Ζούμε αυτήν την περίοδο, ως χώρα και ως λαός, έναν ιδιότυπο οικονομικο-πολιτικό πόλεμο, ο οποίος υποκινείται από την κυρίαρχη δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Γερμανία, με σκοπό την υποταγή της νέας ελληνικής κυβέρνησης στα κελεύσματα του Βερολίνου. Από το μέγεθος των αντιδράσεων των Γερμανών ιθυνόντων και των άλλων Ευρωπαίων παρατρεχάμενών τους, που τις περισσότερες φορές ξεφεύγουν από τα όρια της πολιτικής ευπρέπειας, φαίνεται πως η κυβέρνησή μας αντέχει στις πολυποίκιλες πιέσεις και δεν έχει σκύψει το κεφάλι. Γι’ αυτό και πρέπει να σταθούμε δίπλα της και να της συμπαρασταθούμε, ώστε να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία, δεδομένων των συνθηκών, για να κατορθώσουμε να απεμπλακούμε από τον βρόγχο της απάνθρωπης λιτότητας και να μπούμε σταδιακά στο δρόμο της ανάπτυξης.
Τέτοιες μέρες, υπό το φως της μεγάλης εθνικής γιορτής της 25ης Μαρτίου, αυτή η προσπάθεια αποκτά άλλες διαστάσεις, ιδίως αν συνδυαστεί με το γεγονός ότι για πρώτη φορά τίθεται προς τους Γερμανούς, τόσο ευθαρσώς, το ζήτημα των αποζημιώσεων των συγγενών των θυμάτων, των εγκλημάτων πολέμου που διέπραξαν οι ναζί, των οικονομικών επανορθώσεων για τις μεγάλες καταστροφές που υπέστη η πατρίδα μας και της επιστροφής του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, που πήραν οι Γερμανοί από την Ελλάδα και ουδέποτε το επέστρεψαν!
Η αντιπαράθεση με τους άτεγκτους Γερμανούς χρειάζεται υψηλά ψυχικά αποθέματα, ατράνταχτο φρόνημα, τεράστια θέληση, μεγάλη αντοχή και αγωνιστική δύναμη. Αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική ηγεσία, αλλά και όλους εμάς, γιατί αν εμείς «κιοτέψουμε» τότε όσο μαχητικός κι αν είναι ο πρωθυπουργός μας θα είναι δύσκολο να ανταπεξέλθει στις ανάγκες αυτής της σκληρής διαπραγμάτευσης. Μόνον αν πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και στο δίκαιο του αγώνα μας, αν διεκδικήσουμε ανυποχώρητα το δικαίωμά μας στην αξιοπρέπεια και στην ισότιμη μεταχείρισή μας από τους «εταίρους» και «συμμάχους» μας, θα φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η Επέτειος της 25ης Μαρτίου είναι μια μοναδική ευκαιρία για να αναβαπτισθούμε στην εθνική μας κολυμβήθρα, να ενστερνιστούμε τα ιδανικά των προγόνων μας, που σήκωσαν το ανάστημά τους στον πανίσχυρο σουλτάνο για να ζήσουν σαν ελεύθεροι άνθρωποι, και «να μεθύσουμε με το αθάνατο κρασί του είκοσι ένα», όπως λέει ο ποιητής.
«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα; Αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση». (Θ. Κολοκοτρώνης, Ο λόγος στην Πνύκα, 7 Οκτωβρίου 1838)
«...η αληθινή αιτία είναι η απελπισία των Ελλήνων, οίτινες κλεισθέντες ολόγυρα υπό των τυράννων των καθ’ εκάστην ημέραν εκαταδιώκοντο από αυτούς δια της αρπαγής των πραγμάτων των, της ατιμώσεως των, της σφαγής, της αγχόνης και των άλλων της δουλείας συμφορών, η δε απελπισία αύτη και ο φόβος περί της μελλούσης φυσικής υπάρξεώς των εγέννησαν εις τους Έλληνας την απόφασιν της Επαναστάσεως». (Φωτάκου, Απομνημονεύματα)
«Όσον περισσότερον παρατηρεί τις τα πράγματα της ελληνικής επαναστάσεως, όσον ακριβέστερον εξετάζει τας ελπίδας, τα σχέδια και τα μέσα πραγματοποιήσεως αυτών, δεν δύναται να μην κυριευθή από δίκαιον θαυμασμόν, πώς από τοιαύτα μικρά και ασήμαντα διδόμενα προήχθη τοιούτο μέγα αποτέλεσμα». (Δημητρίου Αινιάνος, Απομνημονεύματα)
«Πατρίς, να μακαρίζης γενικώς όλους τους Έλληνες, ότι θυσιάστηκαν δια σένα να σ’ αναστήσουνε, να ξαναειπωθής άλλη μίαν φορά ελεύτερη πατρίδα, όπου ήσουνε χαμένη και σβησμένη από τον κατάλογον των εθνών». (Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα)
Το Εικοσιένα δεν τέλειωσε όπως το οραματίστηκαν οι πρωτεργάτες του. Μπήκαν στο δρόμο του άλλες δυνάμεις και το ξεστράτισαν. Έτσι, αν κι έχουν περάσει πανω από εκατόν τόσα χρόνια, η πατρίδα μας δεν έχει βρει ακόμα προκοπή! Είναι γι’ αυτό βαρύ το χρέος της σημερινής κυβέρνησης καιόλου του λαού, να βρουν τον τρόπο να βάλουν ένα τέλος σ΄αυτήν την άθλια πολιτική κατάσταση, στην οποία μας οδήγησαν οι μετασπολιτευτικές κυβερνήσεις αυτών που διαφήμιζαν στα λόγια τον «πατριωτισμό» τους και στην πράξη παρέδιδαν την Ελλάδα δέσμια στα χέρια των δανειστών-τοκογλύφων της!
Το χρωστάμε σε όλους αυτούς που έπεσαν στα πεδία των μαχών, στα θύματα των τουρκικών θηριωδιών, σε όσους υπέστησαν τα πάνδεινα, για να απολαμβάνουμε εμείς το προνόμιο της ελευθερίας.
«Ας μην βρέξη ποτέ
το σύννεφον, και ο άνεμος
σκληρός ας μη σκορπίση
το χώμα το μακάριον
που σας σκεπάζει.
(Α. Κάλβος, Εις τον Ιερόν Λόχον)
