Στην άκρη του μικρού δρόμου που οδηγεί στο λιμάνι της Ελαφονήσου, εκεί όπου το βλέμμα ταξιδεύει από τα ασβεστωμένα πεζοδρόμια ως το απέραντο γαλάζιο, μια κοπέλα σκύβει αφοσιωμένα πάνω στο τσιμέντο. Με ένα πινέλο στο χέρι και τη θάλασσα να της κρατά συντροφιά, η Άννα ασπρίζει το πλακόστρωτο πεζοδρόμιο μπροστά από το μαγαζί της -ένα λιλιπούτειο κατάστημα που μοσχοβολάει λουκουμάδες και αρώματα κατά την τουριστική περίοδο.

Το χρώμα στο χέρι της είναι λευκό, όπως και η πίστη της ότι η ομορφιά ξεκινά από τα απλά, τα ταπεινά. Κάθε πινελιά κι ένα κάλεσμα: προς τους ντόπιους, προς τους περαστικούς, προς τους πρώτους τουρίστες που καταφθάνουν με τις πρώτες ζέστες. Είναι Πάσχα και η σεζόν αρχίζει να σιγογεννιέται σαν πρωινό κύμα στην άμμο του Σίμου.

Η Άννα δεν ασπρίζει μονάχα το πεζοδρόμιο. Ασπρίζει τις μνήμες, τις παραδόσεις, τα καλοκαίρια που έρχονται και αυτά που πέρασαν. Το κατάστημά της δεν είναι απλώς ένας χώρος με γλυκά. Είναι το σταυροδρόμι όπου ενώνονται οι ιστορίες των περαστικών. Όλοι, κάποια στιγμή, θα κάτσουν στο μικρό τραπεζάκι με θέα τη θάλασσα, θα δοκιμάσουν έναν ζεστό λουκουμά και θα κλειδώσουν στη μνήμη τους την εικόνα των χρωμάτων που συνθέτει ο ήλιος όταν χαϊδεύει τα ψαροκάικα στο λιμάνι.

Το λευκό στους δρόμους της Ελαφονήσου δεν είναι διακοσμητικό. Είναι τελετουργία. Είναι υπόσχεση. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το νησί βάφεται στα καλά του, και η Άννα είναι εκεί, στην πρώτη γραμμή της ομορφιάς. Με το πινέλο της υφαίνει καλοκαίρια και όνειρα, κι όταν σηκώνει το βλέμμα της, ο ήλιος έχει ήδη αρχίσει να χαϊδεύει τις φρεσκοβαμμένες γραμμές.

Το καλοκαίρι έρχεται. Και στην Ελαφόνησο, όλα αρχίζουν με λίγο λευκό χρώμα -και μια κοπέλα που θυμάται.

Χ.Χ.