Ο αιφνίδιος θάνατος του Λεωνίδα Γρηγοράκου, σε ηλικία 70 ετών, συγκλόνισε τη Σπάρτη και ταρακούνησε τη Λακωνία ολόκληρη. Μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1974, εκλέχθηκε βουλευτής Λακωνίας το 2000, το 2004, το 2007, το 2009, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012, τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015. Διετέλεσε υπουργός αναπληρωτής Εσωτερικών και υπουργός αναπληρωτής Υγείας, ενώ υπήρξε πρωτομάστορας του ΕΣΥ στην Ελλάδα. Η Λακωνία ολόκληρη «έπινε νερό» στ’ όνομά του. Ήταν ο πατέρας της νυν βουλευτή Λακωνίας του ΠΑΣΟΚ, Νάγιας Γρηγοράκου.
Το σαρανταήμερο μνημόσυνο για τον Λεωνίδα Γρηγοράκο θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 16 Μαρτίου, στις 9.30΄ το πρωί, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας, στη Σπάρτη.
«Ξεχωριστός και ιδιαίτερος άνθρωπος, απ’ αλλού φερμένος»
Ως έναν «πάρα πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο άνθρωπο με βαθιά αγάπη για τον συνάνθρωπο, με πολύ δυναμισμό στην πολιτική, με έντονα συναισθήματα για τους φίλους του», περιγράφει τον Λεωνίδα Γρηγοράκο ο πολιτικός του συνοδοιπόρος, Ανδρέας Λοβέρδος. Σε ένα βαθιά ανθρώπινο αποχαιρετιστήριο κείμενο διηγείται την περιοδεία που έκαναν μαζί οι δυο τους στη Λακωνία, όπου είδε «με πόση αφοσίωση φερόντουσαν οι Λάκωνες απέναντι στον Λεωνίδα». Λέει ότι «ο Λεωνίδας» του ζητούσε, «Ανδρέα να μου επισημαίνεις τα ελαττώματά μου». Κι εκείνος του επεσήμαινε χαριτολογώντας ότι δεν ξέρει πόκα! Υπογραμμίζει πως ο Λ. Γρηγοράκος «απέδειξε πως ήταν πραγματικός πατριώτης» στη δοκιμασία της οικονομικής κρίσης της περιόδου 2009-2018 και στις δύσκολες επιλογές των δύο πρώτων Μνημονίων. Τότε, «ο Λεωνίδας, μετρήθηκε με την αγάπη του για την πατρίδα και για τους συμπολίτες του. Και το μπόι του ήταν πολύ μεγάλο». Χρησιμοποιώντας τον αιφνιδιασμό ως πολιτική τακτική, ο Λ. Γρηγοράκος ήταν «αιφνιδιαστικός ακόμη και στον θάνατό του», καταλήγει ο Α. Λοβέρδος.
Αναλυτικά το κείμενο του Ανδρέα Λοβέρδου:
«Αποχαιρετιστήριο στον Λεωνίδα Γρηγοράκο, έναν αληθινό πατριώτη
Όταν αποχαιρετάς έναν άνθρωπο που στην καρδιά σου η σχέση σας έγραψε ως αδελφική, τα λόγια φτωχαίνουν, τα νοήματα μικραίνουν, οι λέξεις δεν κυλούν αβίαστα, ακόμη και σε έναν πολιτικό ή δικηγόρο όπως ο γράφων. Αποχαιρετιστήριο κείμενο λοιπόν, για τον Λεωνίδα Γρηγοράκο. Τον γιατρό, τον βουλευτή, τον υπουργό, τον πατέρα, τον σύζυγο, τον φίλο. Πολλές ιδιότητες, σε όλες ξεχωριστός. Ο Λεωνίδας ήταν, θα μπορούσε να πει κανείς, “απ’ αλλού φερμένος”. Πάντα δίπλα στο φτωχό, πάντα δίπλα στο συνάνθρωπο, πάντα δίπλα γενικώς. Ακόμη και τις φορές που για κάποιους λόγους στεκόταν απέναντί σου, το έκανε γιατί είχε ακλόνητη εμπιστοσύνη στις απόψεις του ή γιατί ήθελε να σε βοηθήσει με τον τρόπο του, με τις ιδέες του, με το ξεχωριστό του στυλ. Εμείς που συνυπήρξαμε με τον Λεωνίδα και γνωρίζαμε την ένταση και το πάθος με τα οποία υπερασπιζόταν τις απόψεις του, απολαμβάναμε τη συμφωνία μαζί του όταν αυτή προέκυπτε. Άλλωστε, την αξία της συμφωνίας την κατανοείς, μόνο όταν η διαφωνία είναι ένα ανοικτό ενδεχόμενο. Όπως ίσως καταλάβατε μιλώ για τους πραγματικούς πολιτικούς όπως ήταν ο Γρηγοράκος και όχι για τους γραφειοκράτες ή τους αυλοκόλακες και τους δουλοπρεπείς της πολιτικής.
Δε μου είναι εύκολο να ξεχωρίσω προσωπικές μας στιγμές. Υπάρχει, όμως, μια περιοδεία μαζί του, την οποία θυμάμαι πάντα. Ο Λεωνίδας Γρηγοράκος και εγώ σε περιοδεία στη Λακωνία. Είναι συνηθισμένο, είναι λογικό, είναι αυτονόητο ότι οι πολιτικοί και κυρίως οι εκλεγμένοι νιώθουν πάντα υποχρέωση ή και ευγνωμοσύνη απέναντι στους ψηφοφόρους τους. Γιατί οι πολίτες τους επιλέγουν να τους εκπροσωπούν. Όχι όμως στη Λακωνία. Όχι στην περίπτωση του Λεωνίδα Γρηγοράκου. Το είδα με τα μάτια μου, το άκουσα με τα αυτιά μου. Στη Λακωνία είδα την τιμή, την υποχρέωση, την ευγνωμοσύνη, να τα νιώθουν βαθιά οι πολίτες απέναντι στο βουλευτή τους. Αυτή η αντίστροφη διαπίστωση δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου και για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα πολιτικής μου διαδρομής να την έχω ξανακάνει για άλλο πολιτικό πρόσωπο. Δεν ξέρω τι έκανε ακριβώς ο Λεωνίδας για τους Λάκωνες. Ξέρω, όμως, με πόση αφοσίωση φερόντουσαν οι Λάκωνες απέναντι στον Λεωνίδα. Και ξέρω ακόμη ότι τη διαδρομή Αθήνα-Σπάρτη ο Λεωνίδας την έκανε όπως ο καθένας από μας κάνει τη διαδρομή από το σπίτι του στο πλησιέστερο περίπτερο για να πάρει το πρωί εφημερίδα. “Πετάγομαι στη Σπάρτη” έλεγε και πεταγόταν.
Ο Λεωνίδας Γρηγοράκος ήταν ένας πάρα πολύ ξεχωριστός και ιδιαίτερος άνθρωπος με βαθιά αγάπη για τον συνάνθρωπο, με πολύ δυναμισμό στην πολιτική, με έντονα συναισθήματα για τους φίλους του. Ο Λεωνίδας Γρηγοράκος δεν ήταν αθόρυβος. Έκανε φασαρία με την έννοια ότι απ’ όπου κι αν περνούσε επαγγελματικά, πολιτικά, προσωπικά, τον έπαιρνες είδηση για την καλή του την καρδιά, για την ορθή του κρίση, για την αποτελεσματικότητα του. Έχω την πεποίθηση ότι ήτανε ένας άνθρωπος που είχε επίσης αυτογνωσία. Προσωπικά τον εκτίμησα και τον αγάπησα τόσο πολύ που δύσκολα θα επεσήμανα κάτι αρνητικό, όχι γιατί δεν είχε άλλα γιατί τα θετικά του ήταν τόσο μα τόσο έντονα που επισκίαζαν οποιοδήποτε μειονέκτημα. Ο ίδιος όμως πολλές φορές μου έλεγε και μάλιστα αυτό μου προκαλούσε έντονη εντύπωση “Ανδρέα να μου επισημαίνεις τα ελαττώματά μου”. Και μου το έλεγε συχνά. Και όπως διαπίστωσα όχι μόνο σε μένα αλλά σε όλους τους φίλους του. Προφανώς και δεν μπορούσα να του υποδεικνύω μειονεκτήματα, γι’ αυτό καμμιά φορά έκανα χιούμορ ψέγοντας τον ότι δεν ξέρει πόκα. Εκείνος όμως επέμενε “να μου λες τα ελαττώματα μου”. Δεν του είπα ποτέ τίποτε. Λέω τώρα ότι ήτανε πολύ γλυκός, πολύ αγαπησιάρης, πολύ έντονος, είχε μεγάλο πολιτικό θάρρος, ενίοτε εσχατολογικός και συγκρουσιακός.
Τα πολιτικά μεγέθη μετρώνται στις δυσκολίες, στις κρίσεις, στους πολέμους. Η δική μας πολιτική γενιά, εκτός από τη δικτατορία που μας βρήκε παιδιά ή εφήβους, δοκιμάστηκε στην οικονομική κρίση 2009-2018. Για όσους από εμάς που ήμασταν υπουργοί ή βουλευτές η δοκιμασία έγινε στα δύο πρώτα μνημόνια. Ο Λεωνίδας, λοιπόν, μετρήθηκε με την αγάπη του για την πατρίδα και για τους συμπολίτες του. Το μπόι του ήταν πολύ μεγάλο. Ήταν η εποχή που ξεχώρισαν οι πατριώτες από εκείνους που αγαπούν μόνο τον εαυτό τους. Ο Λεωνίδας Γρηγοράκος ήταν πραγματικός πατριώτης.
Λένε οι συνάδελφοί του γιατροί και οι ασθενείς του ότι ως γιατρός ήταν κορυφαίος και ενίοτε ευρηματικός. Εγώ ως προς αυτό δεν έχω άποψη. Τον έζησα όμως ως ασθενή την πρώτη και πολύ δύσκολη περίοδο του covid-19. Δύο μήνες διασωλημένος κι όμως άντεξε γιατί ήταν μαχητής. Και όταν άρχισε να ανακάμπτει και να κινεί τα χέρια του, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να απαντά στο κινητό του στις ατελείωτες κλήσεις και μηνύματα.
Ο Λεωνίδας Γρηγοράκος πραγματικά άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα της προσωπικότητάς του σε όσους είχαμε την χαρά να τον συναναστραφούμε. Πάνω απ’ όλα με αυτά που σκεφτόταν, με εκείνα που αποφάσιζε, με όσα τελικά έπραττε ήταν αιφνιδιαστικός. Ναι αυτό ήταν. Πολύ αιφνιδιαστικός. Μέχρι τέλους όπως αποδείχτηκε. Αιφνιδιαστικός ακόμη και στο θάνατο του».
