Αν ανοίξεις τη μαυρισμένη μου καρδιά θα βρεις ένα δέντρο να λαμπαδιάζει και να γίνεται στάχτη. Αλίμονο! Όλοι νοιάζονται για τις ζωές τους και για τα σπίτια τους, κανείς για τη ζωή την ίδια, το δάσος δηλαδή.
Ο άνθρωπος ζει στη σκιά των δέντρων κι όχι τα δέντρα στη σκιά του ανθρώπου. Κι όμως, το ζήσαμε κι αυτό. Είδαμε τις σκιές των άμυαλων κι απαίδευτων ανθρώπων να εξαφανίζουν τα δέντρα, είτε καταπατώντας το άβατο του δάσους, πληγώνοντάς το με τσιμεντένια τέρατα, είτε εξαφανίζοντάς το για να φυτέψουν στη θέση του άλλα τέρατα, τις ανεμογεννήτριες.
(Δεν είμαι εναντίον των ανεμογεννητριών. Παίζουν κι αυτές το ρόλο τους στην ανάπτυξη και στην καλυτέρευση της ζωής μας. Αλλά θεωρώ απαράδεκτο να καίγονται δάση για να υψώνονται αυτές. Όχι και πάλι όχι. Υπάρχουν γυμνά βουνά, που σ’ αυτά μπορούν να στηθούν χωρίς να καταστρέφουν το περιβάλλον).
Όλα για την πάρτη μας λοιπόν. Για την καλοπέρασή μας. Χωρίς να νοιαζόμαστε για την ισορροπία της φύσης, για το μέτρο, που τόσο σοφά διακήρυξαν οι πρόγονοι, για το οξυγόνο που χάσαμε, αφού κάψαμε τους πνεύμονές του, για τις πλημμύρες που θα επακολουθήσουν μετά τις πρώτες μπόρες και θα πνίξουν στη λάσπη τους δρόμους και τα σπίτια μας, αφού η γη δεν θα μπορεί πια ν’ απορροφά το νερό της βροχής, καθώς θ’ απουσιάζουν τα δέντρα, οι φυσικοί συλλέκτες του.
Έτσι θα στερέψουν οι πηγές κι ο υδροφόρος ορίζοντας θα κατεβεί πιο χαμηλά. Εις μάτην θα περιμένουμε να ποτίσουμε τα χτήματά μας, αφού δεν θα υπάρχει σταγόνα νερό ν’ αντλήσουν οι γεωτρήσεις.
Κι όλα αυτά γιατί; Για την παραγωγή των ανέσεών μας, σε βάρος της ίδιας μας της ζωής. Μπαζωμένα ρέματα παντού, (Ιπποκράτειος Πολιτεία), για να χτιστούν οι βίλες των εχόντων και κατεχόντων. Περιφραγμένα «οικόπεδα», (Μάτι), που κανείς δεν γνωρίζει πώς χαρακτηρίστηκαν τέτοια και κατέληξαν στους έχοντες και κατέχοντες.
Η Ελλάδα ολόκληρη καιγόταν κι ένα όχημα της πυροσβεστικής ήταν σταθμευμένο έξω από τη βίλα υπουργού. Του υπόλοιπου κόσμου τα σπίτια, αυτού που τον ψήφισαν για να πάρει το αξίωμα του υπουργού, δεν είχαν αξία και δεν έπρεπε να προστατευτούν;
Ασυνείδητοι έχοντες και κατέχοντες κλειδαμπάρωσαν τις σιδερόφραχτες βιλάρες τους, αφήνοντας έγκλειστα σκυλιά και άλογα, κι αν δεν υπήρχαν τα ηρωικά παιδιά του ΕΚΑΜ, (αυτά που τον επόμενο μήνα θα χάσουν τη δουλειά τους, αν δεν εμβολιαστούν), να σπάσουν τις σιδεριές και να τα ελευθερώσουν, θα καιγόντουσαν ζωντανά.
Εγκλήματα παντού, ω Ελλάδα του 2021, που δεν κατάφερες να γιορτάσεις τα 200 χρόνια λευτεριάς.
Το πρώτο έγκλημα τελέστηκε από ευυπόληπτους πολίτες, υπεράνω υποψίας. Αυτοί που βεβήλωσαν το Σύνταγμά μας, την κολώνα που πάνω της στηρίζονται οι ελευθερίες μας. Λέει λοιπόν το Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 117, παρ 3:
«Εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώνονται, δεν αποβάλλουν γι’ αυτό το λόγο τον χαρακτήρα που έχουν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό».
Πολύ καλά και σοφά τα λέει το Σύνταγμά μας. Έλα όμως που υπάρχει το Συμβούλιο της Επικρατείας, (ΣΤΕ), οι θεματοφύλακές του, που στην προκείμενη περίπτωση, αντί να το διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού, του έβγαλαν τα μάτια. Δείτε τι αποφάσισαν οι νομομαθείς του ΣΤΕ με την υπ’ αριθμ’ 2499/2012 απόφαση της ολομέλειας:
«…οι περιοχές κηρύσσονται αναδασωτέες, με εξαίρεση την εγκατάσταση αιολικών πάρκων».
Ποιος πολίτης διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτό το έγκλημα; Ποιος φώναξε και προσπάθησε να κλείσει αυτή την τεράστια πόρτα που έστεκε πλέον ορθάνοιχτη για τους αδημονούντες να φυτέψουν στα δάση που θα καίγονταν, όχι δέντρα, αλλά ανεμογεννήτριες;
Και κάηκαν πολλά δάση τούτη την ώρα, η μισή Ελλάδα στις φλόγες παραδόθηκε. Βουρ λοιπόν, ισοπεδώστε τα όλα, στο όνομα μιας επίπλαστης ανάπτυξης και για το καλό της τσέπης σας, αφού αυτές οι δουλειές προσφέρουν πολλά λεφτά κάτω από το τραπέζι.
Περίλυπος εστί η ψυχή μου έως θανάτου. Γιατί μιλάμε για το θάνατο των δασών μας, για το θάνατο της Ελληνικής φύσης, για τον ηθικό ξεπεσμό των Ελλήνων που δεν κάνουν τίποτα για να την προστατέψουν .
Από αυτό το βήμα θέλω να παρακαλέσω τους συμπολίτες μου να οργανωθούν και να κάνουν μια προσπάθεια, όλοι μαζί, ενωμένοι σαν μια γροθιά, να ξαναφυτευτούν τα καμένα δάση. Κανείς να μη λείψει. Να μην αφήσουμε καμμιά ανεμογεννήτρια να υψωθεί σε καμένο δάσος.
Να σπεύσουμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε τους πνεύμονες της ζωής μας ζωντανούς. Να βρούμε φυτώρια κωνοφόρων και να τα φυτέψουμε μόνοι μας, εθελοντικά, σε συνεργασία με δασολόγους, γεωλόγους και γεωπόνους.
Σ’ αυτό τον αγώνα θέτω τον εαυτό μου και τις μικρές μου δυνάμεις στη διάθεση των εθελοντικών ομάδων που πιστεύω πως θα σχηματιστούν άμεσα, γιατί η Ελληνική ψυχή δεν έχει τίποτα κοινό με τους έχοντες και κατέχοντες. Μακριά από εμάς όσοι νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους.
Η Ελλάδα θα ζήσει, αν το θελήσουν τα παιδιά της. Από εσάς δεν περιμένουμε και δεν ζητάμε καμμιά βοήθεια.
