Δεν πάει πολύς καιρός, από τότε που στην περιοχή του Μυστρά υψώθηκαν οι γιγάντιες κολόνες μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος. Με το ύψος τους να φτάνει ίσως και τα 50 μέτρα είναι ένα ισχυρό κάρφωμα-φύτεμα στο έδαφος και τον αέρα της φροντισμένης φύσης, η οποία έκτοτε υποχρεώνεται να αναπνέει και να ζει κάτω από την επίδραση και τη σκιά του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου των ηλεκτροφόρων καλωδίων υπερυψηλής τάσης (400 kV). Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό και με την εγκατάσταση των τεράστιων ανεμογεννητριών και των αιολικών πάρκων κοντά σε αρχαιολογικούς και προστατευόμενους χώρους, ακόμη και Natura 2000, καταδεικνύει τη σύμμετρη σύμπραξη κρατικών και ιδιωτικών φορέων, οι οποίοι κινούνται από την απαίτηση οικονομικών συμφερόντων, με το κράτος να αδιαφορεί ή να παρεμβαίνει και να αχρηστεύει περιοχές και τοπία ιδιαίτερου ενδιαφέροντος και φυσικού κάλλους. Οι κάτοικοι των τοπικών κοινωνιών, των οποίων τον αέρα σχίζουν και μολύνουν οι ροές των ρευμάτων έχουν μείνει έκπληκτοι, άναυδοι και αποσβολωμένοι από το πρωτόγνωρο αυτό τεχνολογικό τερατούργημα, που συντελέστηκε κοντά στα σπίτια τους. Και όμως, παρέμειναν χωρίς φωνή και κραυγή απέναντι στην αλλοίωση και τον ευνουχισμό του φυσικού και του οικιστικού περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο πλέον είναι αναγκασμένοι και καταδικασμένοι να ζουν.
Πηγαίνοντας από τη Σπάρτη προς τον Μυστρά βλέπεις να αιωρούνται οι επτά γυμνοί αγωγοί και να ορθώνονται οι πελώριοι νέου τύπου πυλώνες δεξιά και αριστερά και αναλογίζεσαι αν υπήρχε άλλη διαδρομή των ρευμάτων μακριά από κατοικημένη περιοχή ταχείας τουριστικής ανάπτυξης, της αίγλης και της διεθνούς ακτινοβολίας της ξακουστής καστροπολιτείας. Σε απόσταση 700 μέτρων από τα σπίτια του χωριού, 350 μέτρων από τα σπίτια του Παρορείου και λιγότερο από 70 μέτρα από τα σπίτια της ευρύτερης περιοχής λάμπουν οι ατσάλινες κορμοστασιές στο φως του ήλιου και αντανακλούν τη «γοητεία» τους προς κάθε κατεύθυνση. Για μια στιγμή χάνεσαι και διερωτάσαι γιατί, πολύ γρήγορα όμως προσγειώνεσαι και αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην Ελλάδα, όπου ένα νέο έγκλημα προστίθεται στα τόσα άλλα, που οι επιτήδειοι, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι, υπαρκτοί και ανύπαρκτοι διαπράττουν ανεμπόδιστα και ανεξέλεγκτα.
Γενικά, από τις περιφερειακές και τις δημοτικές αρχές, η απαίτηση και πολύ περισσότερο η αξίωση στην αντίληψη της ποιότητας της ζωής και τις λεπτές πολιτιστικές ευαισθησίες δεν είναι μεγάλη. Η Αρχαιολογία όμως, που για να κτιστεί οικοδόμημα στο ευρύ πεδίο του αρχαιολογικού χώρου απαιτεί ειδική άδεια, και πολύ σωστά πράττει, έκανε αισθητή την … απουσία της, από το έκτρωμα που συντελέστηκε στην περιοχή. Η σχολαστικότητα και η αυστηρότητα, αρχές, με τις οποίες παλιότερα δεν επέτρεπε τις αντικανονικές παρεμβάσεις, μέχρι τα όρια των οπτικών ακτίνων του αρχαιολογικού χώρου, που έφταναν μακρύτερα από τις θέσεις των σημερινών τεράτων και είχαν πείσει για την ορθότητα και τη νομιμότητα των αποφάσεών της, τώρα παραμερίστηκαν. Οι σκέψεις αυτές δεν έχουν την πρόθεση και πολύ περισσότερο την αρμοδιότητα για να καταχωρήσουν ευθύνες, απλά καταγράφουν τα πραγματικά γεγονότα, τα οποία προσδιορίζουν και τις πρακτικές που ακολουθήθηκαν. Εξάλλου, η εικόνα είναι αυτή, μόνιμη πια, σταθερή και αληθινή και δεν είναι εύκολο να τροποποιηθεί ή να αλλάξει.
Όμως, οι μοναχές του μοναστηριού των Αγίων Θεοδώρων στα Καλάβρυτα, με νομικές ενέργειες και σθεναρή αντίδραση εμποδίζουν παραπάνω από ένα χρόνο την κατασκευή και τοποθέτηση δυο αντίστοιχων πυλώνων σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από το μοναστήρι τους υποστηρίζοντας ότι προσβάλλουν τον ησυχαστικό χαρακτήρα του. Είναι τόσο ισχυρή και δυναμική η κινητοποίησή τους, και χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα φαίνεται ότι τελικά θα πετύχουν τον σκοπό τους, δηλ. τη μόνιμη απομάκρυνση των πυλώνων από την περιοχή τους.
Και η απάντηση στο ερώτημα: Ποιος ο λόγος της αναφοράς σε ένα έργο που έχει συντελεστεί και είναι δύσκολο να αλλάξει;
Είναι η αντίληψη, η πεποίθηση και η πίστη ότι για όλα υπάρχει η δυνατότητα της διαφοροποίησης, αφού ο άνθρωπος που τα έφτιαξε, ο ίδιος θα τα αλλάξει. Αρκεί να καταλάβει και να συνειδητοποιήσει ότι είναι δικαίωμά του να ζει κοντά στη φύση, κάτι, που δεν μπορεί κανείς και μάλιστα εκ των υστέρων – οι προηγούμενοι φορείς των καλωδίων δεν είχαν καμία σχέση με αυτές τις βαρβαρότητες και κυρίως με το μέγεθος των μεταφερόμενων φορτίων – να του προσβάλλει και πολύ περισσότερο να του αφαιρέσει. Είναι η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση που σε κυριεύουν, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco και μια μεγάλη ελκυστική περιοχή, δηλ. ένας συνολικός χώρος με προοπτική και μέλλον υποβαθμίζεται. Μια ακόμη σοβαρή τουριστική μονάδα, που πρόσφατα έκανε σχέδια στην περιοχή αποσύρθηκε. Οι νέες γραμμές είναι οι νέες χαρακιές ενός κράτους που δεν κατανόησε ποτέ τις διαχρονικές αξίες, την τεράστια κληρονομιά και τη βαριά παρακαταθήκη και την υποχρέωση που έχει να τις προφυλάσσει και να τις προστατεύει. Και επειδή η ζωή συνεχίζεται με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς και όλα έχουν ισοπεδωθεί και παραδοθεί στη λαίλαπα της απληστίας, της παραγωγής και της συσσώρευσης υλικού πλούτου γίνεται μια προσπάθεια, μήπως ο επόμενος βιασμός είναι λιγότερο οδυνηρός.
