Δεν είναι πλέον είδηση: Ζώα που οι περισσότεροι τα ήξεραν από το μενού εστιατορίων, διηγήσεις ή ντοκιμαντέρ της άγριας φύσης, ολοένα και συχνότερα κάνουν την εμφάνισή τους, ζωηρά και ολοζώντανα, σε κατοικημένες περιοχές, σε πόλεις και χωριά, σε όλον τον κόσμο. Όπως συνέβη και με τα δύο μικρά αγριογουρουνάκια που «έσκασαν μύτη» βράδυ Κυριακής, στο κέντρο της Νεάπολης Βοιών, τραβώντας την προσοχή διερχόμενων οδηγών που τα απαθανάτισαν να σουλατσάρουν αμέριμνα και μάλλον πεινασμένα. Οι σχολιασμοί κινήθηκαν σε επίπεδο αστεϊσμού, ωστόσο είναι γεγονός πως το πέρασμα αγριόχοιρων από κατοικημένες περιοχές φέρνει μεγάλη αναστάτωση στους κατοίκους, προκαλεί ζημιές σε σοδειές και κήπους κι ακόμα ακόμα γίνεται αιτία τροχαίων ατυχημάτων.

Στο πλαίσιο ενός σημειώματος θα αναφέρουμε πως ο πληθυσμός των αγριογούρουνων αυξάνεται συνέχεια, ενώ η ραγδαία αύξησή τους παρατηρείται ξαφνικά από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και εντεύθεν, διεθνώς. Το φαινόμενο συναντάται σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Αυστραλία και με μεγαλύτερη ένταση σε Ιταλία και Ισπανία.

Υβριδισμός
Αυτό που αποτελεί κοινό τόπο, πανευρωπαϊκά, είναι πως το φαινόμενο σχετίζεται με δύο κύριους παράγοντες της ανθρώπινης δραστηριότητας. Πρώτος, η γιγάντωση των πόλεων που επεκτείνονται «ανεξέλεγκτα» μειώνοντας τον ζωτικό χώρο των αγριόχοιρων. Δεύτερος, οι ηπιότεροι χειμώνες, ως συνέπεια της κλιματικής κρίσης που αυξάνουν τα ποσοστά γεννήσεων αλλά και τις πιθανότητες επιβίωσης των μικρών.

Στην Ελλάδα, αυτό που έδωσε μεγάλη ώθηση στους πληθυσμούς των αγριόχοιρων, είναι ο υβριδισμός. Τη δεκαετία του 1990 επιδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση η ελεύθερη βοσκή χοίρων, και πολλών άλλων οικόσιτων ζώων, χωρίς τους κατάλληλους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, όταν έπαψαν πια οι επιδοτήσεις πολλές φάρμες να εγκαταλειφθούν. Έτσι, «πολλοί άγριοι κάπροι ήρθαν σε επαφή με ήμερες χοιρομάνες και δημιούργησαν υβρίδια, που γεννούν δύο φορές τον χρόνο, οκτώ με δώδεκα μικρά», ενώ ο αγριόχοιρος γεννάει «μία φορά τον χρόνο τέσσερα με έξι, το πολύ οκτώ».

Κατά καιρούς προτείνονται διάφορες λύσεις για την αντιμετώπιση του υπερπληθυσμού, εν προκειμένω, των αγριόχοιρων, ωστόσο εδώ θα υπογραμμιστεί πως τα εργαλεία αντιμετώπισης θα πρέπει να είναι ενταγμένα στο οικοσύστημα που εφαρμόζονται: Κάτι που λειτουργεί ως λύση π.χ. στα οικοσυστήματα της Αυστραλίας, μπορεί να μην λειτουργεί στο ελληνικό οικοσύστημα και αντίστροφα. Τέλος, και παρά την περί του αντιθέτου πεποίθηση των κυνηγετικών ομάδων, οι αγριόχοιροι είναι «σχεδόν πάντα ακίνδυνοι για τον άνθρωπο, εκτός αν ο ίδιος ο άνθρωπος τα προκαλέσει, ηθελημένα ή άθελά του».

Δ.Π.

Πατήστε προβολή σε πλήρη οθόνη για να δειτε το βίντεο