Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω…
Γαλάτεια Καζαντζάκη
Επισκέφθηκα σε προγραμματισμένο ραντεβού με τον προϊστάμενο, υπηρεσία του δημοσίου της χώρας που λέγεται Ελλάδα και ηγείται, όπως δηλώνει πανευτυχής και υπερήφανος ο αξιότιμος κυβερνητικός εκπρόσωπος, της …τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.
Πραγματικά κάτι επαναστάτησε μέσα μου με όλα αυτά που βίωσα. Ήταν μια επαναλαμβανόμενη εμπειρία! Κοντεύω να εθιστώ!
Δεν λέω, πολύ ωραίο το κτήριο και ο εσωτερικός φωτισμός υπέρλαμπρος. Ο διάκοσμος πλούσιος, το κάθε γραφείο είχε το χαρακτήρα του και του προϊσταμένου χλιδή. Πρωθυπουργικό. Και τα αιρ κοντίσιον στο φουλ.
Πραγματικά ιδανικός χώρος για δουλειά.
Και πιο πραγματικά, το δούλεμα αρχίζει…
Η γραμματέας καθ’ όλα ευγενέστατη, δεν ήξερε αν ο προϊστάμενος θα έρθει σήμερα αλλά, καλοσύνη της, μου είπε ότι μπορώ να τον περιμένω αν θέλω. Και εγώ ήθελα!
Μπροστά της ο υπολογιστής στα πλαίσια της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και πίσω της μια ύπουλη και ρουφιάνα τζαμαρία, όπως αποδείχτηκε. Αυτή η ύπουλη τζαμαρία ήταν που μου αποκάλυψε ότι η γραμματεύς έπαιζε πασιέντζες! Εκείνο που δεν κατάλαβα λόγω του αντικατοπτρισμού ήταν, αν έπαιζε αράχνη, μαντίλα ή κλασσική Ελληνική.
Η παραδίπλα εργαζόμενη άκουγε το αγαπημένο της πρόγραμμα στο ραδιόφωνο και έβλεπε προς ενημέρωσή τις ειδήσεις στον υπολογιστή, όπως οφείλει ο κάθε πολίτης που θέλει να μη του ξεφύγει τίποτα, προκειμένου να είναι ενημερωμένος.
Από το βάθος του διαδρόμου πρόβαλε ετέρα εργαζόμενη, με το κινητό ανά χείρας και πλήρης ακουστικών(πάνω απ’ όλα η υγεία) που μιλούσε με επιστήθια φίλη της για τα ενδοοικογενειακά η στην νομική διάλεκτο, γαμικά προβλήματα με τον σύζυγο της, ο οποίος μεταξύ άλλων χτύπησε τόσο δυνατά το ντουλάπι που κόντεψε να το σπάσει.
Για το απόρρητο δε της μαρτυρίας της, βγήκε γρήγορα έξω καθώς η υπόθεση, εκτός των άλλων σήκωνε δικαίως και διακαώς τσιγάρο.
Δεν πρόλαβε καλά- καλά να βγει και κατά τον προαυλισμό της, το τηλέφωνο της γραμματέως χτύπησε και την αναζητούσαν. Η γραμματεύς πλήρης ειλικρινείας απάντησε, ότι η κύρια απουσιάζει αυτή την στιγμή. Πάρτε αργότερα.
Σε παρακείμενο γραφείο μετά τζαμαρίας και αυτό, έτερος εργαζόμενος, χωρίς κανένα καμουφλάζ παρακολουθούσε Μουντιάλ σε επανάληψη, κρατώντας στο χέρι ένα κριτσίνι ολικής με σησάμι, καθότι ώρα δεκατιανού. Ο φίλαθλος αυτός, από ότι κατάλαβα, ήταν οπαδός του Ιράν και γαλλομαθής, καθώς τους σιχτίριζε με γαλλικά για την τριπλή ευκαιρία που έχασαν.
Την στιγμή εκείνη ένα γεροντάκι έκανε το φάουλ να του κτυπήσει την πόρτα και να του ζητήσει ένα χαρτί που του είχαν υποσχεθεί για την ημέρα εκείνη. Η απάντηση του υπαλλήλου ήταν σαν διαιτητή σε βάθρο εξουσίας. Ήταν κόκκινη κάρτα! Έχουμε τόση δουλειά που σε λίγο θα κοιμόμαστε εδώ. Και σε άψογο ενικό συμπλήρωσε: Πέρασε την άλλη εβδομάδα! Πάλι καλά που δεν του είπε να πάει με τον κηδεμόνα του!
Επιτέλους έφτασε και ο προϊστάμενος. Ο άνθρωπος ευγενέστατος, τους καλημέρισε μία, τους καλημέρισε δύο αλλά απάντηση δεν πήρε από κανέναν αφού ήταν απορροφημένοι στις εργασίες (!)τους
Απόρησα και με το βλέμμα, του έδειξα πως προσπαθώ να καταλάβω όλο αυτό που συμβαίνει. Μα πήρα απάντηση πληρωμένη: Με τους εργαζόμενους (!) πρέπει να τα πηγαίνεις καλά γιατί ότι ώρα θέλουνε σε βγάζουνε στον τάκο!
Για να λέμε και κανένα ανέκδοτο, όλο αυτό που συμβαίνει μπορεί να είναι η εξαίρεση ή η αναψυχή στην καταναγκαστική εργασία, στα στρατόπεδα ανεπιτήδευτων εργαζομένων βολέματος, της πατρίδας.
Ποιος άραγε μπορεί να φανταστεί ότι αυτή η χώρα μπορεί να προχωρήσει;
Βρε, μήπως να φτιάξουμε μια δημοσιοϋπαλληλική αστυνομία; Μήπως και μια αστυνομία που να ελέγχει την αστυνομία; Τόσους άνεργους έχουμε.
Καληνύχτα παιδεία, σεβασμός, φιλότιμο, καθήκον και όσα άλλα μπορείτε να προσθέσετε.
Τσάμπα καίει η λάμπα, ώρα να φεύγουμε…
Καληνύχτα πατρίδα Ελλάδα με τα άξια τέκνα σου.
Και τώρα που το θυμήθηκα, ποιός κερδίζει όταν επιτρέπεται τα κινητά των δημοσίων υπαλλήλων να είναι ανοιχτά εν ώρα εργασίας;
Πόσο δύσκολη είναι η απάντηση!
