Ιστορικό αφήγημα*
Στο Δίπυλο δεν φάνηκε κανείς σήμερα, μόνο κοράκια κουρνιασμένα τριγύρω. Άφαντοι οι κιθαρωδοί και οι λυράρηδες. Πού χάθηκε ο κόσμος της πομπής; Ποιος τη θεά θα τιμήσει; Ποιος και γιατί ακύρωσε το μεγάλο πανηγύρι;
Στα σπίτια τους κλείστηκαν αφέντες και δούλοι, κατά διαταγή των στρατηγών, τι εχθρός αόρατος παραμονεύει να σπείρει θανατικό στην πόλη.
Κάθε πόρτα έχει ζωγραφισμένο το φόβο, κάθε πρόσωπο τον εκφράζει, κάθε λέξη που ακούγεται, αυτόν περιέχει.
Πού πήγε η γενναιότητα των Αθηναίων; Ξεχάστηκαν ο Μαραθώνας κι η Σαλαμίνα. Δεν έχουν Πέρσες ούτε τους ενθουσιώδεις Σπαρτιάτες να πολεμήσουν. Κανείς δεν ξέρει πού θα φανερωθεί ο εχθρός, ούτε κι αν αυτό τελικά συμβεί.
Δεν έφτιαξαν ξύλινα τείχη, δεν αρματώθηκαν, δεν συντάχτηκαν σε διμοιρίες, απλά κατέλαβαν τα τείχη και περιμένουν τις καινούργιες διαταγές που θα φέρουν οι αγγελιαφόροι, χωρίς ηθικό, χωρίς όρεξη για πόλεμο.
Κι ο φόβος συνεχίζει ακάθεκτος να εκπορθεί τις ψυχές τους, διοχετευμένος σε σωστές, απανωτές δόσεις με τον κατάλληλο λόγο.
Οι ψίθυροι εντός των τειχών έχουν γίνει τρέμουλο των χειλιών, οι λέξεις δεν βγαίνουν καθαρές, καθώς οι μέρες περνούν κι ο εχθρός συνεχίζει να παραμονεύει.
Οι καρδιές δεν ακολουθούν το κανονικό μονοπάτι, κάποιες αρχίζουν να τρέχουν και κάποιες άλλες σταματούν να χτυπούν από το αγκομάχημα. Οι φρένες δοκιμάζονται καθώς τη χαμένη οδό της σύνεσης αναζητούν.
Καθώς περνά ο καιρός της έγκλειστης απραγίας, αρχίζουν ν’ ακούγονται κάποιες φωνές, που κατόπιν πολλαπλασιάζονται, δυναμώνουν ώσπου να γίνουν άναρθρες.
Ακολουθούν κλαγγές όπλων και αλαλαγμοί. Τα σπαθιά παίρνουν φωτιά σ’ έναν ακήρυχτο, τρελό πόλεμο εντός των τειχών της παραφροσύνης.
Το αίμα ποτίζει το έδαφος, τους δρόμους, τα πλακόστρωτα. Οι κάργιες φτεροκοπούν κρώζοντας. Θρήνοι και οδυρμοί ακολουθούν από τις μαυροφόρες μάνες.
Και τότε, μέσα από τα χαλάσματα, σαν απομηχανής θεός φανερώθηκε ο φωτισμένος ηγέτης που όλοι περίμεναν, ψηλός, στητός, καμαρωτός, με αργό βάδισμα κι επιβλητική φωνή.
Η Αθήνα παραδόθηκε αμαχητί στον καινούργιο της αφέντη, που δεν ίδρωσε τους νόμους να καταλύσει και βασιλικά να φορέσει ενδύματα, κρατώντας το σκήπτρο του ενός, απαιτώντας πλήρη υποταγή στα κελεύσματά του.
Κι έγινε έτσι. Οι φοβισμένοι πολίτες στα σπίτια τους δέχτηκαν να μένουν εσαεί, χωρίς βουλή, χωρίς θεό, μα με καινούργιο αφέντη.
Η τάξη επανήλθε, το πλοίο της Αθήνας έπλεε σε ήρεμα νερά. Οι ποιητές φιμώθηκαν, το ελεύθερο βήμα απαγορεύτηκε.
Τώρα με δηλωμένο μόνο στον αφέντη βήμα μπορούν να βαδίσουν και με τους αριθμούς προχωράνε που τους βάφτισε ο αφέντης, έχοντας τα ονόματά τους ξεχάσει.
Η λέξη εξέγερση σβήστηκε από το λεξικό. Η άρνηση των εντολών απαγορεύτηκε.
Διαγράφηκαν οι εκλογές, οι χοροί, οι επέτειοι, οι παρελάσεις και οι δημόσιες συγκεντρώσεις. Τα θέατρα χορτάριασαν χωρίς θεατές.
Ο φιλεύσπλαχνος άρχοντας μοιράζει γελαστός το ψωμί στους υπηκόους του, ελέγχοντάς τους αν το τρώνε με ευχαρίστηση. Αν μια φέτα πεταχτεί στα αδέσποτα, λόγο γι’ αυτό θα δώσουν, τη στιγμή που το πανταχού παρόν μάτι του βλέπει τα πάντα.
Ο άρχοντας είχε την καλοσύνη ν’ απαγορεύσει την εκστόμιση της λέξης ελευθερία και να τη αντικαταστήσει με την υπακοή – υποταγή.
Χτίζονται υπέρλαμπρες φυλακές υψίστης ασφαλείας, οι νέοι Παρθενώνες, για να στεγάσουν τους εχθρούς – ανυπάκουους.
Προνόμια προσφέρει ο ευσυνείδητος άρχοντας αφειδώς σε όσους υπάκουους υπηκόους σπεύσουν γονατιστοί ενώπιον του, στην όμορφη τελετή κοπής μέρους του δεξιού τους αυτιού, από τα ίδια του τα χέρια.
Όποιος συλλαμβάνεται να έχει άκοπο αυτί, θα φυλακίζεται για αυθάδεια και ασέβεια προς τον αφέντη.
Υπήρξαν και κάποιοι αρνητές του κοψίματος, κυρίως έφηβοι, αλλά ο πάνσοφος άρχοντας βρήκε τρόπο να τους φέρει στην τελετή κοπής, χαρίζοντας στον καθένα εκατό πενήντα δραχμές.
Φυσικά μετά από αυτό το προνόμιο, κανένας νέος δεν έμεινε με άκοπο αυτί. Έτσι στην ένδοξη παιδεία των Αθηναίων προστέθηκε η αρετή του χρηματισμού, που καλά κρατεί ως τις μέρες μας.
Κατόπιν ο άρχοντας απαίτησε κομμάτι κι από το αριστερό αυτί. Ευτυχισμένοι οι πολίτες που θ’ αποκτούσαν κι άλλα προνόμια, ξανάσπευσαν να υπακούσουν
Οι πληροφορίες μας από εδώ και κάτω δεν είναι σαφείς. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία για την περαιτέρω δράση του άρχοντα. Κάποιοι αναφέρουν ότι κατόπιν ζήτησε κόψιμο της γλώσσας, κάποιοι άλλοι τύφλωση από το ένα μάτι ή και από τα δύο κι άλλα πολλά.
Το σίγουρο είναι ότι μπροστά στην περίπτωση να χάσουν τα προνόμιά τους, όλοι θα υπάκουσαν άνευ αντιλογίας σε ότι τους ζητήθηκε.
*Το παρόν αφήγημα αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας και ουδεμία σχέση έχει με σημερινά γεγονότα
