Πώς μοιάζει τούτος ο καιρός σαν να μη θέλει ν’ αφήσουμε τίποτα για τις μελλούμενες γενιές. Να μη γνωρίσουν τι περνάμε και πόσα ακόμα θα στερηθούμε. Τέλος οι ελευθερίες και τα δικαιώματα. Αρχή μεσαίωνα εν έτει 2022. Του παραλόγου το ανάγνωσμα.
Αν πριν λίγα χρόνια κάποιος ισχυριζόταν ότι θα συμβούν αυτά που τώρα συμβαίνουν, θα τον παίρναμε για τρελό και δεν θα του δίναμε σημασία, ίσως και να τον λοιδορούσαμε. Να όμως που συμβαίνουν και κανείς δεν ξέρει τι τέξεται η επιούσα. Όλα είναι πια πιθανά. Όλα μα όλα μπορούν να συμβούν. Τίποτα δεν μας εκπλήσσει.
Πάψαμε να περιμένουμε το καλύτερο και μάθαμε να βολευόμαστε με το κακό, που αναγκαστήκαμε να το πούμε καλό, για το φόβο του χειρότερου. Μα θα έρθει κι αυτό και μάλιστα σύντομα. Μόνο που τότε θα το πούμε κι αυτό καλό, τη στιγμή που θα υπάρχουν ακόμα χειρότερα από αυτό.
Γυρίζω τους δρόμους, μόνος. Πίσω από τις μάσκες, ούτε καλημέρα δεν ακούω. Αντικρίζω μόνο τρομαγμένα μάτια. Τα όνειρα φευγάτα, τα μαγαζιά αδειανά. Οι πόρτες τους αντί να είναι ανοιχτές, έχουν πινακίδες που σε πληροφορούν τι πρέπει να έχεις για την είσοδό σου, κι ο υπάλληλος έχει αντικαταστήσει τον ελεγκτή – αστυνόμο.
Τείνουμε να γίνουμε ένα είδος ανθρώπων χωρίς ανθρωπιά. Ανθρωποαριθμοί. Όπου και να πάμε, πρέπει να γνωρίζουμε τους κωδικούς μας. Δεν σε ρωτάει κανείς πια το όνομά σου, αλλά το ΑΜΚΑ ή το ΑΦΜ. Στο μέλλον ίσως να κυκλοφορούμε με τον κωδικό μας αριθμό, γραμμένο στο χέρι με ανεξίτηλη γραφή, όπως έκανε στους Εβραίους ο Χίτλερ.
Δεν επικοινωνούμε, το κάνουν αυτό οι κάρτες μας. Αυτές πληρώνουν τις τράπεζες, τις αγορές μας. Εμείς δεν υπάρχουμε, αυτές καθορίζουν τις κινήσεις και το μέλλον μας. Σε λίγο καιρό θα βγουν και σκεπτόμενες κάρτες, που θα σκέφτονται και θα ενεργούν αντί για μας.
Ω ανατολή εξαίρετων πράξεων, κατάντησες όνειρο. Ω Ελλάς, χώρα ηρώων, που έβγαζες ανθρώπους γενναίους, θαρραλέους και δυνατούς. Πού πήγαν τα παιδιά σου; Κρύφτηκαν πίσω από τις οθόνες της εικονικής πραγματικότητας και δεν βλέπουν πέρα από αυτές τίποτα!
Κανείς πια δεν ακούει τους ποιητές, κανείς δεν τους γνωρίζει, κι όπως πάμε, θα πάψει να ξέρει τι σημαίνει ποίηση, τέχνη, ομορφιά, κάλλος, φως. Η ελεύθερη σκέψη έχει πέσει σε χειμερία νάρκη. Η αμφισβήτηση πήγε διακοπές. Η γενναία απόφαση είναι εδώ και καιρό απούσα. Ως πότε, άραγε;
Πού ’σαι Ρήγα να ξαναγράψεις θούριους. Πού ’σαι Κοραή να ξυπνάς τους προγόνους. Πού ’στε ήρωες που πολεμήσατε για τη λευτεριά τούτης της χώρας. Σηκωθείτε ωρέ και πάρτε φαλάγγι τους άχρηστους. Θοδωρή σήκω και ξαναφώναξε: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
Ω Ελλάς, ανάγκη τεράστια να ξαναγεννήσεις ήρωες, παιδιά που θα φοράνε ρούχα χωρίς τσέπες και δεν θα γνωρίζουν τι θα πει τραπεζικός λογαριασμός. Ω Ελλάς, αφυπνίσου! Δείξε για άλλη μια φορά στον κόσμο τι θα πει ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος, τι θα πει φως της δικαιοσύνης, τι θα πει ανθρωπιά, ουμανισμός, φιλότιμο, τι θα πει αγάπη για το καλό καγαθό. Ξαναδώσε το μέτρο που έχει χαθεί, δίδαξε σε όλους πως η γη είναι το σπίτι μας και σπούδασέ τους όλα τα οίκο: Οικονομία, οικολογία, οικοσύστημα.
Ω Ελλάς, πάρε για άλλη μια φορά την οικουμένη στις πλάτες σου κι οδήγησέ την στο φως!
