Η προσέγγιση, η ανακάλυψη και η δημοσιοποίηση των βαθιών κοινωνικών μορφών οργάνωσης και οι μεταξύ τους αμφίπλευρες επιδράσεις και συσχετίσεις, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η απαξίωση και η καταστρατήγηση των θεσμών είναι καθολική μαρτυρία, με την αγωνία για ένα καλύτερο αύριο να κορυφώνεται. Οι εξουσίες, πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές, υπερασπίστριες της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, της ανισοκατανομής του παραγόμενου πλούτου και του προσπορισμού του από την οικονομική ολιγαρχία κυριαρχούν, έχοντας στη φαρέτρα τους και τους μηχανισμούς βίας και καταστολής.
Ο καπιταλισμός του ανελέητου ανταγωνισμού, κρυμμένος πίσω από τις θολές ιδεολογίες και τις «αγορές» είναι ο παραγωγός των κοινωνικών ανισοτήτων, με το ταξικό πρόσημο να έχει εγκατασταθεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων-εργαζομένων, οι οποίοι έχουν αποδεχθεί μοιρολατρικά την προσφερόμενη δουλοπρέπεια, συμβιβασμένοι με το δόγμα ότι οι ανισότητες είναι στη Φύση τους και κατατάσσονται σε κατηγορίες από την καταγωγή τους. Ισοπεδώνει κάθε κοινωνική κατάκτηση, ροκανίζει τη δημοκρατία και έτσι βρίσκει πρόσφορο έδαφος στα δεξιά και ακροδεξιά πολιτικά κόμματα, τα οποία τον τροφοδοτούν και τον στηρίζουν. Τις διαμορφωμένες αυτές κοινωνικές φόρμες αποκαλύπτει το «Δοκίμιο Πολιτικής Φιλοσοφίας της Πράξης», το εξαιρετικό βιβλίο του πολυγραφότατου Δ/ρα Καθηγητή των Οικονομικών Επιστημών Κώστα Λάμπου «Κοινωνική αν-Ισότητα & Αταξικός Ουμανισμός» από τις εκδόσεις ΚΟΥΚΙΔΑ 2023, με την ιδιαίτερη επιμέλεια του Δημήτρη Δημόπουλου.
Με επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο ξεσκεπάζει τις εξουσιαστικές επικαλύψεις, τις υποκρισίες και τις απάτες και φέρνει το άτομο μπροστά στις δικές του «κατακτήσεις». Αποφάσισε να σκαλίσει το «μέγα ψεύδος», όπως γράφει, πάνω στο οποίο είναι χτισμένη ολόκληρη η Δύση ως κοινωνική οντότητα, το οποίο αποτελεί τη βασική αιτία της διαχρονικής συγκρουσιακής νοσηρότητάς της. Στέκεται απέναντι στον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας λέγοντας ότι το κεφάλαιο ταΐζει τους «σιτιζόμενους στο Πρυτανείον» ακαδημαϊκούς και διανοούμενους που το υπηρετούν και περνάει τον καταναλωτισμό ως δείκτη κοινωνικής ευημερίας. Ο θρησκευτικός μύθος είναι μια παγίδα για τους αμαθείς και φτωχούς και η επίτευξη της αθανασίας, μια εφεύρεση μέσω της αλχημείας, της αποκρυφιστικής ψευδοεπιστημονικής τεχνουργίας και πρακτικής. Και ότι, μπορεί να ελπίζει μόνο όποιος κοιτάει μπροστά και μακριά, οραματίζεται και δρα και όχι όποιος κοιτάει κάτω, προς τα πίσω ή προς τον ουρανό.
Μερικά αποσπάσματα είναι χαρακτηριστικά:
«Σκοπός αυτής της μελέτης είναι να ξανατεθεί σε συζήτηση το οικουμενικό αίτημα για την άρση της κοινωνικής ανισότητας και το πέρασμα σε έναν κόσμο της κοινωνικής ισότητας, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες γενικής και επικίνδυνης παρακμής του καπιταλισμού…».
«Οι δυσκολίες της ζωής και οι αδικίες της κοινωνίας δεν λύνονται με τις προσευχές στα κακότεχνα φετίχ της εξουσίας, του λεγόμενους θεούς, αλλά με τον αυτοσεβασμό, την αυτοπεποίθηση, την συνεργασία, την αλληλεγγύη και με τους κοινωνικούς αγώνες για την κατάκτηση της κοινωνικής ισότητας και του αταξικού ουμανισμού».
«Οι διαχρονικές εξουσίες δημιούργησαν “θεούς” και “παραδείσους” που υπόσχονταν στους αφελείς πιστούς “αθανασία” μέσω της υποτιθέμενης μεταθανάτιας ζωής, ως αντάλλαγμα της υποταγής, της εκμετάλλευσης, της εξαθλίωσης και της “ενάρετης” ζωής τους…».
«Η μόνη πραγματική ελευθερία, η ελευθερία του Ανθρώπου, προϋποθέτει μια κοινωνία των ίσων, οικονομική και κοινωνική ισότητα για όλους ανεξαίρετα…»
Οι πολύμορφες αντιδημοκρατικές επιθέσεις που δέχονται οι άνθρωποι από την εξουσιαστική οικονομική, κοινωνική και θρησκευτική ελίτ, τους καταγράφουν ως αναλώσιμα νούμερα. Ο καπιταλισμός, ο δημιουργός των κοινωνικών αντιφάσεων, με τη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη μορφή του, υποδαυλίζει τις βασικές αρχές και αξίες και σε ύψιστο βαθμό τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ενόσω οι εσώκλειστοι συνήθισαν να ζουν με τον φόβο, να φοβούνται ακόμη το φως και την ελευθερία, παρότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν εκτός από τις «αλυσίδες» τους, η κοινωνία θα παραμένει μακριά από τα εξαντλητικά ερωτήματα της ζωής.
Ο καθένας αποδεχόμενος αδιαμαρτύρητα την ατομική του περίφραξη, αποκομμένος και αποστασιοποιημένος από τη μαζική διεκδίκηση, γίνεται τροχοπέδη και στη δική του απελευθέρωση. Αν η σκέψη του, ο προβληματισμός, η αμφισβήτηση και ο στοχασμός του δεν ενεργοποιηθούν, δεν μπουν μπροστά, η υπόσταση και η ποιότητά του θα αναπαύονται στην πνευματική του ανωριμότητα, στην πολιτική του καθήλωση. Το πέρασμα σε μια μετακαπιταλιστική εποχή για τη μετάβαση στον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας είναι επιτακτική, αφού η αστική τάξη εξελίχθηκε σε επικίνδυνη και καταστροφική δύναμη για την ανθρωπότητα.
«Σήμερα, τόσο οι αντικειμενικές όσο και οι υποκειμενικές προϋποθέσεις σπρώχνουν τον στοχασμό του καθενός μας και συνολικά του Κοινού των Ανθρώπων, της Κοινότητας, στην αναζήτηση σύγχρονων απαντήσεων για τα σύγχρονα προβλήματα της ανθρωπότητας σε μικροκοινωνικό και μακροκοινωνικό επίπεδο, πράγμα που δεν μπορεί να συμβεί με την κοσμοαντίληψη που είναι ένα χαρμάνι σκοταδιστικών μύθων και εξουσιαστικών ιδεολογιών».
Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύθηκε από την «Εφημερίδα των Συντακτών» στις 27/7/2024.
