Κύριε, Κύριε
Βάλε την κραυγή της αγωνίας σου στο στόμα μου…
Στρατής Μυριβήλης

Ζούμε αόρατες εποχές, ποιητικά και πραγματικά! Ένας αόρατος εχθρός μας κυνηγάει όπου γης. Αόρατες, εναέριες και επίγειες κάμερες μας παρακολουθούν για το καλό μας. Αόρατες, στην κυριολεξία, έγιναν και οι εποχές στα δύο χρόνια του εγκλεισμού μας. Αόρατα και τα χρήματα, κάθε μέρα, για τον επιούσιον.

Ορατότητες μηδέν. Δεν βλέπουμε ούτε τον διπλανό μας, ούτε τον εαυτό μας.

Αόρατα παρακολουθούν και την όποια μας δραστηριότητα και ελέγχουν, από τις συνήθειές μας μέχρι όλα μας τα προσωπικά δεδομένα.

Και μέσα σε τούτη την αορασία, φευγαλέα περνούν από μπροστά μας, σαν εικονική πραγματικότητα, οι άστεγοι, οι εξαθλιωμένοι, οι απελπισμένοι, οι μη έχοντες στον ήλιο μοίρα.

Αόρατοι έχουν γίνει οι άνθρωποι που χρόνια, ίσως και μια ζωή, αγωνίστηκαν για να δικαιώσουν την ύπαρξη του ανθρωπίνου γένους. Οι δημιουργοί.

Αυτοί που μοιράστηκαν μαζί μας αγωνίες, πράξεις, προτάσεις τους. Έγκλειστοι και αυτοί πια, δίχως δικαιώματα. Αοράτως πως, όλα τους τα πνευματικά προϊόντα αρπάχτηκαν και λεηλατούνται στον ακόρεστο κόσμο του διαδικτύου.

Αόρατη έγινε και η ζωή τους. Ποιος ασχολείται με αυτούς; Πόσοι πεινάνε; Πόσοι δεν έχουν ρεύμα, νερό, θέρμανση, ρούχα, παπούτσια;

Και δεν είναι οι μόνοι…

Αόρατα ψάχνουν πολλοί τις νύχτες στα σκουπίδια κι ως δια μαγείας, ό,τι αξιοποιήσιμο υπάρχει ανάμεσα σε αυτά το πρωί έχει εξαφανιστεί.

Αόρατες οι ανθρώπινες σχέσεις, οι οικογενειακές, οι κοινωνικές επαφές.

Αόρατος πολιτισμός. Αόρατοι άνθρωποι. Αόρατοι εχθροί. Σαν κάποιο αόρατο χέρι να έχει απλωθεί και να ‘χει χωθεί για τα καλά (κακά) παντού στη ζωή μας. Κι εμείς προσπαθούμε να γίνουμε όλο και πιο αόρατοι, άλλοι από ντροπή ή για να μη βλέπουμε και να μην ακούμε, για να υπάρξουμε μέσα στο εγώ μας και να νιώσουμε αόρατοι ασφαλείς.

Αόρατη ζωή, ζωή δεν είναι.

Αόρατος πόλεμος είναι, με ορατά και κυρίως και κυρίως αόρατα θύματα.

Ναι Κύριε, ποιητή ορατών τε και αοράτων. Και πώς να φωνάξω που και η φωνή μου αόρατη είναι;