του Παναγιώτη Τζουνάκου
Δεν υπάρχει «αντικειμενικότητα» στην Ιστορία, γιατί είναι γραμμένη από αυτούς που είχαν το πάνω χέρι, δηλαδή τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και την προσάρμοζαν κάθε φορά ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Η Εκκλησία της Ελλάδος με την ανταπόκριση και την επιρροή που είχε κάθε φορά κατάφερνε να παρεμβαίνει στη λήψη των αποφάσεων της πολιτείας, η οποία διαχρονικά δεν είχε τη βούληση των διακριτών σχέσεων-ρόλων και έτσι η ελληνική ιστορία βρίθει από σκοπιμότητες και αναλήθειες. Αυτό επιβεβαιώνεται από τις πηγές και τις διασταυρώσεις των γεγονότων σε σχέση με τις μαθητικές μνήμες. Τη γενική αυτή αρχή ακολουθεί και η είσοδος της Ελλάδας στον πόλεμο και η περίοδος της Κατοχής.
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που γιορτάζει την έναρξη του πολέμου και όχι τη λήξη του στις 9/5/1945. Και αυτό γιατί χτίστηκε ο μύθος του ΟΧΙ -μια εφεύρεση της εφημερίδας του καθεστώτος «ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΜΕΛΛΟΝ» της 30ής/10/1940, η οποία μετατράπηκε σε ύμνο για τον δικτάτορα Μεταξά-, αλλά και γιατί μετά το 1945 νομιμοποιήθηκαν οι δυνάμεις που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή και τέθηκαν στην παρανομία αυτές που τον πολέμησαν, αυτές που υπερίσχυσαν με τη στρατιωτική υποστήριξη των Βρετανών και υιοθέτησαν το ΟΧΙ ως σύνθημα, από τον εμφύλιο και μετά.
Με απόφαση της τότε πολιτικής ηγεσίας, η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου καθιερώθηκε αμέσως, από το 1941, ως αφετηρία του αγώνα κατά του φασισμού, τον οποίο ξεκίνησε ο ελληνικός στρατός στα Αλβανικά βουνά (1940-1941) και συνέχιζε το ελληνικό επαναστατικό κίνημα στη κατεχόμενη χώρα (1941-1944). Η επέτειος γιορταζόταν ως αντιστασιακή ενέργεια με διαδηλώσεις, απεργίες και συγκρούσεις με τις δυνάμεις κατοχής. Γινόταν αναφορά και στα δύο σκέλη της Αντίστασης του Έθνους κατά της Ιταλικής επίθεσης και κατά των δυνάμεων του Άξονα, μέσω της συμμετοχής στο συμμαχικό μέτωπο.
Στην επέτειο του 1943 ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ ανέφερε σε ραδιοφωνικό διάγγελμα ότι «δεν θα λησμονηθούν αι νίκαι του στρατού μας στην Ήπειρο και στην Αλβανίαν, στην Μακεδονίαν και στην Κρήτη. […] Και δεν θα κινδυνεύσει από την λήθη το έπος της μυστικής στρατιάς που πολεμά νυχθημερόν υπό την τρομοκρατίαν του εχθρού εις τα πόλεις μας, μηδέ η ηρωική δράσις των Εθνικών Ομάδων μας εις τα ελεύθερα βουνά».
Ο πρώτος πανηγυρικός εορτασμός της επετείου έγινε επίσημα στις 28/10/1944, με παρέλαση ενώπιον του διορισμένου αρχικά από τον Βασιλιά Γεώργιο Β΄ στην κυβέρνηση του Καΐρου πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου και μετά την αποχώρηση των Ναζί από την Ελλάδα (17/10/1944) επικεφαλής της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, με τα συνθήματα: Λαοκρατία! Θάνατος στους προδότες! Εκδίκηση! Η Εαμική Αθήνα γιορτάζει τη μεγάλη Εθνική αντιφασιστική μέρα. Ο ΕΛΑΣ του βουνού και της πόλης αποθεώνεται κ.λπ. Όμως, τα σώματα ασφαλείας απουσίαζαν από τον εορτασμό λόγω της εκτεταμένης συνεργασίας, ιδιαίτερα της Χωροφυλακής, με τον κατακτητή.
Ο δεύτερος εορτασμός έγινε στις 28/10/1945 με τον αποκλεισμό των αντιστασιακών και την άσκηση βίας στις γιορτές που οργάνωσε το ΕΑΜ. Αυτοί που σκότωναν κατά διαταγή των Γερμανών και των Ιταλών δολοφόνησαν αντιστασιακούς και σήμερα. Ένας αγωνιστής στο Δουργούτι και ένας άλλος στην Καβάλα έπεσαν από τις φασιστικές ελληνικές σφαίρες. Το αγνό ελληνικό αίμα στιγματίζει τη γιορτή των δωσίλογων. Στο γιορτασμό αυτό τα σώματα ασφαλείας είχαν κεντρική παρουσία παρελαύνοντας μπροστά από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Δηλαδή, οι φορείς που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή είχαν νομιμοποιηθεί και συμμετείχαν στον εορτασμό της επετείου, ενώ η ΕΑΜική Αντίσταση ήταν παράνομη και είχε αποκλειστεί. Έτσι, στο διάγγελμα του αντιβασιλέα και στον λόγο του προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών δεν υπήρχε καμιά αναφορά στα χρόνια της Κατοχής ή στο αντιστασιακό κίνημα.
Μετά τα Δεκεμβριανά (1944) ο εορτασμός συγκροτείται με πολιτικά και όχι πραγματικά κριτήρια. Επιλέγει και προβάλει στοιχεία του παρελθόντος που είναι κατάλληλα για την τόνωση της επιλεκτικής εθνικής ταυτότητας και όχι εκείνα που δεν εξυπηρετούν αυτόν τον στόχο. Η Ιστορία λοιπόν προβάλλεται με συγκεκριμένο σκόπιμο τρόπο. Η αφαίρεση της Κατοχής και της Αντίστασης από τους εορτασμούς και η αναφορά μόνο στον ελληνοϊταλικό πόλεμο έχει σήμερα επικρατήσει απόλυτα και μας φαίνεται δεδομένη. Έτσι οι εορτασμοί για την 28η Οκτωβρίου παρουσιάζουν σημαντικό έλλειμμα και οφείλει η πολιτεία να επανορθώσει.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, πιστή στη θέση ότι δεν πρέπει να απουσιάζει από όλες τις μεγάλες στιγμές του έθνους παρεισφρέει και τώρα στην ελληνική πολιτεία και αποφασίζει το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με το αιτιολογικό ότι η Παναγία βοήθησε τον ελληνικό στρατό στον πόλεμο του ’40. Σήμερα ακολουθεί τις μεροληπτικές θέσεις της πολιτείας, παρότι πολλά στελέχη της, ιερωμένοι, είχαν ενεργό και πρωταγωνιστικό ρόλο στην Εθνική Αντίσταση κατά των φασιστοναζιστών εισβολέων.
Στους εορτασμούς για την 28η Οκτωβρίου που ακολούθησαν και μέχρι σήμερα, εκτός από τη συμμετοχή της Εκκλησίας ως ουσιαστικού παράγοντα συμβολής, γίνονται και στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις. Οι μαθητικές ξεκίνησαν την 25η Μαρτίου 1936 από τον υπουργό των Στρατιωτικών Μεταξά, τον μετέπειτα δικτάτορα της 4ης Αυγούστου, με τιμώμενο πρόσωπο τον Βασιλιά. Οι μαθητές ενδεδυμένοι ομοιόμορφα, οι μικρότεροι και με την ταινία με το ΟΧΙ, με συντονισμένο βηματισμό σε γραμμές και το κεφάλι δεξιά, μοιάζουν σαν να έχουν εκπαιδευθεί σε στρατόπεδα. Δεδομένου ότι, πολλοί συμμετέχουν παρά τη θέλησή τους και φασιστικού τύπου μαθητικές εκδηλώσεις δεν γίνονται σε καμιά άλλη χώρα, επιβάλλεται να καταργηθούν.
Επειδή κάποιοι αντιδρούν θεωρώντας ότι βάλλεται ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός και παραποιούνται η Εθνική συνείδηση και ταυτότητα, να θυμίσω ότι ο ελληνισμός από τα αρχαία χρόνια και ο χριστιανισμός αργότερα είχαν διαφορετική πορεία, άσχετα αν κάποιοι για τους δικούς τους λόγους επέβαλαν την αλληλοεξάρτησή τους. Ο Ελληνισμός δεν έχει ανάγκη από τυμπανοκρουσίες και στημένες «πατριωτικές» και θρησκευτικές εκδηλώσεις. Πηγάζει από το αίμα των ελλήνων, που έχει χυθεί διαχρονικά στα πεδία των υπαρξιακών εθνικών αγώνων και εκείνο που απαιτείται σήμερα είναι, η Ιστορία που διδάσκεται σε ολόκληρη την εκπαίδευση να ξαναγραφεί σωστά.
Υγ 1. Σε έρευνα της Prorata (2/2024) στο ερώτημα: «Το να είναι κάποιος Έλληνας δεν ταυτίζεται κατ’ ανάγκην με το να είναι Χριστιανός Ορθόδοξος» συμφώνησε το 76%.
Υγ 2. Πριν από λίγες μέρες το 3ο Γυμνάσιο Θήβας πήγε τους μαθητές για επίσκεψη στο Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού Θήβας (ΚΕΠΒ). Εκεί υπήρξε «εκπαιδευτική» δράση, όπου οι μαθητές πραγματοποίησαν βολές εξομοίωσης. Μιλάμε για παιδιά 13-14 χρόνων που έπιασαν όπλα, όλα υπό την ενθάρρυνση φαντάρων και καθηγητών.
