Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι πλέον απέναντι στον... Νίκο Ανδρουλάκη. Η νίκη του στις εσωκομματικές εκλογές του δίνουν την ευκαιρία να “ξεφορτωθεί” τον κακό του εαυτό και να παρουσιάσει έναν άλλον: Τον... καλό. Έχει όμως τέτοιο εαυτό; Ας δούμε πρώτα τον κακό Ανδρουλάκη.
-Όταν ανέλαβε το κόμμα έφτιαξε ένα δικό του περίκλειστο ΠΑΣΟΚ μέσα στο ΠΑΣΟΚ, προωθώντας δικούς του και εξοστρακίζοντας κάθε αντίπαλό του.
-Δεν σεβάστηκε ιστορικά πρόσωπα όπως τον Καστανίδη, που του πήρε τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ έδρα του κόμματος στη Θεσσαλονίκη, αντί να του πει «εσύ είσαι εδώ, πες μου τι χρειάζεσαι από μένα». Με τον ίδιο τρόπο έδιωξε τον Λοβέρδο ή στο παρασκήνιο προώθησε την εκλογή δικών του βουλευτών σε κάθε νομό. Διαιρούσε δεν ένωνε.
-Πολιτικά ήταν ίδιος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τοξικός και ανούσιος. Άφησε στην άκρη τα προβλήματα των πολιτών και τις παθογένειες της χώρας και έλεγε παντού ΟΧΙ, (ακόμη και στην επιστολική ψήφο που ισχύει σε όλο τον πλανήτη).
-Προωθούσε τη συνωμοσιολογία όπως το predador (δεν δέχθηκε ούτε τα πορίσματα της Δικαιοσύνης) ή τις τερατολογίες για τα Τέμπη.
Απέτυχε οικτρά ο Ανδρουλάκης. Αυτό φάνηκε και στις ευρωεκλογές, όπου ενώ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έπεφταν, το ΠΑΣΟΚ δεν πήρε τίποτα. Γι’ αυτό άλλωστε και του ζήτησαν εκλογές. Οι πολίτες δεν έβλεπαν ένα μέλλον με αυτόν.
Τι πρέπει να κάνει τώρα ο Ανδρουλάκης για να γίνει “καλός”, μήπως και το ΠΑΣΟΚ ανακάμψει;
Να εφαρμόσει με θρησκευτική ευλάβεια τις ιδέες και προτάσεις των Διαμαντοπούλου και Γερουλάνου. Όλη αυτή η συνεργασία να έχει στο επίκεντρο τον πολίτη και τη σωστή ανάπτυξη της χώρας, μέσα από την πλήρη λειτουργική της ανασυγκρότηση, να θεσμοθετηθεί μέσα από τα όργανα του κόμματος και φυσικά μέσα από Συνέδριο.
Χωρίς τις ιδέες και τις προτάσεις της Διαμαντοπούλου και του Γερουλάνου, ο Ανδρουλάκης δεν θα γίνει ποτέ “καλός”.
