Παρακολουθούσα στην τηλεόραση ένα αφιέρωμα της Καναδικής τηλεόρασης για μια φυλή της ζούγκλας, και στάθηκα σε μια φράση του αρχηγού της:
«Όλοι είμαστε ίσοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά! Όλοι έχουμε το ίδιο δικαίωμα στο φαγητό, καθώς τρώμε την ίδια ποσότητα ο καθένας!»
Τα τόξα και τα δόρατα τα χρησιμοποιούσαν για να σκοτώνουν τα θηράματά τους, και ποτέ δεν σκέφτηκαν ν’ ανοίξουν πόλεμο με άλλη φυλή. Νόμισα πως είχα βρεθεί στον παράδεισο. Άνθρωποι ζούσαν δεμένοι με τη φύση, κι οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν αρμονικές. Η ανταπόκριση δεν ήταν στημένη, ήταν πέρα για πέρα αληθινή!
Συνειρμικά έφερα στο νου μου έναν άστεγο, που συναντώ τακτικά με απλωμένο χέρι σε κεντρικό σημείο της πόλης μας. Νέο παιδί, με καθαρό βλέμμα, πάντα χαμογελάει όταν του προσφέρεις ένα κέρμα. Δεν τον έχω ρωτήσει από πού είναι, ούτε πώς τον λένε, και δεν μ’ ενδιαφέρει. Άνθρωπος είναι κι αυτός, όπως κι εγώ, όπως όλοι μας.
Δεν τον έχω φωτογραφίσει, γιατί δεν μ’ αρέσει να διαπομπεύω τη δυστυχία κανενός. Δεν μ’ αρέσει να καταρρακώνω προσωπικότητες. Μου φαίνεται ευγενικός και συμπαθής, και είναι. Δεν ξέρω αν γνωρίζει Ελληνικά, αλλά απ’ ότι έχω καταλάβει, δεν γνωρίζει.
Ποιος ξέρει από ποια χώρα ξεριζώθηκε, και κάτω από ποιες συνθήκες βρέθηκε στη δική μας χώρα, κουρελής, μόνος κι έρημος, να ζητά ελεημοσύνη. Δεν πρόκειται να τον ρωτήσω να μου πει την ιστορία του. Σέβομαι την ανέχειά του, όπως αυτός σέβεται εμένα, τον χορτάτο. Αν του προσφέρω κάτι, θα μου χαμογελάσει, αν όχι, δεν πρόκειται να μου πει τίποτα. Θα κοιμηθεί νηστικός, ποιος ξέρει σε ποιο απάγγειο.
Χτες τον είδα να ψάχνει τους σκουπιδοτενεκέδες κάτω από το σπίτι μου, για να βρει τροφή. Στα πόδια του τριγύριζε ένα κοκαλιάρικο σκυλί. Ντράπηκα. Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα.
Μόλις είχα απολαύσει το γεμάτο μου πιάτο, κι έβγαινα να δω ποδόσφαιρο, να πιω ένα ουζάκι, με μεζεδάκι φυσικά, κι ας είχα γεμάτο στομάχι, και να κριτικάρω τον καινούργιο Ολυμπιακό που σκίζει στην Ευρώπη, καθώς ο νέος του προπονητής έχει μπει στο πνεύμα της ομάδας, κι έχει καταφέρει να δέσει την ομάδα και να δώσει στους παίχτες να καταλάβουν πως φοράνε μια βαριά φανέλα με ένδοξη ιστορία.
Δεν του είπα τίποτα, απλά του χαμογέλασα, και μου το ανταπόδωσε. Έτρεξα στο σουβλατζίδικο και πήρα δυο σουβλάκια. Τον βρήκα πιο πέρα. Προσπαθούσε να καταλάβει αν αυτό που είχε βρει στο σκουπιδοτενεκέ ήταν φαγώσιμο. Του πρόσφερα τα σουβλάκια, και το πρόσωπό του έλαμψε από χαρά. Λες και του χάρισα όλη τη γη, τα πλούτη όλου του κόσμου!
Έκανε μια βαθιά υπόκλιση, μου είπε ένα σπασμένο «θανκ γιου», και φώναξε το σκυλί που τον ακολουθούσε. Δεν ήθελα να φανώ αδιάκριτος κι έκανα να φύγω. Έπρεπε να τον αφήσω να φάει, άλλωστε σε δυο λεπτά άρχιζε ο αγώνας.
Τον είδα όμως να κάθεται στο πεζοδρόμιο και να τρώει ήρεμα το σουβλάκι. Έκανε και κάτι άλλο, που δεν πρόκειται να το ξεχάσω όσο ζω: Πρόσφερε το δεύτερο σουβλάκι στο πεινασμένο σκυλί! Πόσο μικρός ένοιωσα εκείνη τη στιγμή, πόσο ασήμαντος, μπροστά στο μεγαλείο της πράξης του!
Ήθελα να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω και να του πω ότι αυτή τη στιγμή μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα. Ήθελα να φωνάξω, να μ’ ακούσει όλος ο κόσμος, πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι!