Zέστη πολλή κι αυτό το καλοκαίρι κι όλοι αναζητούν δροσιά συζητώντας, «μεταξύ τυρού και αχλαδίου», σε ποια θάλασσα θα βουτήξουν ως αξιοπρεπείς μνημονιακοί νεοέλληνες.

Θες δε θες η σκέψη κάνει βουτιά στα περασμένα, τότε που τα παιδιά των ορεινών χωριών, αλλά και των πόλεων που ατυχώς γι’ αυτές δεν ήταν παραθαλάσσιες, δεν είχαν δει τη θάλασσα ούτε ζωγραφιστή !!!

Ευτυχώς όμως υπήρχαν οι μανάδες του καιρού εκείνου που πατούσαν στη γη και οι σοφές οι γιαγιάδες που είχαν φάει τη ζωή με το κουτάλι, που ήξεραν ΤΙ να κάνουν για να δροσίσουν τα «παλιόπαιδα»: Γέμιζαν, λοιπόν, μια σκάφη με κρύο νερό, τόσο όσο άντεχε το άμαθο στη θάλασσα κορμάκι μας, και «μπλατσουνάγαμε» (έτσι το ’λεγε η μάνα μου) στο πεντακάθαρο, γάργαρο σαν κρύσταλλο νερό και δροσιζόμαστε και βγαίναμε αναζωογονημένοι αλλά και πιο καθαροί, μιας και το μπάνιο καθαριότητος ήταν τότε, το πολύ, εβδομαδιαίο.

Τώρα αυτή η εικόνα μας φαίνεται τόσο μακρινή αλλά, συνάμα, και τόσο ΑΛΗΘΙΝΗ! Είναι τα όμορφα χρόνια της αθωότητας και της χαράς, που δεν μας ένοιαζε αν έχουμε τηλεόραση, κινητό, ιντερνετ, αυτοκίνητο, εξοχικό, ανέσεις, διακοπές, κλπ , κλπ , αλλά πότε θα ξημερώσει να τρέξουμε στις αλάνες, στα σοκάκια και στα χωράφια και να γυρίσουμε για να κάνουμε ένα δροσερό μπανάκι στη σκάφη !!!!

Ταύτα και … μένω!
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού !