Κατά την ταπεινή μου γνώμη, στη Βουλή κατατέθηκε ένα νομοσχέδιο - υπόδειγμα σοβαρής και συγκροτημένης εργασίας. Ήταν το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό που κατέθεσε ο κ. Γεωργιάδης με το οποίο διορθώνονται αδικίες πολλών ετών, ενώ ρυθμίζονται παρατημένες εκκρεμότητες.

Όλα τα άρθρα του νομοσχεδίου ήταν μελετημένα, καλά δουλεμένα και ήταν φανερό πως είχε προηγηθεί πολύμηνη σκληρή δουλειά. Χιλιάδες άνθρωποι θα επωφεληθούν, θα τακτοποιήσουν τα του οίκου τους, θα δουν να βελτιώνεται η ζωή τους.

Με βάση τα παραπάνω, αποφάσισα να παρακολουθήσω την συζήτηση στη Βουλή, θεωρώντας ότι ένα τόσο στέρεο νομοσχέδιο θα τύγχανε ευρύτερης αποδοχής, θα υπερψηφιζόταν έστω σε κάποια άρθρα του. Όσα είδα και άκουσα ήταν μια τρομερή απογοήτευση που μου έδειξε: α) γιατί η κυβέρνηση κυριαρχεί έναντι της αντιπολίτευσης, β) γιατί τελικά νομοθετεί χωρίς να ακούει πραγματική κριτική.

Τι είδα στην συζήτηση; Μόνο το ΚΚΕ να μένει στην ουσία του νομοσχεδίου και να υποβάλλει μάλιστα και προτάσεις, μέσα βέβαια από τις δικές του εμμονές. Όλα τα υπόλοιπα κόμματα αφιέρωσαν το μεγαλύτερο μέρος τους σε αφορισμό της τροπολογίας Καιρίδη ή να καταγγέλλουν γενικώς και αορίστως ότι μπορούσαν.

Κορυφαίο παράδειγμα - ένα από τα πολλά - η εξαιρετική απόφαση να ΜΗΝ πληρώνουν οι συνταξιούχοι μέρος της σύνταξής τους όταν εργάζονται (50% επί ΣΥΡΙΖΑ και 30% επί ΝΔ). Αντί να το επαινέσουν, τι έλεγαν; Πως οι συνταξιούχοι δεν πρέπει να εργάζονται, αλλά να έχουν μεγαλύτερες συντάξεις. Οι άνθρωποι είναι σε περασμένους αιώνες και δεν βλέπουν πως οι ηλικίες έχουν αλλάξει πια. Ο Μπαίντεν ή ο Μικ Τζάγκερ είναι 80 ετών.

Πλήρης η απογοήτευση για το χάλι της αντιπολίτευσης στην συζήτηση, που σε ένα σπουδαίο κοινωνικά νομοσχέδιο δεν ήταν χρήσιμοι αλλά μόνο το πυροβολούσαν. Οπότε τι μένει κάθε φορά; Να βλέπουμε τι κάνει η κυβέρνηση. Με την αντιπολίτευση μην ασχολείσαι.