαίνουν ένα πέπλο ρατσισμού πάνω από την προσωπικότητά σου και εν γένει πάνω από ολόκληρη την κοινωνία μας.
Έλληνες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι που ακολουθούμε «πιστά» τους νόμους της εκκλησίας μας και του κράτους μας, όπου βέβαια αυτοί μας βολεύουν και μας συμφέρουν. «Αγαπάτε αλλήλους», όλους εκτός από τους μαύρους, τους κίτρινους, του άθεους, τους Εβραίους, τους μετανάστες, τους πρόσφυγες. Όλους εκτός από εκείνους που έρχονται να σου ζητήσουν βοήθεια.
Δε φταις εσύ όμως ανθρωπάκο μου. Μη σηκώνεις όλο αυτό το βάρος στους δικούς σου ώμους, που ήδη σου τους έχουν λυγίσει.
Είναι όλα εκείνα τα μικρά-μεγάλα πράγματα που σε έχουν καταστήσει στενόμυαλο και φοβισμένο και που σήμερα ζητάς να υιοθετήσω και εγώ μαζί με σένα τις σκοταδιστικές σου απόψεις.
Είναι ο δάσκαλος που σε πήρε από το χέρι σε εκείνες τις πρώτες τάξεις της μαθητικής σου πορείας, και που είχε το καθήκον να βοηθήσει να πλαστεί ο χαρακτήρας σου σε εκείνη την ευαίσθητη ηλικία. Δε σου δίδαξε πως είμαστε όλοι ίσοι, ακόμα κι αν δεν είμαστε ίδιοι εξωτερικά. Έχει μερίδιο ευθύνης εκείνος που δε σου δίδαξε πως η διαφορετικότητα είναι κάτι το οποίο εξελίσσει τις κοινωνίες μας και δίνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη ζωή μας.
Είναι τα άθλια στερεότυπα και οι προκαταλήψεις της κοινωνίας μας που σε οδηγούν πολλές φορές ( άθελά σου;) σε ρατσιστικές συμπεριφορές. Ο ρατσισμός είναι κάτι που μαθαίνεται, δεν τον κρατάς στη χούφτα σου όταν θα βγεις απ’ την κοιλιά της μάνας σου. Φύτεψαν στο μυαλό σου, τους σπόρους του διαχωρισμού των ανθρώπων και τώρα θερίζουν ακραίες συμπεριφορές και λόγια. Σου είπαν, πως θα σε κλέψουν, πως θα βιάσουν τα παιδιά σου, πως θα χτυπήσουν εσένα και τους φίλους σου και πως θα αλλοιώσουν την κοσμοθεωρία σου και την παράδοσή σου. Πως θα σου κλέψουν τις δουλειές σου και θα σε αφήσουν άνεργο.
Δε σου είπαν, πως τα «καλά αφεντικά» σου, τους εκμεταλλεύτηκαν και τους είχαν στη δούλεψή τους ανασφάλιστους, με μισθούς κυριολεκτικής πείνας και στο τέλος τους δολοφόνησαν γιατί ζήτησαν τα αυτονόητα.
Δε σου είπαν τις ιστορίες από εκείνα τα μαύρα χρόνια της μετανάστευσης που οι πρόγονοί σου αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον σε χώρες αφιλόξενες. Δεν σου μίλησαν για τις κακουχίες που πέρασαν;
Δε σου εξήγησαν πως για να χαθεί το Έθνος, η ιστορία και η παράδοσή σου, πρέπει πρώτα να τα εγκαταλείψεις εσύ. Τα οποία, ας μη γελιόμαστε, μόνοι μας τα έχουμε βάλει στο περιθώριο εδώ και χρόνια.
Εγώ είμαι Ελληνίδα και βίωσα το ρατσισμό από παιδί. Όχι γιατί δεν γεννήθηκα στη χώρα μας, όχι γιατί μιλούσα με διαφορετική προφορά από τα άλλα παιδιά, όχι γιατί δεν ήμουν Χριστιανή Ορθόδοξη αλλά επειδή ΕΤΥΧΕ η μητέρα μου να μην είναι Ελληνίδα. Να μη μιλάει τη δικιά μας γλώσσα άπταιστα σαν τις μαμάδες των συμμαθητών μου. Έτυχε να γεννηθεί σε μια χώρα που οι κάτοικοί της έχουν διαφορετικό χρώμα από το δικό μας. Και εγώ αυτό τότε δεν μπορούσα να το κατανοήσω... 6 ετών ήμουν μόνο. Μεγάλωνα έχοντας τύψεις γι’ αυτό που η μοίρα διάλεξε να είμαι. Και δεν θα κρύψω πως οι φορές που είχα κλάψει ήταν αμέτρητες. Είναι σκληρή η κοινωνία των παιδιών, το ξέρεις. Τσακίζουν κόκαλα τα λόγια τους.
Μεγαλώνοντας καταλάβαινα πόσα χρόνια χαράς έχασα, πασχίζοντας να αποδείξω πως δεν ήμουν διαφορετική και ήμουν τυχερή, γιατί στα χρόνια της ζωής μου συνάντησα ανθρώπους με ανοιχτούς ορίζοντες.
Σκέφτηκες λοιπόν, πόσα μπορείς να στερήσεις από ένα παιδί όταν του πετάς κατάμουτρα τις ρατσιστικές σου συμπεριφορές; Όταν χαράσσεις στην ψυχή του τα πικρόχολα και γεμάτα κακία λόγια σου και τις χωρίς καθαρή σκέψη πράξεις σου; Πως νομίζεις θα εξελιχθεί αυτό το παιδί; Είσαι εσύ που δημιουργείς τους επόμενους εγκληματίες και ρατσιστές στον ίδιο σου τον τόπο. Από όπου και αν αυτοί προέρχονται.
Δεν μπορεί κανένας μας να δηλώσει πως επέλεξε να γεννηθεί Έλληνας. Δεν μπορείς να επιλέξεις αν θα γεννηθείς λευκός ή μαύρος, Χριστιανός ή μουσουλμάνος. Δεν μπορείς να ξέρεις αν στην πορεία της ζωής σου θα ερωτευτείς κάποιον αλλόθρησκο ή ομοεθνή. Δεν μπορείς να ξέρεις αν θα ζήσεις τη φρίκη του πολέμου και της φτώχειας και αν θα χρειαστεί να φύγεις από τον τόπο που γεννήθηκες και μεγάλωσες.
Μπορείς όμως να μεγαλώσεις τα παιδιά σου μέσα στην αγάπη. Να τους διδάξεις τις αδυναμίες των ανθρώπων και τη διαφορετικότητα τους. Και να τους εξηγήσεις πως δεν είναι κακό να είναι κάποιος διαφορετικός. Να καλλιεργήσεις μέσα τους αισθήματα αλληλεγγύης που θα τους διδάξουν να μην καταπατούν και να μην προσβάλλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Δε θα σου ζητήσω να αλλάξεις γιατί όπως σου είπα και παραπάνω, δεν είναι μονάχα δικό σου το φταίξιμο. Έτσι σε μεγάλωσαν, έτσι έκριναν πως έπρεπε να το κάνουν και δεν θα σου ορίσω εγώ ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Ας το κάνει η συνείδησή σου αυτό. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα και πολύ αγώνα μέχρι να αλλάξουν τα δεδομένα μας.
Σου ζητάω όμως να μην προσπαθήσεις άλλο να επηρεάσεις τα δικά μου πιστεύω και τις δικές μου ιδέες. Αν δεν μπορείς και δεν θέλεις να νοιώσεις τις δικές μου σκέψεις, να με αφήσεις να πράξω όπως πιστεύω εγώ καλύτερα και να μην κατακρίνεις τις επιλογές και συμπεριφορές μου. Και αν με ρωτούσες τι θα ήθελα να γράφει στη δική μου ταυτότητα, θα σου απαντούσα ιδανικά: ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
