Από τη μουσική επανάσταση των ’60s μέχρι τη σιωπηλή οργή των Τεμπών, η ιστορία δείχνει πως κάθε γενιά που θυμώνει, το κάνει γιατί αγαπά και οραματίζεται. Η σημερινή νεολαία δεν είναι αδιάφορη. Είναι σε εγρήγορση, κουρασμένη από ψέματα, ανυπόμονη για δικαιοσύνη. Κι αυτός ο θυμός, αν τον ακούσουμε, μπορεί να γίνει η πιο δημιουργική δύναμη αλλαγής.
Από το Γούντστοκ της ειρήνης και της μουσικής, στον Γαλλικό Μάη της εξέγερσης και των συνθημάτων.
Από το Πολυτεχνείο της ελευθερίας, στα Τέμπη της οργής και της σιωπής.
Κάθε εποχή έχει τη δική της σπίθα, κι αυτή η σπίθα είναι πάντα η ίδια: η αδικία.
Οι νέοι, σε κάθε γενιά, είναι εκείνοι που δεν αντέχουν την αδικία να γίνεται κανονικότητα. Που σηκώνουν φωνή όταν οι άλλοι έχουν συνηθίσει τον θόρυβο. Που θυμώνουν, γιατί αγαπούν τη ζωή περισσότερο από τον φόβο.
Είναι η γενιά που της είπαν πως «όλα είναι δυνατά», αλλά βρέθηκε αντιμέτωπη με πόρτες κλειστές, με δουλειές χωρίς προοπτική, με σπουδές που δεν οδηγούν πουθενά και με μια πολιτεία-κυβέρνηση που συχνά αδιαφορεί. Είναι η γενιά που βλέπει το μέλλον της να καθυστερεί στα φανάρια της ανασφάλειας.
Ναι, είναι θυμωμένοι. Και καλά κάνουν.
Γιατί μεγάλωσαν με υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, με όνειρα που τα τσάκισαν στην ουρά της ανεργίας και με ένα σύστημα που τους ζητά να «προσαρμοστούν», δηλαδή να σωπάσουν.
Είναι η γενιά που δουλεύει πλέον χωρίς ωράριο και χωρίς προοπτική. Που σπούδασε για να την πληρώσουν με ετεροαπασχόληση. Που βλέπει τον πλανήτη να καίγεται, την κλιματική αλλαγή να απειλεί τη ζωή, τη βία να επανέρχεται στις σχέσεις, τα ψέματα να κυκλοφορούν πιο γρήγορα από την αλήθεια, τις αξίες να θρυμματίζονται και τους «μεγάλους» να της λένε να κάνει υπομονή.
Αλλά δεν θα κάνει.
Γιατί ο θυμός της δεν είναι μόδα, είναι κραυγή. Είναι το όχι που δεν ειπώθηκε. Είναι η φωνή που ανεβαίνει απ’ τα υπόγεια, από τα chat, από τις πλατείες με πλακάτ στις διαδηλώσεις, με μουσική, με τέχνη, με σιωπή από κάθε τόπο που δεν χωράει αδικία με τον δικό τους τρόπο.
Αυτή η γενιά δεν ζητά ελεημοσύνη, ζητά χώρο. Ζητά δικαιοσύνη, οξυγόνο, καθαρό αέρα, λόγο στις αποφάσεις. Θέλει να χτίσει, όχι να παραλάβει ερείπια.
Και όσοι τους βλέπουν με φόβο, ας καταλάβουν: δεν είναι ο θυμός το πρόβλημα, είναι η αδιαφορία που τον γέννησε.
Γιατί αυτή η νέα γενιά, μέσα στην οργή της, κουβαλά κάτι που οι προηγούμενοι ξεχάσαμε: την ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί ακόμα να αλλάξει.
Τι πρέπει να γίνει
Δεν αρκεί να τους κατανοήσουμε, πρέπει να τους ακούσουμε στ’ αλήθεια. Να τους δώσουμε βήμα, λόγο και ευθύνη. Να κάνουμε την εκπαίδευση ουσιαστική, την πολιτική έντιμη, την κοινωνία δίκαιη. Να μην τους ζητάμε να «προσαρμοστούν», αλλά να τους εμπιστευτούμε να αλλάξουν ό,τι πρέπει να αλλάξει. Να επενδύσουμε στην παιδεία, στην αξιοκρατία, στην περιβαλλοντική και κοινωνική συνείδηση. Να τους δώσουμε χώρο να δημιουργήσουν, όχι να απολογηθούν για το ποιοι είναι. Γιατί αν συνεχίσουμε να αγνοούμε τη φωνή αυτής της γενιάς, ο θυμός της θα γίνει σιωπή και τότε θα είναι αργά.
Αν όμως τη στηρίξουμε, αν της δώσουμε τη δύναμη και την εμπιστοσύνη που αξίζει,
τότε ο θυμός της θα γίνει ενέργεια, ιδέα, πράξη, αλλαγή.
Και ίσως, μια μέρα, να μπορούμε όλοι να πούμε πως αυτή η γενιά, η θυμωμένη, η ανυπόμονη, η αληθινή, ήταν εκείνη που έκανε πράξη το πιο απλό και ταυτόχρονα το πιο δύσκολο αίτημα: Δημοκρατία. Συμμετοχή. Δικαιοσύνη.
Για μια κοινωνία δίκαιη που τους χωράει όλους, ως πολίτες, με αξιοπρέπεια.
