Η εκλογική μάχη δεν έχει τελειώσει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στις 25 Ιουνίου χρειάζεται ένα ποσοστό άνω του 38% για να πάρει αυτοδυναμία, που μάλιστα θα είναι οριακή αν μπουν στη Βουλή κι άλλα κόμματα, όπως είναι πολύ πιθανό. Αυτή η μάχη απαιτεί εγρήγορση, καλό σχεδιασμό και μια νέα πειστική προεκλογική εκστρατεία.

Ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι στις 25 Ιουνίου μπορεί να κινηθεί από 151 έδρες (αν μπουν στην Βουλή δυο ακόμη κόμματα) μέχρι σχεδόν 180 (αν μείνουν πέντε τα κόμματα και κρατήσει τα ποσοστά του). Η δεύτερη περίπτωση θα είναι γι’ αυτόν ιδανική, διότι θα έχει εξασφαλίσει μια άνετη πλειοψηφία, ενώ θα μπορεί να αλλάξει και το Σύνταγμα σε θεσμικές εκκρεμότητες του.

Τι θα κάνει ο κ. Μητσοτάκης; Θα δώσει ένα ακόμη ρεσιτάλ κινητικότητας, εμφανίσεων και νοημάτων. Θα εξηγήσει ότι τώρα κρίνονται οι εκλογές και όχι στις 21 Μαΐου. Και αν το σκέφτομαι σωστά, αυτός που μεθοδευμένα πήρε την αρχηγία της ΝΔ το 2016, ενώ κανείς δεν το υπολόγιζε, είναι πάντα πρώτος σε όλες τις δημοσκοπήσεις, κερδίζει όλες τις εκλογικές μάχες και πέτυχε το +21% από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να μην τα καταφέρει και πάλι τώρα;

Από την άλλη, υπάρχει ένας Τσίπρας που είναι εντελώς ανίκανος να αλλάξει. Μοναδικό του moto είναι το «πάντα φταίνε οι άλλοι». Πάρα την πανωλεθρία του, που πολιτικά δεν έχει προηγούμενο στην χώρα τα τελευταία 50 χρόνια, είναι ο ίδιος τοξικός πολιτικός. Δεν έχει κάνει καμία αυτοκριτική, ενώ άρχισε να μοιράζει ευθύνες στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης που «δεν θέλησαν να αξιοποιήσουν την απλή αναλογική και να συνεργαστούν μαζί του».

Ποια είναι η αλήθεια όμως; Ότι πίσω από τους εκλογικούς αριθμούς υπάρχουν μόνο οι αρχηγοί. Είναι μόνο ο Μητσοτάκης που από το 2016 κερδίζει διαρκώς εκλογές, δημοσκοπήσεις και πολίτες. Και είναι μόνο ο Τσίπρας που σε όλα αυτά χάνει. Είναι λογικό λοιπόν να σκέφτεται κανείς ότι ο κ. Μητσοτάκης πάλι θα ξανακερδίσει γιατί - από το 2016 όπως είπαμε -, αυτό επιτυγχάνει συνεχώς και ο κ. Τσίπρας θα ξαναχάσει, γιατί αυτός αποτυγχάνει συνεχώς.