Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης…
Λαϊκή παροιμία
Πρόσφατο όνειρο: κάτι γίνεται στο σπίτι, κάτι συμβαίνει. Πηγαίνοντας προς την είσοδο, η εικόνα δεν είναι η γνώριμη. Οι τρεις τοίχοι στο χολ της εισόδου, μαζί με την πόρτα, έχουν καλυφθεί ολόκληροι με μικρά συρτάρια, μικρά ντουλάπια, από κάτω στο πάτωμα ως πάνω στο ταβάνι. Καμία έξοδος, καμία διαφυγή, κανένας τρόπος να βρεθεί κάτι στα άπειρα συρτάρια.
Η άμυνα του οργανισμού κατάλαβε ότι η εικόνα αυτή δεν μπορεί να προέρχεται από την πραγματικότητα και το ξύπνημα διέλυσε τον εφιάλτη. Το μούδιασμα των τελευταίων ημερών όμως παρέμεινε.
Από 1 Μαρτίου ανασφάλιστη, κατά το ηλεκτρονικό σύστημα τουλάχιστον! Ας πληρώνεις εισφορές, εσύ ή ο εργοδότης, ας έχει προχωρήσει η «ηλεκτρονική διακυβέρνηση», ας είμαστε στο σωτήριο έτος 2022.
Κι οι υπάλληλοι στο τοπικό ασφαλιστικό κατάστημα να προσπαθούν να βρουν λύση, με ό,τι εργαλεία τους παρέχουν, να ακούν παράπονα, μερικά όχι και τόσο κομψά, να μην μπορούν να κάνουν πολλά, επειδή «από τα κεντρικά ενημερώνουν τις ασφαλιστικές ικανότητες».
Κι αν έχεις την ατυχία, αυτές τις πρώτες μέρες του Μαρτίου που (κανονικά) ανανεώνεται η ασφαλιστική σου κάλυψη, να σου τύχει κάποιο από τα «εφκά» κακά της μοίρας σου, αλίμονό σου! Στην ουρά του τοπικού καταστήματος, όπου ασφαλισμένοι (τρόπος του λέγειν πια; ) ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν το «τέρας» της γραφειοκρατίας, εθεάθη κύριος που είχε πάθει έμφραγμα πριν λίγες μέρες και όταν πήγε να κάνει μια αναγκαία εξέταση, τις πρώτες μέρες του Μάρτη, πληροφορήθηκε ότι κοστίζει 300 ευρώ, επειδή εμφανίζεται ανασφάλιστος! Άλλη κυρία είχε μείνει με … τον ουροσυλλέκτη στο χέρι σε μικροβιολογικό εργαστήριο, για τον ίδιο λόγο.
Αναρωτιέται κανείς, πώς «ρίχνουν» αυτές τις ασφαλιστικές ικανότητες (όπως λέγεται); Με το χέρι εν έτει 2022; Γιατί να ταλαιπωρούνται άνθρωποι που δίνουν κάθε χρόνο ουκ ολίγα χρήματα για την ασφάλειά τους; Αλήθεια θα μπορούσε ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο σε μια ιδιωτική ασφάλεια ή σε μια οποιαδήποτε ιδιωτική επιχείρηση;
«Δυστυχώς δεν μπορείτε να αγοράσετε σήμερα από το σούπερ μάρκετ, επειδή το σύστημα στα ταμεία μας δε λειτουργεί»! Πόσοι υπάλληλοι αλλά και διευθυντές δε θα κοιμόντουσαν, πόσοι θα έχαναν τον ύπνο τους, πόσοι θα έκαναν ό,τι μπορούσαν και ό,τι δεν μπορούσαν μέχρι να βρεθεί λύση; Και θα βρισκόταν.
Πόσοι από τους πολιτικούς μας αλήθεια χάνουν τον ύπνο τους προσπαθώντας να βρουν λύσεις, για να υπηρετήσουν το λειτούργημά τους κι όχι την εκλογική τους πελατεία; Πόσοι από τους ψηφοφόρους απαιτούμε, απ’ οποιοδήποτε πόστο βρισκόμαστε στην καθημερινότητά μας, τη διαφάνεια και τη δικαιοσύνη, όχι μόνο από υπαλλήλους αλλά και από υψηλά ιστάμενους;
Για να ηρεμήσουμε από παρόμοιους εφιάλτες, για να νικήσουμε τη σκέψη να φύγουμε σε άλλα μέρη που παρόμοιες καταστάσεις δεν μπορούν καν να τις διανοηθούν και κυρίως για να πάρουμε κουράγιο και να διεκδικήσουμε ένα ακόμα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας σε τούτη την ευλογημένη γωνιά του κόσμου, ας ψάξουμε κι ας ακούσουμε έναν παλιό μουσικοσυνθέτη. Έναν Έλληνα, που με τη μουσική και τα κείμενά του αποτελεί μοναδικό και ισχυρό καλλιτεχνικό αντίδοτο στη μαυρίλα που φαίνεται συχνά-πυκνά να μας περιτριγυρίζει. Κι ας μην μπερδευόμαστε με κάποιον συν-επώνυμό του, καμία σχέση! Μα καμία! Μακάρι βέβαια αυτός ο τελευταίος να έχανε τον ύπνο του και να προσπαθούσε με όλο του το είναι να αποτελέσει μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, γιατί κάπου εκεί έξω, μακριά του…
«… βρίσκεται μια Ελλάδα που ονειρεύεται και άπειρες φορές προδομένη τραυματίζεται θανάσιμα. Και τότε ξεσπά – δεν έχει σημασία κάτω από ποια σημαία. Και είτε νικάει είτε νικιέται, εκφράζει απελπισία κι αγανάκτηση» (Μάνος Χατζιδάκις).
Νατάσα Μιχαηλίδου
Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
