Έχουν περάσει 16 χρόνια από την είσοδό μας στον 21ο αιώνα, που γιορτάστηκε πανηγυρικά σ’ όλη τη γη το 2000. Η ανθρωπότητα, όντως, βρίσκεται σε μια εποχή τεράστιων επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων μέσω των οποίων η καθημερινή ζωή κι όχι μόνο αλλάζει άρδην με τρομακτική ταχύτητα. Οι αλλαγές είναι τόσο πολλές και τόσο σύνθετες που συχνά το μυαλό του απλού ανθρώπου αδυνατεί να τις αναλύσει και να τις κατανοήσει.
Θεωρητικά, ιδίως με την έκρηξη που παρατηρείται στον τομέα των επικοινωνιών, θα περίμενε κανείς οι άνθρωποι που ήλθαν τόσο κοντά, ξεπερνώντας πολύχρονες αγκυλώσεις και προκαταλήψεις, να έχουν ημερέψει, να διακρίνονται για το πνεύμα της ανεκτικότητας και της καταλλαγής, να έχουν συνειδητοποιήσει πως όλες οι διαχωριστικές γραμμές είναι τεχνητές και υπηρετούν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας αυτού του κόσμου και να εργάζονται όλοι μαζί για την άρση των αδικιών και των ανισοτήτων, που βασανίζουν μεγάλα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού.
Τι βλέπουμε, όμως, αντί γι’ αυτό; Αντί η ανθρωπότητα να κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός, προς τον πολιτισμό, την κοινωνική ισότητα, την οικονομική ευημερία, την πρόοδο και την αειφόρο ανάπτυξη, όλα δείχνουν πως ένα μεγάλο μέρος της έχει γυρίσει στο απώτερο παρελθόν της ωμής βίας, της απόλυτης σκληρότητας, του τυφλού φανατισμού και του μίσους, στην απανθρωπιά. Κατρακυλώντας σ’ αυτήν την σχιζοφρενικής φύσεως βία λαοί, εθνότητες, μειονότητες και αδικούμενα άτομα χάνουν το όποιο δίκιο τους και τις περισσότερες φορές εξισώνονται με τον τύραννο, τον καταπιεστή ή τον θύτη τους.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα που αναδεικνύουν την παράλογη αγριότητα του όντος που θέλει να λέγεται «άνθρωπος»:
> Οι Ισραηλινοί βομβαρδίζουν, αδιακρίτως, στη λωρίδα της Γάζας πολεμιστές και αμάχους Παλαιστίνιους.
> Οι Παλαιστίνιοι εξτρεμιστές μαχαιρώνουν αθώους άμαχους πολίτες του Ισραήλ.
> Οι Ισλαμιστές φονταμενταλιστές στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν και αλλού μεταχειρίζονται τις γυναίκες ως κατώτερα πλάσματα και τις υποβάλλουν σε εξευτελισμούς, ταπεινώσεις, βασανισμούς, ακρωτηριασμούς κι εκτελέσεις.
> Οι Τζιχαντιστές του ισλαμικού χαλιφάτου έχουν χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς κι εκτελούν τους ομήρους τους με φρικιαστικούς αποκεφαλισμούς κι εκπαραθυρώσεις.
> Ισλαμιστές τρομοκράτες, συχνά μεγαλωμένοι σε ευρωπαϊκές χώρες, σπέρνουν τον θάνατο με πράξεις αυτοκτονίας, αφήνοντας πίσω τους πόνο, θλίψη και αναπάντητα «γιατί».
> Λευκοί αστυνομικοί, στις ΗΠΑ, σκοτώνουν «για ψύλλου πήδημα» τους έγχρωμους, που πέφτουν στα χέρια τους κι έγχρωμοι ακτιβιστές εκτελούν λευκούς αστυνομικούς ως αντίποινα.
> Οι οπαδοί των εθνικών ποδοσφαιρικών ομάδων στο πρόσφατο ποδοσφαιρικό τουρνουά στη Γαλλία αλληλοχτυπήθηκαν με τέτοιο μίσος και τέτοια αγριότητα, ώστε να μονοπωλήσουν αυτοί τις ειδήσεις με τα αίσχη τους και όχι οι ποδοσφαιριστές με τις επιδόσεις τους.
Ο νευρωτικός -κατά την ψυχαναλυτική ορολογία- άνθρωπος της εποχής μας αναζητεί λύση στα προσωπικά συμπλέγματά του και αδιέξοδα με την στοχοποίηση κάποιων άλλων, που ξεχωρίζουν σε κάτι, που έχουν κάποια ιδιαιτερότητα, για να φανούν κατώτεροι ή επικίνδυνοι για τον δικό του (;) κόσμο, ο οποίος κατά το προσωπικό του τεκμήριο είναι και ο μόνος «αληθινός».
Σ’ αυτό παίζει κυρίαρχο ρόλο η ένταξή του σε κάποια εξουσιαστική θρησκεία, είτε κοσμική, είτε θρησκευτική (Έριχ Φρομ, Ψυχανάλυση και Θρησκεία, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1974). Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν οι ίδιες αρχές που οδηγούν τον άνθρωπο στην υποταγή απέναντι σ’ έναν φύρερ, έναν πατερούλη του λαού, στο κράτος, στη φυλή ή σε κάποιο άλλο αντικείμενο λατρείας. Πρόκειται για μια μορφή νεο-ειδωλολατρείας για την οποία ο μεγάλος ψυχαναλυτής γράφει χαρακτηριστικά: «Η ουσία της ειδωλολατρείας δεν έγκειται στη λατρεία αυτού ή του άλλου συγκεκριμένου ειδώλου, αλλά σε μια ανθρώπινη στάση. Αυτή η στάση μπορεί να περιγραφεί σαν η θεοποίηση των πραγμάτων, μερικών απόψεων του κόσμου και υποταγή του ανθρώπου σ’ αυτά τα πράγματα, σε αντίθεση με άλλη στάση, στην οποία η ζωή του ατόμου αφοσιώνεται στην πραγμάτωση των υπέρτατων αρχών της ζωής, εκείνων της αγάπης και της λογικής, έχοντας σα στόχο, να γίνει αυτό που έχει τη δυνατότητα να γίνει πλάσμα κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού (σ.σ. ανθρωπιστική θρησκεία). Δεν είναι μονάχα οι εικόνες από πέτρα και ξύλο που είναι είδωλα. Οι λέξεις μπορεί να γίνουν είδωλα, οι μηχανές μπορεί να γίνουν είδωλα. Επίσης οι αρχηγοί, το κράτος, η εξουσία και οι πολιτικές ομάδες μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθούν στα είδωλα».
Να, λοιπόν, από πού πηγάζει αυτή η πρωτόγονη αγριότητα του καιρού μας. Κάθε ψυχικά στερημένος «άνθρωπος» διαλέγει το είδωλό του, υποτάσσεται σ’ αυτό και στη συνέχεια διαπράττει φρικαλεότητες, που δεν συνάδουν με την αληθινή φύση του ανθρώπου, θεωρώντας πως έτσι εφαρμόζει την αλήθεια, το σωστό και κανονικό κατά την θρησκευτική του μισαλλοδοξία. Μπορεί να κόβει κεφάλια, να βγάζει μάτια, να κόβει γεννητικά όργανα, να βιάζει, να διαμελίζει ανθρώπινα σώματα, να λιώνει παιδικά κορμιά μ’ ένα φορτηγό 18 τόνων και να πιστεύει, ο άθλιος, πως υπηρετεί το θεό του!!!
Εν κατακλείδι, το αγρίμι που θέλει να λέγεται «άνθρωπος», δυστυχώς, έχει πολύ δρόμο μπροστά του μέχρι να φτάσει να δικαιώσει, στην ουσία κι όχι στον τύπο, την βαρυσήμαντη έννοια άνθρωπος. Ως τότε ο Θεός να μας φυλάει από τους κάθε λογής φανατικούς.