Πέρασαν κιόλας 70 χρόνια από εκείνο το φθινοπωριάτικο πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν οι Έλληνες σαν ένας άνθρωπος απάντησαν «ΟΧΙ» στις απαιτήσεις της φασιστικής Ιταλίας, για να ακολουθήσει το θρυλικό έπος της Πίνδου και της Αλβανίας, που γράφτηκε με χρυσά γράμματα στις σελίδες της ελληνικής Ιστορίας.
Πέρασαν κιόλας 66 χρόνια από τη 12η Οκτωβρίου 1944, την ημέρα εκείνη που τα ναζιστικά στρατεύματα αποχώρησαν από την Ελλάδα και ο αγέρας της λευτεριάς ξαναφύσηξε πάνω απ’ τα βουνά και τους κάμπους, πάνω από το γαλάζιο πέλαγος και τα νησιά μας.
Στα τρισήμισι χρόνια, περίπου, που κράτησε στον τόπο μας η τριπλή κατοχή Γερμανών-Ιταλών και Βουλγάρων, ο λαός μας προδομένος από το βασιλιά και την πολιτική του ηγεσία, που τον εγκατέλειψαν και αναζήτησαν ασφαλές καταφύγιο στην Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή, βρήκε το ψυχικό σθένος να ορθώσει το ανάστημά του και να αγωνιστεί από την πρώτη στιγμή εναντίον των κατακτητών, προβάλλοντας την πιο μεγαλειώδη αντίσταση σ’ όλη τη σκλαβωμένη Ευρώπη.
Μεγάλα χρόνια και μοναδικές ιστορικές στιγμές, που αν δεν σκεπάζονταν από την οδύνη του ξενοκίνητου εμφυλίου πολέμου, θα ήταν η κινητήρια δύναμη που θα όρθωνε μέσα από τα ερείπια του πολέμου μιαν άλλη Ελλάδα της προόδου, της δημιουργίας, του πολιτισμού, ανεξάρτητη κι ελεύθερη, με κυρίαρχο το λαό της.
Σήμερα, όμως, τα «γερμανικά στρατεύματα» έχουν εισβάλλει και πάλι στη χώρα μας με άλλη μορφή, χάρις στην ανικανότητα και την ανευθυνότητα των πολιτικών μας, αυτών που άσκησαν την κυβερνητική εξουσία τα τελευταία είκοσι χρόνια, ξεθεμελιώνοντας το κράτος-φέουδο και υπερχρεώνοντας την πατρίδα μας στους ξένους τραπεζικούς κολοσσούς, που καταδυναστεύουν τους λαούς του πλανήτη μας.
Η ξένη κατοχή, δυστυχώς, επανήλθε στον τόπο μας με τη μορφή της τρόικα και του επαχθούς μνημονίου, που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση, οδηγώντας μεγάλο τμήμα του λαού μας στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Κι ας επιμένουν κορυφαίοι δικοί μας και ξένοι οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές ότι, αυτή η κυβερνητική επιλογή, δεν ήταν μονόδρομος, αλλά υπήρχαν κι άλλες λύσεις, που κρύφτηκαν επιμελώς, ώστε να πεισθεί ο φουκαριάρης εργαζόμενος κι ο μισθωτός να «πληρώσουν», κατά το κοινώς λεγόμενο, «το μάρμαρο»!
Οι κεντρικές αποφάσεις και οι κατευθύνσεις πλέον δεν είναι προνόμιο της εκλεγμένης κυβέρνησής μας, αλλά των ιθυνόντων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΗΠΑ), της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Γερμανία) και της Κομισιόν (Γαλλία), που μας υποβάλλουν στον επονείδιστο εξαμηνιαίο έλεγχο «καλής διαγωγής», προκειμένου να μας χορηγήσουν τη δόση του νέου θηριώδους δανείου, που υποθηκεύει το μέλλον μας!
Κι αναρωτιέται ο δυστυχής Έλληνας: Μια χώρα χρεοκοπημένη και διεφθαρμένη στο έπακρο, κατά τη δήλωση του κ. πρωθυπουργού όπως αποκάλυψε ο κ. Γιούνγκερ, μια χώρα που ελέγχεται από εξωγενείς δυνάμεις και η κυβέρνησή της αποτελεί ένα απλό εκτελεστικό όργανό τους, ποιες δυνατότητες έχει για να προασπίσει την εθνική της ταυτότητα, τα εθνικά της δίκαια και την εθνική της ακεραιότητα;
Έρχονται σωρηδόν στο νου μας οι ταπεινωτικές στιγμές της παράδοσης του ηγέτη των Κούρδων Οτσαλάν, η εθνική τραγωδία των Ιμίων και οι τουρκικές αξιώσεις για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, οι καθημερινές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου μας, οι συνεχείς προσβολές μας από το κρατίδιο των Σκοπίων και οι ψευτολεονταρισμοί των Τσάμηδων για τη Νότια Ήπειρο, η συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή στη Βόρεια Κύπρο…
Αλήθεια ποιος Έλληνας πρωθυπουργός των τελευταίων χρόνων μπορεί να καυχηθεί για τη γενναία στάση του απέναντι στα εθνικά μας θέματα; Και ποιος μπορεί να επικαλεστεί κάποια εθνική «επιτυχία» με περιεχόμενο και σημασία ανάλογα της επετείου του «ΟΧΙ» του Σαράντα; Έχουν αναλογιστεί ποτέ τους αυτοί οι άνθρωποι τις βαρύτατες ευθύνες που έχουν για το αύριο αυτού του τόπου; Άραγε, αν ήταν στη θέση του Ιωάννη Μεταξά -ναι, του δικτάτορα και φασίστα που έμεινε στην Ιστορία για το περήφανο «ΟΧΙ»- εκείνο το πρωί της 28ης Οκτωβρίου, τι θα απαντούσαν στο ιταμό ιταλικό τελεσίγραφο;
Αλλά κι εμείς, οι απλοί πολίτες, πώς καταντήσαμε τόσο εύκολα θύματα της πλύσης εγκεφάλου που μας γίνεται; Τι προσμένουμε θρονιασμένοι στους καναπέδες μας παρακολουθώντας τα σκουπιδοριάλιτι και τις συνταγές μαγειρικής; Πότε θα ξυπνήσουμε; Πότε θα βγούμε στους δρόμους όπως πάντα για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, που χάνονται το ένα μετά το άλλο; Πότε θα αποφασίσουμε να αντισταθούμε στη νέας μορφής ξένη κατοχή; Και πότε θα πάψουμε να είμαστε τα «κορόιδα» της ιστορίας, βαυκαλισμένοι πώς τα δεσμά που μας επέβαλαν «ήταν σωτήρια και αναγκαία»;
Ο μακαριστός παπα-Γιώργης Πυρουνάκης, μια μεγάλη μορφή της σύγχρονης Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, αυτός που έσωσε την τιμή της στα δύστηνα χρόνια της «Ελλάδας των Ελλήνων Χριστιανών», με τη θαρραλέα στάση του απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών, έλεγε και το εννοούσε πως: «Η μεγαλύτερη εξαχρείωση είναι να λατρεύεις τα δεσμά σου»!
                                                                                                               Γιάννης Μητράκος