
Ο αγαπημένος φίλος μου, Λευτέρης Κουσούλης, σχολιάζοντας τα περί αθλητισμού και Ολυμπιακών Αγώνων (με την ευκαιρία) θα γράψει στο Facebook:
- Ο αθλητισμός αποτελεί μια ενδιαφέρουσα σύλληψη του ανθρώπου, ώστε η αρχέγονη βία να ελεγχθεί συμβολικά. Να υπάρχει νικητής χωρίς νεκρούς.
- Το πεδίο μάχης έγινε συμβολικός τόπος σύγκρουσης ως στάδιο.
- Η διάσταση του θεάματος τροφοδοτεί αυτόν τον συμβολισμό.
- Ο αθλητισμός παραμένει και προσφέρεται ως κατ’ εξοχήν τόπος βίας.
- Αυτό, κανένα θέαμα δεν μπορεί να το σκεπάζει για πάντα.
- Η αρχέγονη βία είναι πάντα έτοιμη να εκραγεί στο πιο φωταγωγημένο γήπεδο και στάδιο.
Δεν διαφωνώ, αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Έχοντας παίξει τρία αθλήματα (μπάσκετ, ποδόσφαιρο, χάντμπολ), θεωρώ τον αθλητισμό ένα σπουδαίο μοναδικό σχολείο ζωής, στο οποίο ΟΛΟΙ θα έπρεπε να φοιτούν. Μέσα από την άθληση πολύ νωρίς, μα πάρα πολύ νωρίς, μπαίνεις στην πραγματική ζωή.
- Αρχίζεις να μετράς τις δικές σου δυνάμεις. Σύντομα συνειδητοποιείς ότι κάποιοι άλλοι είναι καλύτεροί σου, ότι μόνο αν δουλέψεις σκληρά θα γίνεις καλύτερος.
- Βιώνεις από νωρίς την αδικία. Θα χάσεις από ατυχία ή από σκοπιμότητα.
- Χαίρεσαι! Τίποτα πιο όμορφο από ένα γκολ που έβαλα, σχεδόν από τη σέντρα, και δεν θυμάμαι πόσα δευτερόλεπτα ούρλιαζα από χαρά εκστασιασμένος. Πού αλλού να ζήσω κάτι τέτοιο;
Το πιο σημαντικό με τον αθλητισμό, λοιπόν, είναι ότι ΣΕ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ για την αληθινή ζωή, όταν θα έρθει η ώρα της. Θα είσαι έτοιμος για αυτή τη μάχη που είναι αφόρητα πιο δύσκολη, και εκεί φίλε Λευτέρη να δεις τι βία υπάρχει.