Με το πρόσφατο κυβερνητικό πολυνομοσχέδιο προαπαιτουμένων για το κλείσιμο της 3ης αξιολόγησηςτίθεται ως όρος για την προκήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων από τα πρωτοβάθμια σωματεία το ένα δεύτερο συν ένα. Αυτό σημαίνει πως ένα συνδικαλιστικό σωματείο π.χ. των εμποροϋπαλλήλων Νομού Μεσσηνίας δεν θα μπορεί να αποφασίσει κάποιας μορφής απεργία παρά μόνο όταν η Γενική Συνέλευση ευρίσκεται σε απαρτία και ψηφίζουν υπέρ τα μισά συν ένα μέλη της.
Η ρύθμιση αυτή που κατά την προσωπική μου γνώμη είναι σωστή εξήγειρε τις αντιδράσεις της κοινοβουλευτικής κι εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, η οποία θεώρησε πως έτσι καταργείται το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία και γι’ αυτό κήρυξε τον πόλεμο στην Κυβέρνηση, εξαγγέλοντας σειρά αγωνιστικών κινητοποιήσεων παρά το γεγονός πως οι άμεσα ενδιαφερόμενοι εργαζόμενοι έλαμψαν δια της απουσίας τους από τις πρώτες «παλλαϊκές» διαδηλώσεις!
Για να συνειδητοποιήσει κάποιος το μέγεθος της αναλήθειας και της παραπληροφόρησης σχετικά μ’ αυτό το θέμα θα πρέπει να κάνει μια μικρή ιστορική αναδρομή από το 1974, έτος της μεταπολίτευσης, έως και σήμερα. Αμέσως μετά την κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας άρχισε να συγκροτείται το συνδικαλιστικό κίνημα που ως τότε χειραγωγούσε η δικτατορία με τα όργανά της. Η ανασύσταση της ΓΣΕΕ και η ίδρυση της ΑΔΕΔΥ, καθώς και μιας πλειάδας πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών σωματείων, προοιώνιζε για τους εργαζόμενους έναν καθοριστικό ρόλο στη δημόσια ζωή. Η ίδρυση, μάλιστα, των συνδικαλιστικών παρατάξεων χαιρετίστηκε ως δημοκρατική κατάκτηση, που θα αναβάθμιζε την οργανωμένη έκφραση του κόσμου της εργασίας.
Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα χρόνια για να διαψευστούν οι ελπίδες και να αποκαλυφθούν τα κρυμμένα μυστικά. Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις αποδείχτηκαν κομματικά εξαρτώμενες και οι ηγεσίες τους ένας στρατός ημετέρων που υπάκουε –πλην εξαιρέσεων- τυφλά στις άνωθεν εντολές. Έφτασαν στο σημείο, μερικές φορές, να λειτουργήσουν εντελώς απεργοσπαστικά, αυτοί που οι επίγονοί τους κόπτονται υπέρ της απεργίας!
Όσον αφορά τις μεγάλες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες αυτές μεταβλήθηκαν σε σύντομο διάστημα σε χώρους κομματικών συσχετισμών και ισορροπιών και οδηγήθηκαν σε εκφυλισμό. Έτσι ερμηνεύεται η προκλητική ευκολία αλλαγής ρόλων και στάσεων των δήθεν εκφραστών των εργαζομένων, ανάλογα με τηθέση που έχει ο κομματικός τους φορέας στο πολιτικό σκηνικόλ.χ. στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση και η τακτοποίησή τους σε θέσεις του κομματικού ή του κρατικού μηχανισμού.
Οι κομματικοί εντολοδόχοι για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων επιδόθηκαν σε άκρατη προκήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων συχνά και «για ψύλλου πήδημα», που λέει η παροιμία. Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν έχουν προκηρυχθεί τόσες αποτυχημένες και αναποτελεσματικές απεργιακές κινητοποιήσεις όπως στην Ελλάδα. Οι λιγοστές φωνές διαμαρτυρίας γι΄αυτήν την επικίνδυνη καταχρηστική συνδικαλιστική πρακτική δεν έβρισκαν «ευήκοον ους» και όσοι όρθωναν το ανάστημά τους απέναντι σ’ αυτήν την υποκριτική αγωνιστική πανστρατιά χαρακτηρίζονταν με περισσή ευκολία προδότες του εργατικού κινήματος!
Για να μην μπω σε ξένα χωράφια θα παραθέσω κάποια παραδείγματα από το χώρο της Εκπαίδευσης που τον γνώρισα πολύ καλά επί 34 χρόνια. Οι κινήσεις της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας ήταν πάντοτε προκαθορισμένες από τη «συμμαχία» των δύο μεγάλων κομματικών παρατάξεων της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ.
Η Γενική Συνέλευση των Αντιπροσώπων των Πρωτοβάθμιων Συλλόγων, που συνέρχεται κάθε Ιούνιο στην Αθήνα, τελείωνε χωρίς να καταρτιστεί και να ψηφιστεί διεκδικητικό πλαίσιο και αγωνιστικό πρόγραμμα με συνέπεια οι όποιες αποφάσεις να παραπέμπονται στις αρμοδιότητες του Δ.Σ. της ΔΟΕ τουτέστιν στις κατά καιρούς διαθέσεις των δύο εκφραστών του κυβερνητικού κομματικού συνδικαλισμού.
Η ετήσια αγωνιστική πορεία ήταν απολύτως προδιαγραμμένη. Το φθινόπωρο με την έναρξη του διδακτικού έτους κάποιες προειδοποιητικές απεργίες με πανομοιότυπα αιτήματα (μαζικούς διορισμούς, βιβλία, προγράμματα κλπ). Αρχές Νοέμβρη Ολομέλεια Προέδρων, στην οποία παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων (σ.σ. κι αυτές οι λίγες που υπήρχαν ήταν αμφισβητούμενες) το Δ.Σ. της ΔΟΕ με ανοιχτή συνεδρίαση αποφάσιζε συνήθως στάσεις εργασίας ή μονοήμερες ή 3/ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες είχανπολύ χαμηλό ποσοστό συμμετοχής και στο τέλος του Νοέμβρη η εθιμοτυπική 24/ωρη απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για τον υπό ψήφιση κρατικό προϋπολογισμό.
Ελάχιστες φορές οι απεργιακές κινητοποιήσεις είχαν μαζική συμμετοχή και κάποιο αποτέλεσμα όπως στην περίοδο του αείμνηστου Υπουργού Παιδείας Γεράσιμου Αρσένη ή στην εποχή της συμπατριώτισσά μας Μαριέττας Γιαννάκου. Στη δεύτερη περίπτωση, μάλιστα, η απεργία ξεκίνησε με ένα εντυπωσιακό 98% και κρατήθηκε σε υψηλά επίπεδα για όλη την εβδομάδα. Παρά τις προειδοποιήσεις των εχεφρόνων συνδικαλιστών να αποφασιστεί η αναστολήτηςαπεργίας μετά το τέλος της 1ης επιτυχημένης εβδομάδας, να κεφαλοποιηθούν τα κέρδη και να υπάρξει διαπραγματευτικός διάλογος με την Υπουργό Παιδείας, η κομματική ηγεσία πιεζόμενη από συνδικαλιστικές κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που ζουν με τη φαντασίωση της Επανάστασης, συνέχισε την απεργία μειώνοντας καθημερινά τα επίπεδα συμμετοχής μέχρι να μηδενιστούν οπότε η απεργία έληξε άνευ αποτελέσματος!
Είναι φανερό ότι, στις περισσότερες εκ των περιπτώσεων, οι απεργίες γίνονται για πολιτικούς – κομματικούςλόγους και όχι για τα συμφέροντα των εργαζομένων τα οποία παραπέμπονται στις καλένδες και πάσχουν αφόρητα στο πεδίο της νομιμότητας. Οι εργαζόμενοι γι’ αυτό και δεν ακολουθούν τις κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες παρά τις μεγαλοστομίες τους περί «γενικής επίθεσης», «λαϊκούς ξεσηκωμούς» κτλ κατά της Κυβέρνησης. Η μαζική τους αποχή από τις «αγωνιστικές κινητοποιήσεις» αποκαλύπτει περίτρανα το αδιέξοδο στο οποίο έχει η παρούσα κομματικά εξαρτώμενη δομή του συνδικαλσιμού και την αδήριτη ανάγκη να υπάρξει αλλαγή εκ των βάθρων στα πλαίσια ενός πραγματικά ανεξάρτητου, ακομμάτιστου, ακηδεμόνευτου, αλλά πολιτικοποιημένου, αγωνιστικού και διεκδικητικού συνδικαλισμού, όπως αυτός που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια σε πολλά πρωτοβάθμια σωματεία.
Η πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση μπορεί να γίνει η αφορμή να λειτουργήσουν σωστά οι Γενικές Συνελεύσεις των εργαζομένων και η απόφαση για οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση αφενός μεν να απηχεί τη θέληση της πλειοψηφίας των μελών κι αφετέρου να τυχαίνει της υποστήριξής τους όταν έλθει η ώρα της προκήρυξής της. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και στοχεύουν στη διατήρηση του καθεστώτος των δήθεν αγωνιστικών κινητοποιήσεων από τις κάθε λογής μειοψηφίες, που έρχονται σε ολοφάνερη σύγκρουση με το κοινωνικό σύνολο.