Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999 ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Προέκυψε από την ανάγκη για την αντιμετώπιση των αυξανόμενων κρουσμάτων της ενδοοικογενειακής βίας και όχι μόνο κατά των γυναικών, περιστατικά ανησυχητικά, τα οποία πολλαπλασιάστηκαν την περίοδο της πανδημίας. Πολλά καταλήγουν σε γυναικοκτονίες, οι οποίες βρίσκονται σε έξαρση το τελευταίο διάστημα και αποκαλύπτουν την απατηλή εικόνα των δήθεν αναπτυγμένων και πολιτισμένων κοινωνιών.
Οι προκατασκευασμένες αντιλήψεις και οι παραδοσιακές προκαταλήψεις εναντίον των γυναικών παραμένουν βαθιά ριζωμένες. Παρότι διαφαίνεται μια σχετική ομαλότητα, κατά βάθος υπάρχουν μεγάλες διαφορές και αποκλίσεις, θεμελιωμένες κατά την παιδική ηλικία, όπου τα αγόρια εκπαιδεύονται στην «κυριαρχία του ανδρισμού» και τα κορίτσια στο να μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες στον άλλον. Τα αγόρια πρέπει να μάθουν να υπερασπίζονται δια της βίας τον εαυτό τους, ενώ τα κορίτσια δεν πρέπει να χειροδικούν. Οι νευροεπιστήμονες επικαλούνται τη δράση της ορμόνης τεστοτερόνης στα ανδρικά εγκεφαλικά κύτταρα, με τις παθολογικές και ακραίες βίαιες συμπεριφορές όμως, να μην οφείλονται μόνο σε νευροβιολογικά αίτια. Γι’ αυτό η πολυπόθητη συμφιλίωση μεταξύ ανδρών και γυναικών/κοριτσιών όχι μόνο αργεί, αλλά και απομακρύνεται.
Σε δειγματοληπτική έρευνα στην ΕΕ προέκυψαν τα εξής: 2 στις 10 γυναίκες έχουν υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία από σύντροφο ή φίλο, 3 στις 10 από συγγενή ή μέλος της οικογένειάς τους, οι μισές σεξουαλική παρενόχληση και τουλάχιστον 2 γυναίκες δολοφονούνται καθημερινά από ερωτικό σύντροφο ή μέλος της οικογένειάς τους. Η έρευνα που διεξήχθη στον χώρο των δημόσιων νοσοκομείων στην Αγγλία έδειξε ότι: Το 63% των γυναικών γιατρών δήλωσαν ότι έχουν υπάρξει στόχος σεξουαλικής παρενόχλησης, το 40% ότι έχουν δεχθεί ανεπιθύμητα σχόλια για το σώμα τους, το 30% έχουν δεχθεί επίθεση από συνάδελφο ή προϊστάμενο τα τελευταία 5 χρόνια, όπου καταγράφηκαν και 11 περιστατικά βιασμών.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάνθηκε στις 16/1/2024 πως η βία κατά των γυναικών συνιστά μορφή δίωξης, έτσι ώστε, όσες υφίστανται σωματική, ψυχική, σεξουαλική βία και κακοποίηση -περιλαμβανομένων των αποκαλούμενων εγκλημάτων τιμής, του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων και των εξαναγκαστικών γάμων- και φεύγουν από τις πατρίδες τους για να δώσουν τέλος σε αυτόν τον εφιάλτη, δικαιούνται να λάβουν το καθεστώς του πρόσφυγα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στην Ελλάδα, η επιθετικότητα και η αγριότητα του άντρα απέναντι στη γυναίκα αυξάνει συνεχώς. Εκτός από τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, οι γυναικοκτονίες συνιστούν ακραία μορφή έμφυλης και σεξιστικής βίας. Είναι εγκλήματα που στηρίζονται στις βαθιές κοινωνικές αντιλήψεις και στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες είναι κατώτερες, υποτελείς στην ανδρική εξουσία και μπορούν και οφείλουν να υπακούουν άκριτα και αδιαμαρτύρητα. Με βάση τα επίσημα στοιχεία 115 γυναικοκτονίες τελέστηκαν στην Ελλάδα από το 2019 μέχρι σήμερα, από τους νυν και πρώην συζύγους ή συντρόφους. Αγανάκτηση, οργή και τρόμο προκαλεί ένα κράτος που δεν αναγνωρίζει τη λέξη γυναικοκτονία και δεν μπορεί να προστατεύσει παραπάνω από τον μισό πληθυσμό της χώρας.
Πρέπει να γίνει σε όλους και όλες κατανοητό ότι σε κανέναν άντρα δεν ανήκει γυναίκα και αντίστροφα. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ιδιοκτησία κανενός άλλου ανθρώπου. Κάθε ελεύθερος άνθρωπος έχει το δικαίωμα να επιδιώκει την ικανοποίησή του, όπως και όταν ο ίδιος επιθυμεί. Σε αντίθεση προς τον θεσμό του γάμου αφού «Ο γάμος είναι μια πατριαρχική επινόηση και επιβολή στο άλλο φύλο. Δεν άλλαξε ποτέ τη σκοπιμότητά του, αλλά έγινε και μυστήριο ώστε να περιαφθεί τον τύπο του μεταφυσικού, του θεϊκού, ώστε οποιαδήποτε παρασπονδία να θεωρείται αμαρτία, ένα βαρύτατο έγκλημα και να υπόκειται στον νόμο του Θεού». (Τάκης Λάγιος, νομικός, συγγραφέας)
Τελικά, το ερώτημα που κυριαρχεί ανάμεσα στα δυο φύλα είναι: Πώς, παρά τις βιολογικές διαφορές, θα βρούμε τρόπους να συμφιλιώσουμε άνδρες και γυναίκες, γυναίκες και άνδρες, προκειμένου να συμβαδίσουν αρμονικά σε μια πιο ήρεμη και ισορροπημένη ζωή; Μήπως η παντοκρατορία των αρσενικών προσπαθεί να καταστρέψει τα επιτεύγματα του φεμινισμού ή μήπως βρίσκεται σε παρακμή, όπου σύντομα θα γίνουμε μάρτυρες μιας αναστρέψιμης κατάστασης αποδυνάμωσης του πατριαρχικού μοντέλου; Πάντως, η προηγούμενη φεμινιστική επανάσταση, η οποία με θεωρία και ορμή είχε εισβάλει στις ανθρώπινες κοινωνίες και είχε γίνει αποδεκτή και από μεγάλο πλήθος ανδρών φαίνεται ότι δεν κατόρθωσε να συσπειρώσει τα δυο φύλα, παρότι αποδέχθηκαν ότι η πατριαρχία είναι παγίδα και για τους άνδρες, οι οποίοι εγκλωβίζονται σε πρότυπα ανδρισμού, που έχουν να κάνουν με την ισχύ, που στηρίζεται στο γεμάτο οικονομικό, πολιτικό ή κοινωνικό πορτοφόλι.
Δυστυχώς, ο νοσηρός εγωισμός, ο ατομικισμός και η ιδιοτέλεια απομακρύνουν τις σχέσεις ψυχικής καθαρότητας και τα συναισθήματα ειλικρινούς επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων.
Πριν από ένα μήνα περίπου, στις 19/10/2024 παρακολουθήσαμε στη Σπάρτη την παράσταση «Μήδεια», διασκευή του ομώνυμου μονόλογου από το θεατρικό έργο «Όλο σπίτι, κρεβάτι κι εκκλησία» των Φρανκ Ράμε και Ντάριο Φο, από τη θεατρική ομάδα «Σκηνή Σπάρτης», με θέμα την κατάσταση της γυναίκας και ιδίως τη σεξουαλική δουλεία της.
«Οι νυχτερίδες πετούσαν το δειλινό,
οι ΚΟΛΠΟΙ έκρωζαν στην λιμνούλα,
ήταν η στιγμή που εναπόθεταν τις ΩΟΘΗΚΕΣ,
μια τρομακτική ΜΗΤΡΑ σηκώθηκε την νύχτα,
τα ΣΠΕΡΜΑΤΟΖΩΑΡΙΑ πέθαναν όλα,
από τον φόβο τους!»
(Από το συγκεκριμένο θεατρικό έργο.)
Τέτοιες πρωτοβουλίες έχει ανάγκη η πόλη και πρέπει να στηριχθούν.
