[Ο "ΛΤ" φιλοξενεί τις απόψεις και τα σχόλια των αναγνωστών]
Φίλοι, για να αντιληφθεί κανείς σε ποιο οικονομικό περιβάλλον ζούμε, θα σας αναφέρω ένα ανατριχιαστικό άκουσμα που είχα, πίνοντας τον καφέ μου σε μια καφετέρια στην περιοχή των Βριλησσίων.
Σε παρακείμενο τραπέζι, ζευγαράκι 30-35 ετών απολάμβανε τον καφέ του. Η νεαρά, αρκετά μεγαλόφωνα, διαβεβαίωνε τον σύντροφό της ότι δούλεψε 16ωρο καθημερινά τις τελευταίες τρεις μέρες και αποκόμισε 1.200 ευρώ καθαρά, μαύρα και ωραία, καθότι εργαζόμενη στο σπίτι της!
Σοκαρίστηκα! έφυγα στη σύνταξη, μετά από 35 χρόνια δουλειάς στο δημόσιο και ο μηνιαίος μισθός μου, μόλις και μετά βίας, έφτανε το ποσό που ανέφερε ότι εξασφάλισε η νεαρά κομμώτρια σε διάστημα τριών ημερών!
Βέβαια, με γειά της με χαρά της, να περνά τόσο προσοδοφόρα τριήμερα η κυρία. Άλλωστε, δεν είναι αυτή ακριβώς το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα. Το μπάχαλο μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα εργασίας και η φορολόγησή τους είναι το θέμα.
Από τη μία, υπάρχει ο οικτρά αμειβόμενος δημόσιος υπάλληλος που καταφορολογείται και από την άλλη ο ιδιωτικός υπάλληλος που μπορεί να κρύψει εισοδήματα, να φοροδιαφύγει και να το παίξει έξυπνος και αυτοδημιούργητος.
Ποτέ, σε αυτή τη χώρα, οι ελεγκτικοί οικονομικοί μηχανισμοί δεν κατάφεραν να φορολογήσουν μεσαία και υψηλά εισοδήματα ώστε να υπάρξει μια δίκαιη κατανομή. Μόνιμα υποζύγια στο φορολογητέο εισόδημα οι δημόσιοι υπάλληλοι…
Μια χώρα που υπάρχει στη τύχη, βασισμένη στην οικονομία της αρπαχτής, όπου οι κομμώτριες είναι κανόνας και η φοροδιαφυγή κινητήρια δύναμη της στρεβλά δομημένης νεοφιλελεύθερης ελληνικής Ψωροκώσταινας.
Ιωάννης Χρηστάκης
Συνταξιούχος φιλόλογος
