Ο όρος δεξιά και αριστερά επινοήθηκε στην Γαλλική Επανάσταση (1789). Αναζητούσαν στην Βουλή όρους για να περιγράψουν τις πρώιμες ιδεολογικές τους διαφορές. Ριζοσπάστες και Συντηρητικοί; Δημοκράτες και Βασιλικοί; Τελικά αποφάσισαν να αυτοχαρακτηριστούν ανάλογα με τις θέσεις που είχαν καταλάβει στα έδρανα.

Δεξιά είχαν καθίσει οι εκπρόσωποι των αριστοκρατών, θεωρώντας τιμητικό το να στέκονται «δεξιά του βασιλιά». Αριστερά η τάξη του λαού. Δυο χρόνια μετά, αριστερός σήμαινε οπαδός της επανάστασης, οπαδός της αλλαγής. Και δεξιός ο αντίθετος στην αλλαγή κι ακόμα ο οπαδός της επαναφοράς κάποιων καταργημένων θεσμών ή και της πλήρους επιστροφής στο παρελθόν.

Φτάσαμε στο 2024 και ακόμα πολλοί μιλούν για Δεξιά και Αριστερά χωρίς πια οι όροι αυτοί να είναι πραγματικοί. Πλέον το «δεξιά – αριστερά» έχει αλλάξει σε «ρεαλισμός – λαϊκισμός». Αυτό δεν έχει γίνει ακόμη κοινή συνείδηση στους πολίτες αλλά ισχύει στην πράξη. Οι ιδεολογίες έχουν παραμεριστεί και αυτό που μετρά ο πολίτης είναι το αποτέλεσμα, όποιος και να το φέρνει. Και τι τον φοβίζει; Ο Λαϊκισμός που μπορεί να τον εκπροσωπεί πια και ένα αριστερό κόμμα.

Τα γράφω αυτά γιατί κατατάσσουν τον λαϊκιστή Βελλόπουλο στην ακροδεξιά. Μια μεγάλη έρευνα όμως, επί μήνες μάλιστα, που αναζήτησε «ποιοι πάνε σε αυτό το κόμμα που κινείται στο ψεύδος» έδειξε ότι η πλειοψηφία είναι κεντροαριστεροί! Εντυπωσιακό και δεν θα το είχαμε ποτέ σκεφτεί αν δεν είχε μετρηθεί επιστημονικά.

Πρόκειται για πολίτες που λειτουργούν τιμωρητικά (όπως ψήφιζαν Χρυσή Αυγή, Καμμένο ή Λεβέντη) και που ενώ δεν ανήκουν στη Δεξιά, δεν θέλουν π.χ. γάμους ομόφυλων ή είναι εναντίον της προοσέλευσης μεταναστών.

Φυσικά στην Ελλάδα πολιτικοί και κόμματα προσπαθούν να πουν τι εκπροσωπούν ιδεολογικά και χάνονται στη μετάφραση. Δεν εκπροσωπούν τίποτα πια. Οι περισσότεροι πολίτες θέλουν διαχειριστές (κάποιοι ακούν με πάθος τους λαϊκιστές). Στα έδρανα της Βουλής μπορούν να κάθονται όπου θέλουν πια.