Είχα μια φιλική συνάντηση με γνωστούς πολιτικούς και δημοσιογράφους των Αθηνών. Είχαμε ανοικτές συζητήσεις για όλα, off the record, στη δημοσιογραφική γλώσσα. Αυτά που συζητάς, αλλά δεν τα γράφεις ούτε τα λες δημόσια με ονόματα.
Ειπώθηκαν πολλά, οπότε άρπαξα την ευκαιρία, να πω τούτο: «Λοιπόν, θέλω πραγματικά να μου σχολιάσετε ένα σιωπητήριο, που με έχει παραξενέψει.
Επιστήμονες δηλώνουν οτι είναι πρακτικά ΑΔΥΝΑΤΟΝ, μετά από σχεδόν τρία χρόνια, οποιαδήποτε τοξικολογική ή άλλη έρευνα να δείξει το παραμικρό στα οστά του παιδιού του Ρούτσι.
Γιατί με έναν σωστό, ανθρώπινο τρόπο δεν το είπε δημόσια κανείς (π.χ. ο κ. Ρούτσι έχει δικαίωμα να απαιτεί οτιδήποτε, αλλά θα πρέπει να γνωρίζει ότι δεν θα υπάρξει κανένα αποτέλεσμα). Είχαμε διαδηλώσεις, τσαντίρια στον Άγνωστο Στρατιώτη, ολοήμερες προβολές, χωρίς κανείς από τα κόμματα και τα ΜΜΕ να λέγει την αλήθεια: δεν θα βρεθεί τίποτε κύριε Ρούτσι (και Έλληνες πολίτες)».
Έλαβα δυο απαντήσεις πολύ κοντινές και σας τις μεταφέρω:
Η ΠΡΩΤΗ (για τα ΜΜΕ): πώς να ειπωθεί κάτι τέτοιο; Θα υπάρξει ένα κύμα αντιδράσεων και λιθοβολισμών από χιλιάδες, κυρίως στο διαδίκτυο. Το αφήνεις και θα το πεις όταν οριστικά κατοχυρωθεί εκ του ασφαλούς. Γιατί να σε βρίζουν ολημερίς;
Η ΔΕΥΤΕΡΗ (για κυβέρνηση και κόμματα): Όταν διαπιστώνεις ότι σε κάτι στραβό, ο κόσμος ανταποκρίνεται, δεν το αντιμετωπίζεις. Περιμένεις να σβήσει για να μιλήσεις. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Για να μην τους βάλεις απέναντί σου. Δεν τους αρέσει να τους λες ότι κάνουν λάθος.
Ειπώθηκαν κι άλλα. Ότι τα ΜΜΕ που πολεμούν την κυβέρνηση βρίσκουν μια ευκαιρία να την χτυπήσουν. Ότι τα άλλα ΜΜΕ που την στηρίζουν, δεν δίνουν αφορμή για σύγκρουση με ένα κύμα αγανάκτησης.
Τους άκουσα και ξαναρώτησα «καλά, και με τον ρόλο της δημοσιογραφίας και της πολιτικής που θα πρέπει να υπερασπίζονται την αλήθεια;». Με κοίταξαν με πραγματική απορία, ξαφνιασμένοι, όπως κοιτούν έναν άνθρωπο, που δεν έχει ιδέα για το τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή.
