Παρακολουθώντας, όλες αυτές τις ημέρες τις απεργιακές και άλλες δυναμικές κινητοποιήσεις, μα και την συμπεριφορά μερικών βουλευτών στο κοινοβούλιο,  αισθάνομαι πραγματική ανησυχία για το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου. Κι αυτό όχι γιατί υπάρχουν κλάδοι εργαζομένων, μισθωτών, επιστημόνων κι ελευθέρων επαγγελματιών που απεργούν, διεκδικώντας αυτό που θεωρούν ότι δικαιούνται, αλλά επειδή έχει επικρατήσει ένα εξτρεμιστικό πολεμικό κλίμα, κάτω από το οποίο υποθάλπεται μια ακραία και αντιδημοκρατική στάση, που αρνείται τον πολιτισμένο διάλογο και καταφεύγει συχνά σε έκνομες αγροίκεςενέργειες, οι οποίες καταλύουν τις βασικές αρχές του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και την υφιστάμενη νομοθεσία, που οφείλει να έχει και να τηρεί κάθε κοινωνία για μην μοιάζει με ζούγκλα!

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μαζί με πολλούς άλλους συμπολίτες μας, που δεν έχουν «ντοπαριστεί», ακόμα,  από την κροκοδείλια συμπαράσταση, προς τους αγωνιζόμενους (;) απεργούς, των δήθεν ενημερωτικών  ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών και δημοσιευμάτων, διατηρώντας την όποια ψυχραιμία και  νηφαλιότητά μάς έχει απομείνει σ’ αυτήν την εποχή, που όλα ισορροπούν πάνω στο σχοινί του ακροβάτη:  

- Αν κρίνω πως αδικούμαι σε κάτι έχω το νόμιμο δικαίωμα να πάρω το αυτοκίνητό μου και να  το τοποθετήσω κάθετα σε ένα δημόσιο δρόμο ή σε μία γέφυρα, εμποδίζοντας όλους τους άλλους να περάσουν;

- Δικαιούμαι ως διαμαρτυρόμενος να πάρω ένα βαρέως τύπου όχημα και να το ανεβάσω σε μια κεντρική πλατεία, προκαλώντας κι ενδεχόμενες φθορές στο δάπεδό της;

- Είμαι νόμιμος αν πάω και κλείσω την είσοδο μιας δημόσιας υπηρεσίας, παρακωλύοντας την εργασία υπαλλήλων, που υπηρετούν το κοινό συμφέρον μισθοδοτούμενοι από τους φόρους των πολιτών  ;

- Επιτρέπεται να μεταφέρω λιόκλαρα με το αγροτικό μου σε έναν δημόσιο χώρο κι εν συνεχεία να ανάψω φωτιά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες;

- Είναι δημοκρατική συμπεριφορά ο τραμπουκισμός, η εξύβριση και ο προπηλακισμός πολιτικών προσώπων ή υπηρεσιακών παραγόντων, που δεν συμφωνούν μαζί μου;

- Είμαι ελεύθερος να πετροβολώ τα τζάμια σε δημόσια καταστήματα, να τα περιλούζω με χρώματα ή να τα βομβαρδίζω με αυγά και ζαρζαβατικά, επιβαρύνοντας τον ήδη δοκιμαζόμενο κρατικό προϋπολογισμό;

- Δύναμαι, χωρίς καμία άδεια, να κατασκηνώνω σε δημόσιους χώρους, εις ένδειξη διαμαρτυρίας, προκαλώντας ζημιές και ρύπανση;  

- Μπορώ να σπάζω τα τζάμια σε αστυνομικά οχήματα, να τους προξενώ φθορές και να τα καταστρέφω ως μανιακός μόνο και μόνο γιατί με εμποδίζουν να υλοποιήσω τις εκτός νόμου ενέργειές μου;

- Έχω δικαίωμα να οπλίζομαι με πέτρες, κομμάτια τσιμέντου, με ραβδιά και με μαγκούρες για να επιτεθώ σε αστυνομικές δυνάμεις, που έχουν διαταγή να προστατεύσουν τα υπουργεία και τις δημόσιες υπηρεσίες, αδιαφορώντας για την σωματική ακεραιότητα και την ζωή των αστυνομικών, που συνήθως είναι νέα παιδιά ;         

- Είναι απεργιακός εξοπλισμός το κράνος, η αντιασφυξιογόνος μάσκα, τα σπρέι και η κουκούλα, που χρησιμοποιούν εσχάτως οι «απεργοί»;

- Ανήκει στις αρμοδιότητες του βουλευτή η παρέμβαση στα αστυνομικά τμήματα και η απαίτηση να αφεθούν ελεύθεροι όσοι διέπραξαν παραβατικές πράξεις;

- Μπορεί ο βουλευτής, δίκην «τσαμπουκά», να αυθαδιάζει στο προεδρείο της Βουλής, να παραβιάζει τον κανονισμό που το κόμμα του έχει ψηφίσει και να ομιλεί όσο θέλει κι όπως θέλει, δίνοντας στους πολίτες μαθήματα αντιδημοκρατικής και απολίτιστης συμπεριφοράς;

Είμαι βέβαιος πως, σε κάθε περίπτωση, αν ένας απλός διαμαρτυρόμενος πολίτης είχε κάνει  κάτι από τα ανωτέρω, θα είχε συλληφθεί πάραυτα από τα αστυνομικά όργανα και θα είχε οδηγηθεί στο αυτόφωρο με εισαγγελική εντολή για τα περαιτέρω ! Σε κάθε μεγάλη απεργία, όμως,  με μιαν ανήκουστη λογική, η οποία στηρίζεται συχνά στην παραπληροφόρηση των μέσων και των κομματικών φερέφωνων, στην ετερόκλητη μαζικότητα, στον αγωνιστικό «τσαμπουκά» -που εκλαμβάνεται από κάποιους θερμόαιμους ως επαναστατική πράξη- στο πρόθυμο «χαϊδολόγημα» κάποιων πολιτικών προσώπων και κομμάτων, που σπεύδουν υποκριτικά, τις περισσότερες φορές, για να εκδηλώσουν στους απεργούς την αμέριστη συμπαράστασή τους (!!!), έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται «νόμιμο κι επιτρεπτό» οτιδήποτε συμφωνεί με το «δίκιο του εκάστοτε απεργού»!

Δεν είναι άγνωστο πως πίσω από κάθε σημαντική απεργιακή κινητοποίηση,  κρύβονται, πολλές φορές, κάθε λογής  πολιτικά παιχνίδια και ιδιοτελή συμφέροντα , τα οποία αποκαλύπτονται, δυστυχώς,  σε βάθος χρόνου!  Σ’ αυτό βοηθά και  το γεγονός ότι, το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, είναι κατ’ όνομα μόνο ανεξάρτητο  και κατ’ ουσίαν ελεγχόμενο από τους κομματικούς εντολοδόχους. Έτσι παρά τις πολλές ετήσιες απεργίες, που συχνά προκηρύσσονται με πανηγυρικό τρόπο,  τα προβλήματα των εργαζομένων παραμένουν άλυτα!

Κάτι ανάλογο φαίνεται πως συμβαίνει και με τις πρόσφατες απεργίες.  Με αφορμή τα υπαρκτά, κρίσιμα και συσσωρευμένα ζητήματα, που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και ως λαός, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να πυροδοτήσουν την κατάσταση και να οδηγήσουν μια μερίδα απεργών σε ακρότητες  κι  εκτροπές, σε έναν βαρβαρισμό που μπορεί, ενδεχομένως, αν συνεχιστεί να οδηγήσει τον τόπο μας σε  πολιτική ανωμαλία. Γι’ αυτό είναι απόλυτη ανάγκη, όσο υπάρχει ακόμα καιρός, να συνέλθουμε από την καλλιεργούμενη ομαδική  φρενίτιδα, να πρυτανεύσει η σύνεση, η σωφροσύνη και η κοινή λογική, να επικρατήσει καταλλαγή και δημοκρατικός διάλογος, να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, βάζοντας «νερό στο κρασί μας»! Σε αντίθετη περίπτωση, φοβάμαι πως  παίζουμε με τη φωτιά από την οποία κινδυνεύουμε να καούμε!

Υ.Γ.1: Η Αριστερά, όλων των εκφάνσεων, να καταλάβει κάποτε πως όποιος απεργεί, φωνάζει ή διαμαρτύρεται δεν σημαίνει πως έχει και δίκιο. Κάποιες φορές, όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις,  πίσω από απ’ αυτούς που αντιμετωπίζουν ένα πραγματικό πρόβλημα κρύβονται οι «κύριοι του παιχνιδιού», αυτοί που κινούν τα νήματα αφανώς και παίζουν με τους εργαζόμενους σαν να είναι πιόνια στην σκακιέρα τους.

Υ.Γ. 2: Θα απαντήσει κάποιος, επιτέλους, στο κρίσιμο ερώτημα: Πώς μπορούμε να παραμένουμε σε μια συντηρητική Ευρώπη, σε μια σκληρή και ανελαστική ευρωζώνη με το ευρώ υπό γερμανική κυριαρχία, χωρίς να πιούμε το πικρό ποτήρι των επώδυνων μεταρρυθμίσεων;