Πάντα είμαστε η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Σε λιγότερο από δυο μήνες έχουμε ευρωεκλογές και κανείς δεν συζητά γι’ αυτές. Ο Κασσελάκης με 14% στις δημοσκοπήσεις ζητά εκλογές με... παρατηρητές, ο Ανδρουλάκης ψάχνει να βρει ποιοι και γιατί τον παρακολουθούσαν. Κανείς δεν ασχολείται με το δυσάρεστο γεγονός ότι 11 Έλληνες Ευρωβουλευτές μας ήταν σαν να μην υπάρχουν τα τελευταία 5 χρόνια.

Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ δεν ανήκουν σε καμία ομάδα και απλώς καταγγέλλουν «την Ευρώπη των μονοπωλίων». Οι ευρωβουλευτές της Χρυσής Αυγής είναι με μηδενική δράση. Η Καϊλή του ΠΑΣΟΚ, αφού βαφτίστηκε χωρίς ντροπή Δούρειος Ίππος της... ΝΔ, είναι στην ουσία εκτός.

Σε μια κανονική χώρα θα έπρεπε αυτό να μας έχει απασχολήσει. Χρειαζόμαστε τους καλύτερους στην ΕΕ. Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι αποδυναμωμένη στο Ευρωκοινοβούλιο. Κανείς δεν το βλέπει έτσι. Και τις ευρωεκλογές τις έχουν κάνει ένα ακόμη πεδίο φθηνής και ασήμαντης αντιπαράθεσης.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί η Ελλάδα, περισσότερο από ποτέ, έχει την ανάγκη από ένα πολιτικό σύστημα ικανό να συνεννοηθεί ώστε να διορθωθούν διαχρονικές παθογένειες, να αξιοποιηθούν μεγάλες ευκαιρίες που φέρνει το Ταμείο Ανάκαμψης, να ασχοληθούμε επιτέλους σοβαρά με την αναδιάταξη της Παιδείας με την επανίδρυση του κράτους, με ένα νέο ΕΣΥ, με τον περιορισμό επιτέλους της γραφειοκρατίας που καθηλώνει τα πάντα.

Για τίποτε από όλα όσα μας ταλαιπωρούν δεν ασχολούνται τα κόμματα. Δεν έχουν προτάσεις να καταθέσουν, έχουν μόνο τσιτάτα και υπεράσπιση του ψεύδους και των τερατολογιών. Ούτε έχουν προτάσεις για μια ακόμα καλύτερη σχέση με την Ευρώπη, έχετε ακούσει κάτι;

Πορευόμαστε λοιπόν στα τυφλά παντού. Κόμματα ανάξια να μας εκπροσωπούν είναι στην πρώτη γραμμή αλλά κανείς δεν τα χρειάζεται. Και τι απομένει; Μόνο ένας πρωθυπουργός που υπερβαίνει ακόμη και το δικό του κόμμα και προσπαθεί ό,τι προσπαθεί. Συμφωνείς ή διαφωνείς, αυτή είναι πια η Ελλάδα.