Με ένα από τα σπουδαιότερα έργα της ελληνικής δραματουργίας, άνοιξε το βράδυ της Τρίτης 19/7, η αυλαία του 35ου Φεστιβάλ του Σαϊνοπούλειου Θεάτρου, την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη.
Το κοινό καλωσόρισε ο νέος Πρόεδρος του Ιδρύματος και Δήμαρχος Σπάρτης, αποτίοντας έναν μικρό φόρο τιμής στην αείμνηστη Χρυσαυγή Σαϊνοπούλειο. Ιδιαίτερα συγκινητική εικόνα, τα δυο λευκά τριαντάφυλλα που είχαν εναποθέσει οι συνεργάτες της εκλιπούσης σε κάθισμα της πρώτης σειράς του θεάτρου.
Η «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» αν και γράφτηκε πριν από 2.500χρόνια λίγο πριν από τον θάνατο του Ευριπίδη, περιγράφει καταστάσεις που μπορεί κανείς να βρει και στη σύγχρονη πραγματικότητα, ενώ η σκηνοθετική ματιά του Θέμη Μουμουλίδη αποτύπωσε στο έπακρο τα μηνύματα που ο τραγωδός επιθυμούσε να περάσει στον θεατή.
Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος ενσάρκωσε μοναδικά τον διχασμένο Αγαμέμνωνα, ο Άκης Σακελλαρίου ξετύλιξε έναν παθιασμένο για εκδίκηση αλλά και γεμάτο τρυφερά αισθήματα για τον αδερφό του, Μενέλαο. Η Ιωάννα Παππά όρθωσε μια εμβληματικά δραματική Κλυταιμνήστρα καταφέρνοντας να «μεταλαμπαδεύσει» τον πόνο των σπλάχνων της για το χαμό της πρωτότοκης της στο κοινό, χωρίς όμως να χάσει τη μεγαλοπρέπεια που διακρίνει μια βασίλισσα. Εξαιρετικός και ο Γιώργος Χρυσοστόμου στο ρόλο του αγέρωχου και δίχως φόβο Αχιλλέα. Στο ρόλο του Πρεσβύτη - Δούλου, ο Παντελής Δεντάκης, παρέδωσε μαθήματα αφοσίωσης και πίστης προς τον «αφέντη» βασιλιά του.
Ο χορός που απαρτιζόταν από εξαιρετικές ερμηνεύτριες απέδωσε σκηνές άριστης καλλιτεχνικής συνεργασίας ιδιαίτερα κατά την πράξη που σήκωσαν στα χέρια την Ιφιγένεια, που πλέον ξεκάθαρα είχε αποδεχθεί τη μοίρα της, τη θυσία της για την σωτηρία των Ελλήνων.
Στο ρόλο της Ιφιγένειας η εξαιρετικά ταλαντούχα Μαρία Πετεβή αγκάλιασε την ηρωίδα της με αρτιότητα. Ξεδίπλωσε το ταλέντο της, αποδίδοντας στην πρωταγωνίστρια το σθένος που της πρέπει, οδηγώντας μόνη της, τον εαυτό της, στην τελευταία πράξη της ζωής της. Η Ιφιγένεια θυσιάζεται για έναν μάταιο πόλεμο, όμως η μεγαλύτερη θυσία ήταν η συνειδητοποίηση της ηρωίδας, των αιτιών, που οδήγησαν τον πατέρα της, να την προσφέρει στο μαχαίρι της θυσίας.
Η παράσταση καταχειροκροτήθηκε από τους θεατές όχι από κεκτημένη ταχύτητα αλλά για την υπέροχη σκηνοθεσία καθώς και για τις καταπληκτικές ερμηνείες που έφεραν ενώπιον του κοινού την ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής η οποία όμως μοιάζει τόσο πολύ με τη σύγχρονη πραγματικότητα.
